«Ούτε έντομο δεν μπορώ να πυροβολήσω»
Η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια για το 2018 αποκαλύπτεται στο Documento και τονίζει ότι «στη σκοποβολή κερδίζει το πιο δυνατό μυαλό»
ΗΑννα Κορακάκη ήταν 20 ετών και 4 μηνών όταν επέστρεψε από το Ρίο ντε Τζανέιρο με ένα χρυσό και ένα χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο, στα 25 μέτρα με πυροβόλο πιστόλι και στα 10 μέτρα με αεροβόλο αντίστοιχα. Η ανατολή του 2019 τη βρήκε πρωταθλήτρια κόσμου στο δεκάρι, με χέρι σταθερό και με τα δύο πόδια καρφωμένα στο έδαφος. Ζει στη Δράμα, έχει προπονητή τον πατέρα της Tάσο και συναθλητή τον αδερφό της Διονύση, αποφεύγει τα φώτα της μεγαλούπολης και αποστρέφεται το… κυνήγι! «Στη σκοποβολή κερδίζει το πιο δυνατό μυαλό» τονίζει. Η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια για το 2018 αποκαλύπτεται στο Documento.
Πέρασαν δυόμισι χρόνια από το Ρίο, αλλά το συμβόλαιο με την επιτυχία ανανεώθηκε. Λένε ότι είναι δυσκολότερο να κρατηθεί κάποιος στην κορυφή παρά να την κατακτήσει.
Το επιβεβαιώνω από τη θέση μου! Το άκουγα όσο εξελισσόμουν, αλλά δεν το πίστευα. Ελεγα μέσα μου ότι το δύσκολο είναι να φτάσεις στην κορυφή. Μετά ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, το έχεις κατακτήσει. Τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι δυσκολότερη η παραμονή. Λέει ψέματα όποιος ισχυρίζεται ότι δεν νιώθει το «πρέπει» και τις προσδοκίες. Εχει χρέος απέναντι στον εαυτό του, απέναντι και στον απλό φίλαθλο. Αλλά είναι γλυκιά υποχρέωση, σε παρακινεί να γίνεις καλύτερος.
Χρειάστηκε να αλλάξεις κάτι στον χαρακτήρα σου ή στην καθημερινότητά σου για να ανταποκριθείς σε αυτό το χρέος;
Προπονητικά και τεχνικά η συνταγή δεν αλλάζει. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Ούτε πνευματικά όμως. Ο χαρακτήρας μου με βοηθάει για να μείνω απαράλλαχτη.
Η επιτυχία σε βρήκε σε τρυφερή ηλικία.
Η εξέλιξη ήταν πράγματι ραγδαία. Πρωτόπιασα το πιστόλι σε ηλικία 12 ετών και τρία χρόνια αργότερα κέρδισα αργυρό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεανίδων. Αν το επιτρέψουν οι συγκυρίες, στοχεύω να συμμετάσχω σε αρκετές ολυμπιάδες. Μετράει όμως η διάρκεια και όχι τα βεγγαλικά. Αυτός που βγαίνει κάθε φορά τέταρτος ή έκτος είναι ίσως καλύτερος αθλητής από εκείνον που κερδίζει ένα μετάλλιο και μετά εξαφανίζεται. Στο άθλημά μου είμαστε 10-15 αθλήτριες στο ίδιο επίπεδο. Δεν θεωρείται στανταράκι ούτε καν η πρόκριση στον τελικό, πόσο μάλλον το βάθρο. Είναι θέμα χιλιοστών. Στον στίβο, τουλάχιστον, ξέρεις ότι αν πιάσεις μια συγκεκριμένη επίδοση θα διακριθείς.
Φοβήθηκες τον εκτροχιασμό μετά το Ρίο; Ανθρώπινο είναι, ιδίως όταν μιλάμε για ένα κορίτσι 20 χρόνων.
Οχι, όχι, ποτέ δεν είχα έπαρση. Αυτό βέβαια το ξέρουν καλύτερα οι δικοί μου άνθρωποι, που με ξέρουν από μικρή και έχουν το σωστό μέτρο σύγκρισης. Αλλά δεν συνέβη να έρθει κάποιος να μου πει: «Αννα, πρόσεχε, ξεφεύγεις». Είμαι και θα είμαι αυτή που ήμουν, ευθύς, ειλικρινής και ντόμπρα, χωρίς να χαϊδεύω αυτιά. Ετσι έχω μάθει. Και ας βγαίνει σε κακό μερικές φορές.
Δεν είσαι λοιπόν ο άνθρωπος που θα πει «όλα καλά» όταν πιστεύει το αντίθετο.
Μα πώς να έλεγα «όλα καλά» όταν έβλεπα ετοιμόρροπη την παράγκα όπου γυμναζόμουν; Μας έπεφταν οι κολόνες στο κεφάλι. Εσύ πώς θα αισθανόσουν αν καιγόταν το γραφείο σου; Θυμό, οργή και απογοήτευση, σωστά; Δεν θέλω να μου χρεώνουν ότι παραπονιέμαι άδικα όταν αξιώνω το αυτονόητο. Πότε
«Πιστεύω πάρα πολύ, αλλά δεν πρόκειται να ανάψω κερί για να πάρω κάποιο μετάλλιο ούτε να κάνω τάμα. Ο Θεός είναι για πιο σημαντικά πράγματα!
Στον αγώνα όλα είναι πάνω μου»
ζήτησα κάτι υπερβολικό; Είπα εγώ να έρθουν μπουλντόζες να χτίσουν σκοπευτήρια;
Δόθηκε ποτέ λύση σε αυτό το ζήτημα;
Για καλή μου τύχη εμφανίστηκε ένας επιχειρηματίας δραμινής καταγωγής, ο Αρης Θεοδωρίδης, και χρηματοδότησε το χτίσιμο δύο σκοπευτηρίων στην πόλη μου. Ηδη προπονούμαι στην αίθουσα των δέκα μέτρων, ενώ εκείνη των 25 είναι υπό κατασκευή. Μου φαίνεται απίστευτο, δεν το περίμενα ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Οφείλω να ευχαριστήσω και τους χορηγούς μου, τη Σουρωτή και την Alpha Bank που θα με στηρίζουν έως το 2020, σε πολύ δύσκολες εποχές.
Ο άσχετος θα πει ότι στη σκοποβολή μπορεί να διακριθεί ακόμη και ένας χοντρός. Οτι δεν απαιτείται γυμναστική και φυσική κατάσταση.
Σύμφωνοι, είναι στατικό το άθλημά μας. Ούτε τρέχουμε ούτε πηδάμε. Ειπώθηκαν πολλά και άσχημα σε δικούς μου αγώνες, όπου κάποιες συναθλήτριες ήταν κάπως εύσωμες. Οποιος δεν προσέχει το σώμα του μπορεί να πετύχει ένα πυροτέχνημα, αλλά δεν θα έχει σταθερή πορεία. Αν προσέξετε τις τοπ αθλήτριες της νέας γενιάς, και βάζω τον εαυτό μου σ’ αυτές, είναι όλες πολύ γυμνασμένες. Χρειάζεται αερόβια προπόνηση για τον έλεγχο της αναπνοής και των παλμών της καρδιάς, καθώς και βάρη και άλλα πολλά. Δεν αρκεί το σταθερό χέρι, ούτε θα μείνει το χέρι σταθερό αν υπάρχει κίνηση από τα πόδια ή από τον κορμό. Τη διαφορά την κάνουν οι λεπτομέρειες σε βαθμό εκνευριστικό. Λένε απαξιωτικά, και όχι μόνο στην Ελλάδα, ότι η σκοποβολή δεν είναι άθλημα αλλά άσκηση δεξιοτεχνίας. Δεν μπορώ να πείσω πολλούς, παρά μόνο αν έρθουν στο σκοπευτήριο να παρακολουθήσουν την προπόνησή μου.
Είναι άσκηση του μυαλού, της ψυχής ή του κορμιού; Με ποια σειρά τα βάζεις;
Του μυαλού. Στη σκοποβολή δεν κερδίζει το πιο σταθερό χέρι αλλά το πιο δυνατό μυαλό. Χαίρομαι που μου δίνεις την ευκαιρία να μιλήσω αναλυτικά για το παρεξηγημένο άθλημά μου. Πολλοί το συγχέουν με αυτό που γίνεται στις ταινίες ή στο κυνήγι και στις μπαλοθιές ή στο λούνα παρκ. Καμία σχέση! Δεν είσαι απαραίτητα ικανός σκοπευτής αν είσαι καλός στα τενεκεδάκια!
Και πώς γυμνάζεται το μυαλό, Αννα;
Προσπαθείς να το ξεγελάσεις για να μη σκέφτεται τίποτε. Ο αγώνας θυμίζει αργό θάνατο ή ριάλιτι παιχνίδι όπου κάθε λίγο αποχωρεί ένας διεκδικητής. Το συναίσθημα είναι περιττή πολυτέλεια. Οχι μόνο το αρνητικό αλλά και το θετικό. Στον στίβο μπορεί ο δρομέας να σηκώσει τα χέρια στα τελευταία μέτρα και να πανηγυρίσει. Εμάς αυτό μας καταστρέφει! Αυτό συνέβη στον τελικό των 25 μέτρων στο Ρίο απέναντι στη Γερμανίδα, όταν με ισοφάρισε από 6-0 σε 6-6 προτού κερδίσω. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα. Εκεί πάει, έφυγε το μυαλό...
Με άλλα λόγια, στόχος είναι να γίνεις κομπιούτερ την ώρα του αγώνα.
Ακριβώς. Αλλά πώς γίνεται αυτό; Είσαι άνθρωπος, δεν γίνεται να ξεχάσεις ότι βρίσκεσαι σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, μπροστά στις κάμερες και σε τόσο κόσμο. Το στοίχημα είναι να εστιάσεις αποκλειστικά στην αποστολή σου. Εάν μπω σε έναν αγώνα έχοντας στο μυαλό μου άσχετες σκέψεις, ξέρω ότι δεν θα πάω καλά. Οι νίκες είναι ωραίες, αλλά οι ήττες πιο χρήσιμες. Η απογοήτευση μετουσιώνεται σε ώθηση και πείσμα.
Πώς αισθάνθηκες όταν έπιασες για πρώτη φορά πιστόλι;
Παραδόξως ένιωσα οικειότητα, μια μορφή déjà vu, αν και η σκοποβολή μου φαινόταν ανιαρή. «Ελα για δέκα λεπτά και αν δεν σου αρέσει, φύγε» μου είπε ο πατέρας μου που ήταν πρωταθλητής. Αλλά τα δέκα λεπτά έγιναν δέκα χρόνια. Με εξίταραν η απαιτούμενη τεχνική και η σημασία στη λεπτομέρεια. Τρελαινόμουν όταν νόμιζα ότι έριχνα σωστά και μολαταύτα δεν μπορούσα να πετύχω τον στόχο στα δέκα μέτρα.
Δεν σε φρικάρει η εικόνα ενός ανθρώπου που κρατάει πιστόλι;
Οταν βλέπω οπλισμένους αστυνομικούς στα αεροδρόμια σφίγγομαι. Ούτε θα ήθελα να ζω στην Αμερική, όπου όλοι έχουν όπλα. Με ξενίζουν πολύ οι κυνηγοί με τις καραμπίνες. Απαπα! Είμαι κάθετα αντίθετη στο κυνήγι και τσακώνομαι μαζί τους.
Θα τον πετύχαινες όμως τον λαγό.
Καλέ, ποιον λαγό; Ούτε έντομο δεν μπορώ να πυροβολήσω. Είναι φιλοσοφικό το θέμα. Βάλε μου τενεκεδάκια και πιατάκια να σημαδέψω, αλλά ποτέ πουλί ούτε ζώο. Μερικοί συναθλητές μου κυνηγάνε στον ελεύθερο χρόνο τους. Ε, εγώ μαλώνω μαζί τους.
Σεξισμό έχεις αντιμετωπίσει; Γυναίκα αθλήτρια, είκοσι χρόνων και μάλιστα σε «αντρικό» σπορ.
Οχι, ποτέ. Ποτέ όμως. Κάθε άλλο. Μπορεί να υπάρχουν στην Ελλάδα εξηντάρηδες που θέλουν τη γυναίκα στην κουζίνα, αλλά σε μένα δεν έχει φτάσει αυτό. Η νέα γενιά είναι πιο ευαισθητοποιημένη. Συντηρητική βέβαια, αλλά σε άλλα θέματα.
Θρησκεία υπάρχει σε αυτό που κάνεις; Ή θεωρείς ότι όλα εξαρτώνται από το δικό σου μυαλό;
Πιστεύω πάρα πολύ, αλλά δεν πρόκειται να ανάψω κερί για να πάρω κάποιο μετάλλιο ούτε να κάνω τάμα. Ο Θεός είναι για πιο σημαντικά πράγματα! Στον αγώνα όλα είναι πάνω μου.
Εχεις μεγαλώσει στην επαρχία, αλλά η αύρα σου θυμίζει περισσότερο παιδί της μεγαλούπολης. Τι θα άλλαζες στον χαρακτήρα σου;
Είμαι όντως κοινωνική και επικοινωνιακή, καθόλου μαζεμένη ή ντροπαλή. Ισως επειδή ταξιδεύω πολύ. Θα ήθελα να ελέγχω τον παρορμητισμό μου. Ορισμένες φορές παίρνω βιαστικές αποφάσεις. Κάποτε μου βγαίνει σε καλό, αλλά το ισοζύγιο είναι μάλλον αρνητικό! Θυμώνω εύκολα, αλλά σε πέντε λεπτά αγκαλιάζομαι και φιλιέμαι. Δεν είμαι από εκείνους που το κρατάνε μέσα τους και άντε μετά να ξεθυμάνουν. Είμαι πολύ ευαίσθητη, σκυλί που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει. Θα κλάψω για τους ανήμπορους, για τους αστέγους, για τα αδέσποτα…
Υποθέτω ότι ο μοναχικός δρόμος που τράβηξες απαιτεί και λίγη τρέλα.
Αφθονη τρέλα, σκληρό πετσί και ουτοπία. Θα μπορούσαν να εξελιχθούν όλα στραβά. Για κάθε επιτυχημένο αθλητή υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που δεν τα κατάφεραν. Αντικειμενικά, το πιθανότερο σενάριο είναι η αποτυχία. Επέλεξα να κάνω αυτό που αγαπούσα πολύ. «Θα δοκιμάσω και ας μην…» είπα στον εαυτό μου. Ποτέ δεν σκέφτηκα το «ας μην». Αν δεν προσπαθήσεις, είσαι σίγουρα χαμένος. Αλλιώς προσφέρεις στον εαυτό σου μια ευκαιρία.
Και οι θυσίες; Η χαμένη εφηβεία;
Μου λένε ότι φέρομαι σαν μεγαλύτερη αλλά θα ήθελα να ξαναγίνω παιδί πέντε έως δέκα χρόνων για να ζήσω κάποια πράγματα που μου έλειψαν ως έφηβη. Ακόμη και τη φοιτητική ζωή που δεν έζησα μολονότι σπούδαζα. Μπορεί να μου την έσπαγε που είχα τον προπονητή μου μέσα στο σπίτι και δεν μπορούσα να ξεκλέψω τον παραμικρό χρόνο, αλλά τώρα βλέπω ότι αυτό ήταν μόνο θετικό. Με τέτοιους γονείς δεν έχει σημασία αν ζεις στην επαρχία ή την πόλη! Θα βγω με τους φίλους μου για έναν καφέ ή κρασί, αλλά μη φανταστείς κλάμπινγκ ή ξεσάλωμα. Αυτή ήταν η επιλογή ζωής που έκανα και δεν μετανιώνω για τίποτε. Ξεκίνησα δίχως συμβόλαιο με την επιτυχία. Ζω με χίλια γι’ αυτό, υπάρχω γι’ αυτό, οπότε βάζω Χ χωρίς τύψεις σε κάποια πράγματα.