Για ένα ποτήρι νερό

Οκτώ χρόνια περίμενε κάθε ξημέρωμα να πάει για εκτέλεση η Πακιστανή θανατοποινίτισσα Εζια Μπίμπι. Προ ημερών κηρύχτηκε αθώα από δευτεροβάθμιο δικαστήριο του Πακιστάν και αφέθηκε ελεύθερη. Το έγκλημά της, για το οποίο καταδικάστηκε το 2010, ήταν η βλασφημία κατά του Μωάμεθ. Ολα ξεκίνησαν από ένα ποτήρι νερό. Η χριστιανή Εζια δούλευε στα χωράφια για ένα άθλιο μεροκάματο. Μια μέρα έφερε νερό για να πιουν όλοι. Δύο μουσουλμάνες εργάτριες γης αρνήθηκαν να μοιραστούν το ίδιο ποτήρι με μια χριστιανή. Τη ρουφιάνεψαν στον επιστάτη. Παρά το κουβάρι των αντιφατικών μαρτυρικών καταθέσεων, οι δικαστές εξάντλησαν το ποινολόγιο του διαβόητου νόμου περί βλασφημίας. Ενός φονικού εργαλείου που ισχύει στο Πακιστάν από τη δεκαετή χούντα (1978-1988) του στρατηγού Ζία Ουλ Χακ, υπηρέτη τουλάχιστον δύο αφεντάδων: των Αμερικανών και των ιεροκηρύκων των σουνιτικών ιεροδιδασκαλείων. Η Διεθνής Αμνηστία που είχε «υιοθετήσει» την Εζια Μπίμπι χαιρέτισε την αποφυλάκισή της θυμίζοντας ότι δύο πολιτικοί που τόλμησαν να τη στηρίξουν, ένας κυβερνήτης της Λαχόρης κι ένας ομοσπονδιακός υπουργός Θρησκευτικών Υποθέσεων, δολοφονήθηκαν. Χιλιάδες ισλαμιστές βγήκαν έξαλλοι στους δρόμους απαιτώντας να εκτελεστεί η αποφυλακισθείσα μαζί με τους δικαστές που την απάλλαξαν απ’ τον εφιάλτη της. Σύμφωνοι, η αθώωσή της είναι μια ιστορική νίκη. Oμως το καρκίνωμα αναπτύσσεται με την προστασία του κράτους στο Πακιστάν και δεν συνθλίβει μόνο τα 2,5 εκατομμύρια των χριστιανών. Ο νόμος περί βλασφημίας ξεκαθαρίζει λογαριασμούς και με άλλους «άλλους», όπως τα 4,5 εκατομμύρια των αχμαντιστών μουσουλμάνων, οπαδών του αιρετικού αυτόκλητου μεσσία Μιρζά Γκιουλάμ Αχμάντ (18351908). Στα δεσμά, στην αγχόνη, στην καθημερινή βία και τρομοκρατία η μισαλλοδοξία και η απανθρωπιά έχουν (και εδώ) κρατική σφραγίδα.