Το πιο ωραίο φρούτο είναι το πεπόνι
Δεν ξεχνάμε τίποτε… Δεν ξεχνάμε το νεκρό παιδί πεσμένο στον δρόμο από σφαίρα μπάτσου. Δεν ξεχνάμε πως αυτό το παιδί το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει. Οπως όλα τα παιδιά στην ηλικία των 15 χρόνων. Αλλοι λένε ότι ήθελε να αλλάξει τον κόσμο –συνήθως αυτή η ηλικία στενεύεται στα όρια της πραγματικότητας, αλίμονο αν δεν στενευόταν–, άλλοι πάλι πως το μόνο που ήθελε ήταν να γευτεί το μεδούλι της ζωής. Ενα δεκαπεντάχρονο παιδί για την τύχη του οποίου αποφάσισε ακαριαία ο βαθιά θρησκευόμενος, παιδί βγαλμένο από τα έγκατα της κατηχητικής διδασκαλίας, ο αγαπημένος ήρωας των «π ε φ το συν ν ε φ άκη δ ων », ο Επαμεινώνδας Κορκονέας. Δεν ξεχνάμε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο –τον μολοτοφόρο, όπως τον αποκάλεσε ο Αδωνης Γεωργιάδης ψευδόμενος ασυστόλως και μη επιδεικνύοντας τον ελάχιστο σεβασμό στη μνήμη ενός νεκρού παιδιού (προφανώς η ελληνική του αγωγή άρχεται από το «Η Μακεδονία είναι ελληνική» και ολοκληρώνεται στο «Εστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία» του Στράβωνα, παραβλέποντας βέβαια τον Ισοκράτη όταν χαρακτηρίζει τους Μακεδόνες αλλόφυλους των Ελλήνων – εντάξει, όταν ο Αδωνης βγει σε συσκευασία φωτεινού παντογνώστη θα μνημονεύει και Δημοσθένη και Ισοκράτη)–, δεν ξεχνάμε τον δολοφόνο του, δεν ξεχνάμε πως αυτός υπήρξε κομμάτι του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού. Δεν ξεχνάμε… γιατί η λήθη ευνοεί τους εξουσιαστές και τους οδηγεί στην ύβρη και την αλαζονεία. Δεν ξεχνάμε… γιατί η μνήμη τρομοκρατεί τους εξουσιαστές, τους πανικοβάλλει και τους υποχρεώνει να δείχνουν το αποτρόπαιο πρόσωπό τους. Δεν ξεχνάμε την 6η του Δεκέμβρη 2008 και συνεχίζουμε να μην ξεχνάμε τις ημέρες που ακολούθησαν. Δεν ξεχνάμε τη μυρωδιά της βενζίνης στο κατάφωτο αστικό νυχτερινό τοπίο… τα οργισμένα πρόσωπα των μαθητών… τους πολιορκημένους στα αστυνομικά τμήματα… τις ειδικές δυνάμεις να φυλάνε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν ξεχνάμε ακόμη και μέσα στον χειμώνα πως το «το πιο ωραίο φρούτο είναι το πεπόνι», αλλά και ότι οι μπάτσοι παραμένουν (εν δυνάμει) δολοφόνοι.