Τι θα γίνει όταν βγει έξω; Ποιους έχει γνωρίσει; Εκεί μέσα δεν είναι νηπιαγωγείο

έτσι και κάποια λόγια έχουν τέτοια δυναμική που είναι αδύνατον να τα ξεχάσεις… Θέλοντας και μη, έρχονται στιγμές που ξεπετάγονται από τα άδυτα της ψυχής και ανάλογα με τη θέση που πήρες κάποτε απέναντί τους είναι και τα συναισθήματα που σου προκαλούν.

Τέτοια λόγια είναι και αυτά που ακολουθούν. Τα λόγια μιας μάνας που βλέπει το παιδί της πίσω από τα κάγκελα της φυλακής και αγωνιά γι’ αυτό που το περιμένει σαν βγει από κει μέσα…

Λόγια που θα έπρεπε να αφουγκράζονται όλοι οι δικαστές προτού καταλήξουν στην απόφαση να στείλουν στη φυλακή έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα παιδί.

«Δεν κλαίω που το παιδί μου είναι στη φυλακή και μάλιστα άδικα. Κλαίω για το τι θα γίνει όταν βγει έξω. Πώς θα το διαχειριστεί; Ποιους έχει γνωρίσει στη φυλακή; Εκεί μέσα δεν είναι νηπιαγωγείο. Ποιος θα τον πλησιάσει; Πού θα βρει δουλειά; Ακόμη κι αν αθωωθεί, όλοι θυμούνται το πώς μπαίνεις και όχι το πώς βγαίνεις. Ετσι είναι πλασμένη η κοινωνία».

Είναι η μάνα του Θ.Κ., η 55άχρονη Ρομπέρτα, άνεργη μηχανικός, σύζυγος καρκινοπαθούς, που με λίγες μόνο φράσεις-γροθιά στο στομάχι καταδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τι σημαίνει φυλακή…

Η Ρομπέρτα, παρά τις αντιρρήσεις του παιδιού της που δεν θέλει να γίνει «σημαία» μόνο η δική του περίπτωση διαχωρίζοντάς τον από τους συγκατηγορούμενούς του, δεν μπορεί να σταματήσει να αγωνίζεται για τον 19χρονο γιο της. «Φτύνω αίμα

αυτήν τη στιγμή» μας λέει «για να βοηθήσω το παιδί μου. Ο άντρας μου όλον αυτό τον καιρό δεν μπορεί να τον δει. Ερχεται μαζί μου μέχρι την πόρτα της φυλακής και δεν μπαίνει μέσα. Θα πεθάνω, μου λέει, αν τον δω σ’ αυτή την κατάσταση».

«Ρίχνω όμως το φταίξιμο σε μένα και όχι στο παιδί μου…» ξεκίνησε την κουβέντα μας.

Γιατί το λέτε αυτό;

Επειδή δεν το έμαθα να προστατεύεται. Θα μπορούσε να είχε φύγει εκείνο το βράδυ, αλλά πάλι ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τι θα γινόταν. Δίπλα σχεδόν από το σπίτι μας ήταν…

Το παιδί μου είναι κατά της βίας, είναι άψογο παιδί με όλα τα ελαττώματα που μπορεί να έχει ένας έφηβος.

Γιατί όμως να τον προφυλακίσουν;

Το παράπονό μου με τη Δικαιοσύνη είναι ότι δεν βλέπουν έξω στην κοινωνία. Παίρνουν αποφάσεις που έχουν πολιτικό χρώμα και προφυλακίζουν για παραδειγματισμό επειδή γαβγίζουν τα κανάλια.

Γιατί ειδικά σε αυτή την περίπτωση;

Είχε συλληφθεί μαζί τους και ένας υπάλληλος της Βουλής, το θέμα πήρε έκταση, τους εμφάνισαν όλους σαν ομάδα μπαχαλάκηδων. Στην πραγματικότητα ο υπάλληλος είναι ένας άρρωστος άνθρωπος, εξαρτημένος από ναρκωτικά.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι άλλοι… Ούτε το παιδί μου τους ήξερε, εκτός από τον φίλο του που ήταν μαζί εκείνο το βράδυ και είναι κι αυτός είκοσι χρόνων. Δεν είναι σε πολιτικό χώρο το παιδί μου, ούτε καν παίζει σε αυτά τα γήπεδα. Πάνε να δημιουργήσουν εγκληματίες από εκεί που δεν υπάρχουν. Εγώ δεν τα ξέρω αυτά τα παιδιά, δεν ξέρουμε το παρελθόν τους, στην προκειμένη περίπτωση θεωρώ ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για κανέναν.

Πού είναι οι κουκούλες που λένε ότι φορούσαν, τα γάντια, τα κράνη, γιατί δεν τα βρήκαν πουθενά; Είπαν δεν έκαναν έλεγχο. Ποιος τους εμπόδισε; Αρα δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους οι αστυνομικοί. Πώς ασκήθηκαν οι διώξεις; Η κατηγορία λέει για ομάδα.

Θα ήταν σωστό να πω και εγώ τότε για μια ομάδα δικαστών που τα παίρνει γι’ αυτό οι αποφάσεις είναι έτσι κι αλλιώς; Θα παρακάλαγα να έφερναν στοιχεία… Να του πω τότε «πλήρωσε, παιδί μου, το λάθος σου». Που και πάλι η προφυλάκιση θα ήταν πολύ ακραία.

Η ανακρίτρια δεν ήθελε να καταθέσω. Ρώταγε αν είχα άποψη για το γεγονός. Οχι, δεν είχα, είχα όμως για το παιδί μου. Ξέρετε τι ρώτησε τον μάρτυρά μας, αστυνομικό στα ΜΑΤ, όταν της είπε ότι το παιδί έχει εξάρθρωση στον δεξιό ώμο; «Και δεν μπορούσε να ρίξει με το αριστερό;». Αυτό τον ρώτησε.

Πώς αντιμετωπίζει τη φυλακή;

Είναι χαμένο. Εχει μπει στη λογική του φυλακισμένου. Αυτό με εξοργίζει. Εχει παραιτηθεί. Περιμένει να έρθει το δικαστήριο γιατί πιστεύει ότι εκεί θα δικαιωθεί. Νιώθει πια τρομερό μίσος. Πίστευε ότι θα βγει για να συνεχίσει το σχολείο. Σε ένα επισκεπτήριο μου είπε: «Θα αυτοκτονήσω». Κάθε φορά που πάω του κάνω δύο ώρες ψυχοθεραπεία.

Πώς μπορεί μια μητέρα να διαχειριστεί τέτοια κατάσταση;

Στην αρχή δεν μπορούσα. Μια ημέρα που ήμουν χάλια με ρώτησε μια γυναίκα, που δεν την ήξερα, γιατί είμαι έτσι. Οταν της εξήγησα, μου έκανε μια παρατήρηση που με ταρακούνησε πολύ… Μου είπε: «Ας ήταν και το δικό μου το παιδί ζωντανό, που σκοτώθηκε σε τροχαίο στα 23 του, και ας ήταν και ισόβια στη φυλακή».