Εκτός Γραμμής Με τον Νίκο Παπαδογιάννη
Το Μουντιάλ της σιωπής
«Αν αποφασίζαμε να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή για κάθε νεκρό από εργατικό δυστύχημα μετανάστη, θα έπρεπε να παιχτούν σε απόλυτη σιγή τουλάχιστον 44 αγώνες του Μουντιάλ». Τα θεμέλια των εννέα νεότευκτων γηπέδων του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2022 ποτίζονται με πετρέλαιο και αίμα. Σύμφωνα με τη δυσοίωνη αναφορά της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, τα θύματα εργατικών ατυχημάτων ξεπέρασαν τα 1.200, τέσσερα ολόκληρα χρόνια πριν από τη σέντρα. Ανθρωποι πάμφτωχοι που δεν έχουν στον ήλιο του Κατάρ μοίρα, οι περισσότεροι φεύγουν άκλαυτοι. Ο θρήνος των οικογενειών δεν φτάνει στα αυτιά των τα φαιά φορούντων.
Μισό πιάτο αποφάγια
Οι εργάτες του Μουντιάλ προέρχονται από το Νεπάλ, το Μπανγκλαντές, το Πακιστάν, την Ινδία. Δουλεύουν σαν σκλάβοι μέσα στο λιοπύρι, με μισθό που σπανίως υπερβαίνει τα 200 ευρώ μηνιαίως. Κοιμούνται σε άθλια γκέτο, κρυμμένα στη σκιά των αστραφτερών ουρανοξυστών. Τρώνε μισό πιάτο ρύζι με τσαπάτι, ίσα ίσα για να επιβιώσουν. Μετακινούνται με λεωφορεία, τα δρομολόγια των οποίων σταματούν τις αργίες ώστε να μην τους φέρει ο δρόμος κατά λάθος στις γειτονιές των πλουσίων. Και κάθε μεσημέρι πεθαίνουν κάτω από τον καυτό ήλιο.
Τα χαμένα διαβατήρια
Η θερμοκρασία στο Κατάρ το καλοκαίρι πλησιάζει τους 50 βαθμούς. Πενήντα υπό σκιάν. Οι μετανάστες δεν δουλεύουν υπό σκιάν. Τα διαβατήριά τους παραμένουν στα χέρια του εργοδότη μέχρι να ολοκληρωθεί η σύμβαση της σύγχρονης δουλείας. Αυτά τα θαυμαστά συμβαίνουν στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου, με μέσο κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα 125.000 δολάρια. Τώρα που το Κατάρ στοχοποιήθηκε από τη Δύση ως κράτος-τρομοκράτης έχει έναν λόγο παραπάνω για να φορέσει τα γιορτινά του στο Μουντιάλ. Η κατακραυγή για την καταπάτηση των ανθρώπινων και εργασιακών δικαιωμάτων πέφτει σε ώτα μη ακουόντων. Η μπάλα δεν χαμπαριάζει από τέτοια.