Τα «μυστήρια» της ΑΑΔΕ

Oταν πριν από μερικά χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας αναφερόταν για πρώτη φορά στην ανάγκη συνταγματικής αναθεώρησης θίγοντας και το θέμα των ανεξάρτητων αρχών, είχε κάνει σαφές ότι είναι χρήσιμος μεν ο ρόλος τους αλλά η δραστηριότητά τους πρέπει να κινείται σε σαφώς ορισμένα πλαίσια. Η επιβολή των μνημονίων και η εμφανής προσπάθεια των θεσμών να επιβάλουν πολιτικές ενάντια στην πολιτική βούληση της κυβέρνησης οδήγησαν πολλές φορές (ίσως όχι πάντα) στη μετατροπή ορισμένων ανεξάρτητων αρχών σε μοχλούς εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών. Ετσι ή αλλιώς η συζήτηση για τις «ευρωπαϊκής εσοδείας» ανεξάρτητες αρχές είναι μεγάλη και οι φωνές ενάντια στη δημιουργία θεσμών χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση αυξάνονται συνεχώς. Από αυτή την ίδια την τραπεζική ενοποίηση, την ανεξάρτητη ΕΚΤ αλλά και τις εκτός πολιτικού ελέγχου εθνικές κεντρικές τράπεζες μέχρι το ΕΣΡ, την Αρχή Ανταγωνισμού, το ΤΧΣ, την ΑΑΔΕ αλλά ακόμη και τους «απολιτίκ» πλέον γενικούς γραμματείς των υπουργείων, δημιουργείται μια στρατιά προθύμων στα κελεύσματα των νεοφιλελεύθερων πλειοψηφιών των Βρυξελλών που αρχίζουν βαθμιαία να αποτελούν «θεσμό» εκτός δημοκρατικής νομιμότητας (με την έννοια της λογοδοσίας και του ελέγχου της κοινωνικής πλειοψηφίας). Αλλά η περίπτωση της ΑΑΔΕ είναι κάτι παραπάνω από χαρακτηριστική. Για λόγους ανεξήγητους δίνονται συνεχώς στον διοικητή της (Γ. Πιτσιλής) αρμοδιότητες και δικαιοδοσίες (όπως προβλέπεται και στο νέο νομοσχέδιο-σκούπα του υπ. Οικονομικών) οι οποίες δεν προκύπτουν ούτε από κάποια μνημονιακή υποχρέωση ούτε από την εκπεφρασμένη βούληση της κυβέρνησης. Aρα από πού προκύπτουν; Oσο για τους αρχικούς (όταν ιδρύθηκε) ισχυρισμούς ότι είναι πιο αποτελεσματική από το παραδοσιακό παλιό σύστημα είσπραξης, τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία περί ανείσπρακτων οφειλών προς την εφορία άλλα μαρτυρούν…