Εγκλημα και αριστεία

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αγκαλιάζεται με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πανηγυρίζει με τον

καταδικασμένο για ασέλγεια σε ανηλίκους φίλο του Νίκο Γεωργιάδη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφουγκράζεται, αγαπά και καλύπτει τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φωτογραφίζεται με τον φίλο και γείτονα Μιχάλη Χριστοφοράκο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ορίζει ως αντιπρόεδρο του κόμματος τον πολλαπλά ελεγχόμενο για τα σκάνδαλα στην υγεία Αδωνη Γεωργιάδη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κουμπαριάζει περήφανος με τον καταδικασμένο απατεώνα Γιώργο Μαλάκο στη Λάρισα.

Τι συμβαίνει με τον πρόεδρο της ΝΔ και η μοίρα και το κακό το ριζικό του τον φέρνουν πάντα να εφάπτεται με το κοινό έγκλημα όπως το τσόφλι με το αυγό;

Ο αρχηγός της ΝΔ φωτογραφίζεται και αναμφίβολα νιώθει μεγαλύτερη άνεση στο περιβάλλον με τους ανθρώπους της Siemens, της Novartis και των offshore απ’ ό,τι στις στημένες τηλεοπτικές του εμφανίσεις με διάφορες κυρίες (υπαλλήλους του κάθε Χατζηδάκη) στις οποίες απευθύνεται με αυθορμητισμό Λάμπρου Κωνσταντάρα σε ελληνική ταινία του ’60.

Ως έναν βαθμό ο Μητσοτάκης δεν έχει την ευθύνη για το ότι διάφοροι υπόδικοι και κατάδικοι κάνουν τον δορυφόρο του κόμματός του. Η ελληνική Δεξιά είχε τη δυνατότητα αρκετές φορές, ειδικά έπειτα από εκλογικές ήττες, να μετασχηματίζεται σε ένα ευρωπαϊκό συντηρητικό κόμμα με σαφή προσανατολισμό στον φιλελευθερισμό και στην πρόοδο. Προτίμησε να καθορίζεται ιδεολογικά από τα σχήματα του Εμφυλίου και να αντιμετωπίζει την πολιτική ως επιτυχή διαχείριση των εξουσιών και των σχέσεων με την τοπική ολιγαρχία και την ξεπεσμένη εγχώρια αστική τάξη. Οι άνθρωποί της και οι πολιτικές στρατηγικές της παρέμειναν εγκλωβισμένες σε ένα σύστημα ομηρίας από ολιγάρχες που έμοιαζαν περισσότερο με μαφιόζους παρά με επιχειρηματίες. Αυτοί καθόριζαν τι θέλουν και συνεπώς τι πρέπει το πολιτικό σύστημα να υλοποιήσει, προς όφελός τους πάντα. Δίκιο ήταν το δίκιο του ολιγάρχη, του «προσαρτημένου» πολιτικού και του διεφθαρμένου ελεγκτικού μηχανισμού που τους κάλυπτε. Η κοινωνία έπαψε να έχει δίκιο ή να απαιτεί το δίκαιο, ενώ η διαπλοκή κανονικοποιήθηκε ως σύστημα αναφοράς και πολιτικής λειτουργίας. Από την άλλη μεριά, όσο μεγαλύτερη ήταν η διαφθορά τόσο οι απατεώνες της πολιτικής δημιουργούσαν «μεγάλες ιδέες» για να κρύψουν τα εγκλήματά τους. «Πατρίδα», «θρησκεία» και στη συνέχεια «Ενωμένη Ευρώπη» και «ανάπτυξη» χρησιμοποιήθηκαν για να ταμπουρωθούν από πίσω οι κυνικοί μεταπράτες της διαπλοκής και της ολοκληρωτικής έκδοσης στα συμφέροντα.

Στις φωτογραφίες της προηγούμενης δεκαετίας, εκεί όπου αποτυπωνόταν το λαϊφστάιλ της ευμάρειας ως αποτέλεσμα εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης, στην πραγματικότητα αποτυπώνονταν απατεώνες των σαλονιών και εγκληματίες του λευκού κολάρου να συγχρωτίζονται με συνεταίρους τους πολιτικούς.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη, δεν έβλεπαν τίποτε κακό σε αυτήν τη συνεύρεση και όταν για λόγους αστοχίας υπήρχε η πιθανότητα κάτι να βγει στην επιφάνεια και να εκτεθούν, διαμόρφωναν το νομικό πλαίσιο που παρείχε ασυλία, αμνηστία και κατασκεύαζε την κοινωνική αμνησία.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι μόνο παιδί αυτού του συστήματος που αναγνώρισε λάθος αξίες και λάθος ανθρώπους μέσα στην πολυδαίδαλη οικογενειακή και πολιτική ιστορία. Είναι φανατικός υποστηρικτής της παθογένειας, την οποία αναγνωρίζει ως οικείο, αναγνωρίσιμο περιβάλλον. Στην πανίδα της διαπλοκής είναι ο πρίγκιπας του δάσους που έχει αναπτυχθεί πάνω στην κόπρο και στα βοθρολύματα.

Οταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αγκαλιάζει τον Μαρινάκη ή αισθάνεται την ανάγκη να βγάλει ανακοίνωση γι’ αυτόν δεν θεωρεί πως κάνει κάτι κακό. Υπερασπίζεται, πέρα από τον κύκλο του, κοινές αξίες και μια αντίληψη για την πολιτική στην οποία το χρήμα και όχι οι ανάγκες της κοινωνίας κινούν τα πάντα. Το να χαρίζει ο Μαρινάκης λεφτά στη ΝΔ γι’ αυτούς δεν έχει τίποτε το επιλήψιμο, ακόμη και αν είναι παράνομο, γιατί στην αντίληψή τους για την εξουσία εξυπηρετούνται δικές τους ανάγκες και όχι της χώρας. Στη δικιά τους πολιτική μπαίνουν offshore, βγαίνουν χρηματοδότες, μετακινούνται με ελικόπτερα επιχειρηματιών και αγωνιούν για τη διαιώνιση της προσωπικής κληρονομιάς στην εξουσία.

Στο άλμπουμ του κ. Μητσοτάκη οι φωτογραφίες με τον Χριστοφοράκο δεν είναι ντροπή αλλά αναμνήσεις με έναν δικό του άνθρωπο που ατύχησε. Γιατί στην κοινή γλώσσα Μητσοτάκη και «επιχειρηματικότητας» η τσιμπίδα του εισαγγελέα είναι ατυχία και όχι παρανομία. Αντιθέτως, παρανομία είναι τα Εξάρχεια, οι πορτοφολάδες, οι φτωχοδιάβολοι, οι οποίοι βαφτίζονται μάστιγα. Κάθε άλλη περίπτωση παραβατικότητας και παρανομίας που ψωνίζει γραβάτες από το ίδιο κατάστημα με τον κ. Μητσοτάκη ή τρώει στα ίδια εστιατόρια είναι μια παρεκτροπή απέναντι στην οποία πρέπει απλώς να προσέξουν για να μην εκτεθούν. Οχι όμως και να βγάλουν ανακοίνωση καταδίκης.

Πάρτε παράδειγμα την «υπόθεση Πετσίτη», τον οποίο εμφανίζουν να εισπράττει από επιχειρηματίες και να έχει σχέσεις με ανθρώπους στην κυβέρνηση. Από τη μια πλευρά δεν υπάρχει κάποιο ποινικό αδίκημα για το οποίο εγκαλείται ο συγκεκριμένος. Δεν βίαζε παιδάκια, δεν συμμετείχε στη μαφία του Κορυδαλλού, δεν καταδικάστηκε για απάτη όπως ο κουμπάρος του Κυριάκου. Από την άλλη, η ΝΔ θα μπορούσε να ρίξει φως στην υπόθεση αν έβαζε στο κάδρο τους επιχειρηματίες που τον χρηματοδότησαν μαζί με το ερώτημα γιατί το έκαναν. Δεν το κάνει όμως. Δεν κατονομάζει ούτε εγκαλεί τους επιχειρηματίες. Δεν τους ρωτά αν τον χρημάτισαν για κάποιο λόγο. Απλώς σπεκουλάρει με… πέτσινη, μικροπολιτική ανησυχία. Ενα ενδιαφέρον επίσης ερώτημα στην υπόθεση αυτή είναι γιατί η ΝΔ δεν κατονομάζει τον επιχειρηματία που συνοδεύει τον δικηγόρο Αρτέμη Αρτεμίου που τον εμφανίζουν ως εμπλεκόμενο στο περίφημο ταξίδι στη Βενεζουέλα;

Η ανοχή στο έγκλημα είναι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη σαν τις τσίχλες που είναι βολικές στο μέγεθος και το σχήμα. Καμιά φορά όμως κολλάνε και στα ρούχα και τότε αρχίζει το πρόβλημα.

Η ανοχή στον Βαγγέλη Μαρινάκη και το γεγονός πως δεν αισθάνονται στη ΝΔ καμία ενοχή για την έλλειψη έστω αποστάσεων απέναντί του αναμφίβολα φανερώνουν βαριές υποχρεώσεις και γραμμάτια. Τώρα αν τα έχει το κόμμα ή η οικογένεια Μητσοτάκη θα το δείξει η Ιστορία. Οπως και το αν τελικώς ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας θα αποδειχτεί η μεγάλη ενοχλητική τσίχλα. Εκτός από εντυπωσιακές φούσκες, μπορεί να κολλήσει και στα ρούχα.

Στην κοινή γλώσσα Μητσοτάκη και «επιχειρηματικότητας» η τσιμπίδα του εισαγγελέα είναι ατυχία και όχι παρανομία. Αντιθέτως, παρανομία είναι τα Εξάρχεια, οι πορτοφολάδες και οι φτωχοδιάβολοι