Ο Ανδριώτης που αγαπούσε το θέαμα

Δεν έχουμε κάποιο δικό του κείμενο στο οποίο να έχει καταγράψει τις σκέψεις του. Ούτε κάποια εκτεταμένη συνέντευξη. Αρνιόταν συστηματικά τη δημοσιότητα. Μίλαγε έξι γλώσσες αλλά καμία καλά. Ούτε τα αγγλικά! Ο Πανταζής είχε έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό: την παροχή θεάματος με χαμηλό εισιτήριο στα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας, κυρίως στους εργάτες. Δεν είναι γνωστό αν αυτό αποτελούσε ταξική επιλογή ή απλώς έξυπνη επιχειρηματική κίνηση. Πάντως είχε αλάνθαστο ένστικτο γι’ αυτό που άρεσε στον κόσμο.

Τα θεάματα των θεάτρων του Πανταζή ξεχώριζαν από αυτά των ανταγωνιστών του από την ποιότητα των εκτελεστών και από την τάση να είναι εντυπωσιακά. Εκρινε ένα έργο ή έναν καλλιτέχνη όχι από το όνομα ή τη φήμη του αλλά από το δικό του ένστικτο.

Δούλευε 18 ώρες την ημέρα επτά ημέρες τη βδομάδα. Βρισκόταν σε διαρκή κίνηση ταξιδεύοντας ασταμάτητα. Δεν είχε συμβούλους, δεν κρατούσε σημειώσεις – αφού δεν ήξερε να γράφει–, ούτε καν διάβαζε ο ίδιος την αλληλογραφία, καθώς δεν ήξερε να διαβάζει. Διέθετε καταπληκτική μνήμη, ιδιαίτερη ευφυΐα, διορατικότητα, την ικανότητα να διαχειρίζεται πολλές υποθέσεις ταυτόχρονα και έπαιρνε αποφάσεις αστραπιαία. Απέκτησε μεγάλη φήμη για την τιμιότητα στις συναλλαγές με τους συνεργάτες του, τους επενδυτές και τους πιστωτές. Δεν υπάρχει καμία αναφορά, έστω και ως υποψία, για συναλλαγή με τους κατέχοντες πολιτική δύναμη, κάτι πολύ συνηθισμένο στον χώρο του μεγάλου θεάματος στην Αμερική. Ηταν ανεξάρτητος όχι μόνο επιχειρηματικά αλλά και πολιτικά.

Μπορεί να ήταν «μοναχικός λύκος», όπως συνήθιζαν να τον χαρακτηρίζουν, αλλά επίσης ήταν ένας άνθρωπος μέσα στην κοινωνία. Ο Αλέξανδρος Πανταζής έζησε το αμερικανικό όνειρο αλλά και τον αμερικανικό εφιάλτη.