Θυμάσαι τι λέει εκείνος ο στίχος του Ρασούλη;

Ξέρω ότι βρίσκεσαι στο αγαπημένο σου Στρασβούργο αυτές τις ομιχλώδεις ημέρες του τρόμου, αλλά είμαι βέβαιος ότι η καρδιά σου βρίσκεται στο Παρίσι. Εκεί. Στις πυρακτωμένες λεωφόρους της οργής και της ασίγαστης αντιπαράθεσης με τις ολέθριες επιλογές των κυβερνώντων και της Ενωσης.

Πολλοί άκουσαν το τραγούδι εκείνου του ιστορικού Μάη. Αλλοι πήγαν πίσω στη Γαλλία της Επανάστασης. Και όλοι συμφωνούν ότι ποτέ δεν έλειψαν οι σπίθες της εξέγερσης. Μονάχα εκείνος ο παλαιός του Μάη, ο Κον-Μπεντίτ, βγήκε συνοφρυωμένος στο μπαλκόνι του καθεστώτος και είπε: «Ολοι εκείνοι στην Αριστερά που σκέφτονται ότι είναι αριστερή επανάσταση κάνουν λάθος: προσανατολίζεται (η εξέγερση) στα δεξιά».

Παραδέχτηκε, βέβαια, ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα («αδικία, ανισότητα και κοινωνική διαίρεση») και συμπλήρωσε ότι απαιτείται «ολοκληρωτική επανεκκίνηση». Ομως είπε και κάτι που δεν μπορείς να το προσπεράσεις εύκολα: «Αν το κίνημα γίνει πιο βίαιο, το μόνο που θα συμβεί είναι περισσότερος καπιταλισμός, όχι λιγότερος. Ερχεται μια στιγμή που η βία γίνεται αντιπαραγωγική».

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, τι με απασχολεί, αγαπητέ φίλε. Αυτό: Πού πάνε οι εξεγέρσεις όταν σβήσει ή άψη τους; Στα σκονισμένα ερμάρια της Iστορίας ως κάτι περιστασιακό και ανώδυνο για την ακλόνητη τάξη πραγμάτων; Αποφέρουν οφέλη ευδιάκριτα, όπως τώρα με την πίεση στον Μακρόν και ταυτόχρονα συντηρούν άσβεστη τη μάνητα των κοινωνικών ηφαιστείων;

Οι αισιόδοξοι δεν έχουν καμιά αμφιβολία. Οι Αγανακτισμένοι του Συντάγματος έκαμαν τον «Guardian» να γράψει ότι μια εξέγερση στην Ελλάδα θα συμπαρασύρει και άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ελεγαν επίσης –βλέποντας τις ανοιχτόκαρδες πλατείες της Αθήνας και της Μαδρίτης εκείνη την εποχή– ότι «είναι κόσμος βγαλμένος από το μέλλον, αρχάγγελοι μιας νέας υψιπέτειας».

Περίπου την ίδια περίοδο στην απρόβλεπτη Αμερική εμφανίστηκε το κίνημα Occupy. Τo θυμάσαι; Είχαν προηγηθεί τριγμοί και καταστροφές λόγω Lehman Brothers και πήραν φωτιά τα τόπια. Εκεί, στην καρδιά της Νέας Υόρκης και του τυραννικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οπως και στο Λονδίνο.

Ιδού ο προβληματισμός των διαδηλωτών: Πώς φτάσαμε ως εδώ; Με ποιον τρόπο οι πλούσιοι, που αποτελούν μόλις το 1% του πλανήτη, διαιωνίζουν την ηγεμονία τους πάνω στο υπόλοιπο 99%; Ποια είναι η ποιότητα της σημερινής δημοκρατίας; Πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της ανάπτυξης προκειμένου να εξασφαλίσουμε την ισότιμη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου;

Αυτά έλεγαν. Κι άλλα πολλά. Αλλά τι έγινε; Ο καπιταλισμός μπάλωσε σχετικά γρήγορα το σκισμένο παντελόνι του και λίγο αργότερα… Λίγο αργότερα ενέσκηψε ο Τραμπ! Αντισυστημικός (!) –ποιος; ο κατεξοχήν άνθρωπος του συστήματος–, λογάς και αλαζόνας, κέρδισε κατά κράτος την ψυχή του συστήματος, τη Χίλαρι Κλίντον. Αλήθεια, τι να λένε άραγε μέσα τους οι ακτιβιστές του Occupy;

Φαντάζομαι ότι λένε αυτά που ψιθυρίζουν μεταξύ τους όσοι έβαλαν στο περιθώριο τον Σαρκοζί και τον Ολάντ για να φέρουν τον Μακρόν. Αλλά κι εκείνοι της Ισπανίας που πίστεψαν ότι η κρίση θα θέσει εκποδών τον Ραχόι αλλά διαψεύστηκαν. Οσο για μας εδώ που πιστέψαμε, όπως και ο «Guardian» και πολλοί άλλοι, ότι η αγανάκτηση των Ελλήνων θα σπείρει ιαματικές φωτιές στην Ευρώπη, είδαμε με οδύνη να γιγαντώνεται, να ελαύνει η Ακροδεξιά.

Ναι, Στεφάν. Αυτό φοβάμαι. Οτι ίσως να βγει αληθινός ο Κον-Μπεντίτ και να καρπωθεί τον αγώνα των Γάλλων η Λεπέν. Και προπάντων ο ευπροσάρμοστος καπιταλισμός. Το είδαμε όταν πήγε να γονατίσει το 2008 και δεν δίστασε να κρατικοποιήσει (!) τις τράπεζες. Το βλέπουμε συνεχώς και παντού.

Ομως, έστω κι έτσι, κάποια στιγμή, κάποιοι στο μέλλον θα ψιθυρίζουν αυτό που έγραψε κάποτε ο Μανώλης Ρασούλης: «Τίποτε δεν πάει χαμένο». Εστω κι αν μέχρι τότε η ανθρωπότητα θα βρίσκεται συνεχώς μεταξύ σφύρας και άκμονος…

Πού πάνε οι εξεγέρσεις όταν σβήνει ή άψη τους; Στα σκονισμένα ερμάρια της Iστορίας ως κάτι περιστασιακό και ασήμαντο;