Κι όμΩς (κάτι φαίνεται να) κινείται στις Ροές

Μια από τις ιδρύτριες της ομάδας ακροβατικού χορού γράφει για το εγχείρημα του θεάτρου στου Ψυρρή

Εν συντομία

Μια από τις ιδρύτριες της ομάδας ακροβατικού χορού Κι όμΩς κινείται γράφει για τη νέα προσπάθεια που ξεκινούν στο θέατρο Ροές.

Γιατί ενδιαφέρει

Η Κι όμΩς κινείται είναι μια από τις ομάδες της οποίας οι παραστάσεις («Ερωτόκριτος», «Το Σωματίδιο του Θεού», «Η εκδίκηση του πυριτίου») έχουν συζητηθεί.

Νοικιάσαμε το θέατρο Ροές γιατί θέλουμε να έχουμε μόνιμη στέγη. Μιλάμε πάντα για τη μονιμότητα που επιτρέπουν οι συνθήκες. Μας φάνηκε φυσική αυτή η κίνηση διεύρυνσης πεδίου. Φέτος δεν ήμασταν ακόμη έτοιμοι να αναλάβουμε εξ ολοκλήρου τη λειτουργία του θεάτρου. Τύχης θελούσης και καιρού επιτρέποντος, του χρόνου προσπαθούμε να έχουμε την πλήρη ευθύνη για τη λειτουργία του.

Αναζητούμε έναν τόπο συνάντησης – συνάθροισης. Γύρω μας βλέπουμε παντού υπεραγορές. Μια σαρωτική εμπορευματοποίηση και υπερκατανάλωση γεγονότων, που χάνουν έτσι κάθε σημασία. Οταν έχεις έναν πλανήτη που υποφέρει από ανέχεια και από σκουπίδια, δεν το χωράει το μυαλό μου πώς η τέχνη προτείνει αυτή την υπερκατανάλωση υλι- κών, γεγονότων και την κατασπατάληση χρημάτων τόσο στα υπερθεάματα όσο και ως σφραγίδα ποιότητας στα υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικά γεγονότα. Οπου τελικά δεν συναντιέται κανείς με κανέναν, δεν υπάρχει εξοικείωση με τον χώρο, τους καλλιτέχνες και την τέχνη τους.

Σε αυτήν τη μεγαλειώδη επίθεση σου βγαίνει μια τάση οπισθοχώρησης. Πάμε πίσω, στα μέρη που παραδοσιακά μαζεύονταν οι άνθρωποι, στην πλατεία, στο καφενείο, στην εκκλησία ή όποιο ιερό ησυχαστήριο, στον κυριακάτικο περίπατο, τον δρόμο, στο παντοπωλείο της γειτονιάς, με τον διπλανό που τον ξέρουμε, τη γειτονιά που ξέρουμε, έναν μικρό κόσμο με τις χαρές, τις λύπες του κ.λπ.

Δυστυχώς, αυτό στο παρόν – τουλάχιστον το δικό μας– δεν υπάρχει. Τελείωσε. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Κι αν γύριζε, δεν ξέρουμε αν η πλατεία, η γειτονιά και οι διπλανοί θα είχαν την ωραιοποιημένη όψη που τους δίνουμε σήμερα. Μπορεί να ήταν δραματικά κλειστοφοβικό το σύστημα για να γεννήσει μια τόσο χάρτινη συνθήκη μη σχέσης, μη αφιέρωσης, μη πίστης.

Δεν μπορούμε να πάμε πίσω. Μόνη κατεύθυνση για μας να εφευρεθεί αυτοσχεδιαστικά ένας νέος τρόπος – τόπος. Χωρίς την πίκρα του «πάμε πίσω», με τη χαρά του «πάμε αλλού» σιγά σιγά, όπως μπορούμε και ό,τι γίνει και ας μην υπάρχει τίποτε εκεί.