Ο σκλάβος είναι μοχθηρός σαν τον κόσμο όπου ζούμε

Εχει αγριέψει ο κόσμος, έχει γίνει δυσοίωνα σκυθρωπός και απειλητικά μοχθηρός. Αναζητάει παντού εχθρούς και νιώθει ασφαλής όταν οχυρώνεται στη θέση του έτοιμος να αντιμετωπίσει την απειλή απ’ όπου και αν προέρχεται. Οχι ακριβώς απ’ όπου καθώς έχει σταθερές και μόνιμα σημεία αναφοράς, που δεν είναι άλλα από τους πιο βίαιους και βάναυσους θεσμούς και μηχανισμούς του κράτους. Καθρεφτίζεται σε αυτούς και το αποκρουστικό είδωλό του τον αφήνει αυτάρεσκα ικανοποιημένο. Και αυτό γιατί έχει συμφιλιωθεί με την ύπαρξη του τέρατος που πλέον δεν τον τρομάζει, αντίθετα μάλλον τον καθησυχάζει καθώς θεωρεί ότι το τέρας που κατασκευάζει τους εχθρούς της ράτσας, της φυλής, του έθνους θα καταχωρίζει για πάντα τον ίδιο στα στηρίγματα, στους πυλώνες του συστήματος. Μοχθηρία και τάση για ανθρωποφαγία κυριαρχούν γύρω μας· μια σύντομη περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αν κάνατε τις ημέρες που κοινοποιήθηκε η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, θα καταλαβαίνατε ότι τα αντανακλαστικά της «κοινής γνώμης» παραμένουν ενεργότατα και ως προς την αντίδρασή τους σταθερά προσανατολισμένα στη σκύλευση. Συζητώντας με τον Χαΐνη Δ. Αποστολάκη σχετικά με την έξαρση της επιθετικότητας που παρατηρούμε στις ημέρες μας, μου επισήμανε πως όταν πειθαρχούμε σε κάτι άχυμο γινόμαστε σκλάβοι. Και οι σκλάβοι μοχθούν, γι’ αυτό γίνονται μοχθηροί. Πειθαρχούμε σε άχυμες ιδέες, σε άχυμους θεσμούς, σε άχυμες καταστάσεις. Εχει στεγνώσει η ζωή μας από τους πολυποίκιλους χυμούς, έχει μαραγκιάσει η ανθρώπινη συνθήκη, ενώ η ανθρώπινη διάνοια πλέον τρέφεται μόνο από το μίσος και την απέχθεια αν και οι θρησκείες στις οποίες ομνύουν οι περισσότεροι εξ υμών επικαλούνται την αγάπη προς τον συνάνθρωπο ως βασικό συστατικό της κοσμοθεωρίας που έχουν συγκροτήσει. Προφανώς και η Εκκλησία πλέον δεν παράγει θρεπτικούς χυμούς για το πνεύμα παρά μόνο κέρδος για την «εταιρεία».