Η σημασία του Oσκαρ
Eνα έργο ζωής για τον αντισυμβατικό Ιρλανδό λογοτέχνη Ο. Ουάιλντ από τον Ρούπερτ Eβερετ
What’s up, doc?
Σε ένα φτηνό ξενοδοχείο μιας κακόφημης γειτονιάς του Παρισιού ο βαριά άρρωστος Oσκαρ Ουάιλντ περνά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του ενθυμούμενος λαμπερές εικόνες ενός ένδοξου παρελθόντος που ζωντανεύει και τον μεταφέρει σε άλλες εποχές, όταν υπήρξε ο διασημότερος άνθρωπος στο Λονδίνο.
Η ετυμηγορία
Ο ηθοποιός Ρούπερτ Εβερετ ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα προτού καταφέρει να πραγματοποιήσει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του, το οποίο αποτελεί ουσιαστικά φόρο τιμής στο σπινθηροβόλο χιούμορ, την ξεχωριστή ευφυΐα και το ανένταχτο πνεύμα ενός μεγάλου καλλιτέχνη. Ομως ο Οσκαρ Ουάιλντ του Βρετανού ηθοποιού (ο οποίος εκτός από το σενάριο και τη σκηνοθεσία ανέλαβε και την ευθύνη να ενσαρκώσει τον ήρωα) δεν ήταν μόνο ο καλλιτέχνης που «σταυρώθηκε» από μια κοινωνία που αρχικά τον λάτρευε, οδηγήθηκε για δύο χρόνια στη φυλακή και έζησε στο τέλος της ζωής του ως παρίας. Είναι ο άνθρωπος που παλεύει με τις αδυναμίες του (μετά την αποφυλάκισή του τον βλέπουμε να επιχειρεί να συμφιλιωθεί με τη γυναίκα του Κόνστανς και τα δύο παιδιά τους, αποφεύγοντας να ξανασυναντήσει τον μεγάλο του έρωτα λόρδο Αλφρεντ Ντάγκλας), έχει αμφιβολίες ως προς το ποιος πραγματικά είναι και αδυνατεί να συγκρατήσει την αυτοκαταστροφική πορεία του.
Ο Εβερετ πηγαινοέρχεται στον χρόνο με συνεχή φλας μπακ (γυαλιστερό, καρτποσταλικό και πεντακάθαρο στην επεξεργασμένη εικόνα του, το παρελθόν του Ουάιλντ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το σκο- τεινό, νοτισμένο και παρακμιακό παρόν του) και παρουσιάζει ένα καλοφτιαγμένο πορτρέτο του ήρωα που παρότι δεν ξεφεύγει από τα στερεότυπα της συμβατικής βιογραφίας-αγιογραφίας έχει αρκετές δυνατές σκηνές. Κυρίως τα στιγμιότυπα με τους περιθωριακούς Γάλλους με τα συνοδευτικά σημάδια αμφισημίας προσφέρουν πόντους στον Εβερετ μαζί με τη συγκλονιστική μεταμόρφωσή του σε Οσκαρ Ουάιλντ.