Στην παγίδα του Πούτιν
Η Ρωσία δοκιμάζει τις αντοχές της Ουκρανίας και τις ανοχές της Δύσης επιβάλλοντας τον ναυτικό αποκλεισμό της Αζοφικής Θάλασσας
Εν συντομία Με αφορμή την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Μόσχα ένας πόλεμος χαμηλής έντασης μαίνεται στην περιοχή από το 2014.
Γιατί ενδιαφέρει
Μια ακρωτηριασμένη χώρα, χίλια προβλήματα.
«Γάμ… τον! Στροφή 10 μοίρες δεξιά! Πέσε απάνω του!». Η φωνή του καπετάνιου ενός πλοίου της ρωσικής ακτοφυλακής δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Το ερασιτεχνικό βίντεο που κυκλοφόρησε καταγράφει πώς το ρωσικό σκάφος προσκρούει επίτηδες σε ένα από τα τρία ουκρανικά πολεμικά πλοιάρια που επιχείρησαν την περασμένη Κυριακή να διαπλεύσουν τον πορθμό του Κερτς για να μπουν από τον Εύξεινο Πόντο στην Αζοφική Θάλασσα.
Στην παγίδα που έστησε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έπεσε το καθεστώς του Κιέβου, που είδε 24 άντρες του πολεμικού του ναυτικού να αιχμαλωτίζονται μαζί με τα πλοία τους.
Η Ρωσία δοκιμάζει τις αντοχές της Ουκρανίας και τις ανοχές της Δύσης επιβάλλοντας τον ναυτικό αποκλεισμό της Αζοφικής, κλιμακώνοντας τη χερσαία σύρραξη στην ανατολική Ουκρανία και επιβάλλοντας οικονομικές κυρώσεις κατά επιφανών στελεχών της ουκρανικής ελίτ.
Το μήνυμα είναι σαφές: η νατοϊκή επέκταση που έσβησε πάμπολλες χώρες από τον χάρτη της πάλαι ποτέ σοβιετικής/ρωσικής επιρροής, απ’ τον Καύκασο έως τη Βουλγαρία και απ’ την Πολωνία έως τις χώρες της Βαλτικής, σταματά εδώ: στην πολλαπλά διχασμένη (εδαφικά, γλωσσικά, κοινοτικά, οικονομικά) Ουκρανία.
Και για του λόγου το αληθές η Μόσχα ανακοίνωσε ότι μέχρι το τέλος του 2018 θα εγκαταστήσει συστοιχίες πυραύλων τύπου S-400 στην Κριμαία.
Το παιχνίδι όλων των εμπλεκόμενων πλευρών είναι σκληρό. Η Ρωσία καταστέλλει τους φιλοουκρανούς ακτιβιστές στην Κριμαία, τους μουσουλμάνους Τατάρους και τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους, σύμφωνα με καταγγελίες του ΟΗΕ και οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ταυτόχρονα ο πόλεμος χαμηλής έντασης στην περιοχή του Ντονμπάς δεν λέει να σταματήσει, με συγκρούσεις και τρομοκρατικά χτυπήματα, όπως η βόμβα που σκότωσε τον περασμένο Αύγουστο στο Ντονέσκ τον φιλορώσο πολέμαρχο Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο. «Τη δολοφονία οργάνωσαν οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες» κατήγγηλε η Ρωσία.
Μόλις πριν από τρεις εβδομάδες ο Ρώσος πρωθυπουργός Ντμίτρι
Μεντβέντεφ ανακοίνωσε το πάγωμα των λογαριασμών 68 εταιρειών και 322 ιδιωτών της Ουκρανίας, μεταξύ των οποίων ήταν και ο γιος του Ουκρανού προέδρου Πέτρο Ποροσένκο.
Μοιάζει εκ πρώτης οξύμωρο, αλλά τον ίδιο τον Ποροσένκο ίσως τον συμφέρει μια «ελεγχόμενη» ένταση με τον Πούτιν, καθώς τον Μάρτιο του 2019 γίνονται προεδρικές εκλογές και θα ποντάρει στο χαρτί του εθνικισμού απέναντι στην ανερχόμενη, ξανά, αντίπαλό του Γιούλια Τιμοσένκο, παλιά καραβάνα της ουκρανικής πολιτικής και επιβιώσασα παρά την εμπλοκή της σε σοβαρά σκάνδαλα διαφθοράς.
Τελευταίο και καθόλου ασήμαντο κομμάτι του παζλ της σύγκρουσης είναι η ιστορικά πρωτοφανής απόπειρα της ουκρανικής εκκλησίας να αποσπαστεί από το Πατριαρχείο της Μόσχας, στο οποίο υπάγεται από το 1686. Η ανταρσία των Ουκρανών ιεραρχών έχει προκαλέσει μεγάλο ρήγμα και στις σχέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης με την ηγεσία της ρωσικής εκκλησίας.
«Οι διεθνείς συνθήκες ορίζουν ότι λιμάνια που προσεγγίζονται από μία και μόνη θαλάσσια οδό μέσω πορθμού, όπως όλα τα λιμάνια της Αζοφικής, πρέπει διαρκώς να παραμένουν προσβάσιμα» Αντριου Σέρντι Διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνούς Δικαίου του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον