Δημοσιογραφία και βρομοδουλειές

Ο δημοσιογράφος έχει δικαίωμα όπως κάθε πολίτης να είναι αριστερός ή δεξιός. Να συμπαθεί τη Φώφη ή να αντιπαθεί τον Τσίπρα. Να θεωρεί ότι ο Τραμπ είναι απειλή για την υφήλιο και ο Πούτιν σωτηρία ή το αντίθετο. Εκτός από το δικαίωμα στην άποψη έχει και χρέος να λέει την άποψή του με θάρρος, χωρίς να φοβάται πώς θα χαρακτηριστεί. Η στάση του δεν είναι απαραίτητο να εκτιμάται από όλους, γιατί δεν γίνεται να συμφωνούν όλοι. Ακόμη και αν συμπαθεί κάποιον που έχει την εξουσία, η φυσική του θέση είναι απέναντι στην εξουσία. Δεν πρέπει να έχει φραγμούς ο δημοσιογράφος ούτε να αυτολογοκρίνεται. Η καλύτερη στάση απέναντι στο κοινό του και στην κοινωνία είναι η τίμια στάση, δηλαδή να παρουσιάζει τα στοιχεία του ρεπορτάζ ως στοιχεία και την άποψη ως άποψη. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο δημοσιογράφος είναι να πληρώνεται ή να παίρνει εντολές για να έχει συγκεκριμένη άποψη. Να βάζει τον εαυτό του στην υπηρεσία σκοπών που δεν διέπονται από το σύστημα αξιών του και την ανάγκη της πληροφόρησης (όπως την αντιλαμβάνεται) αλλά που αποτελούν διατεταγμένη υπηρεσία με ή χωρίς ανταλλάγματα. Ο δημοσιογράφος μπορεί να σχετίζεται με πολιτικούς, πρεσβείες, τρομοκράτες, πράκτορες ή αγίους αλλά δεν μπορεί να παίρνει εντολές από αυτούς. Επίσης δεν έχει δικαίωμα να λουστράρει τις σκοπιμότητες και να ωραιοποιεί τις διατεταγμένες δράσεις για να τις υπηρετήσει. Η διαφορά μεταξύ του δημοσιογράφου που έχει και υποστηρίζει την άποψή του με τον δημοσιογράφο που εξυπηρετεί μια άποψη είναι η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και χειραγώγησης. Δημοσιογραφίας και βρομοδουλειάς.