Η διασπορά της κοινωνικής αφύπνισης
Ηεκδίκηση, όπως και η διάψευση (συνήθως επώδυνη), είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Ποιος να το ’λεγε του πολύ Φράνσις Φουκουγιάμα με το διάσημο βιβλίο του «The end of history and the last man» (Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος), ο οποίος μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» το 1989 ανήγγειλε θριαμβευτικά το «τέλος της Ιστορίας», ότι πολλά χρόνια μετά η θεωρία του θα κατέρρεε με πάταγο, νικημένη από έναν τόσο δα μικρό –αόρατο με γυμνό μάτι– ιό.
Η αλαζονική πεποίθηση του κ. Φουκουγιάμα ότι η ολοκληρωτική επικράτηση του φιλελεύθερου καπιταλισμού και η συνεχής υποβάθμιση –μέχρι εξαλείψεως– του παρεμβατικού κράτους πρόνοιας θα οδηγούσαν νομοτελειακά στην εξαφάνιση όλων των μοντέλων σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και την άρση των ταξικών συγκρούσεων αποδείχτηκε καρυδότσουφλο στον τρικυμιώδη ωκεανό των σταγονιδίων μετάδοσης του κορονοϊού.
Φυσικά και δεν τρέφουμε αυταπάτες ως προς ότι πάλι ο άγριος καπιταλισμός –μετά τη λαίλαπα– θα αναλάβει την ανοικοδόμηση των ερειπίων της δικής του κανονικότητας (που θα πληρώσουν αδρά οι απανταχού της γης πληγέντες πληβείοι), ότι η πανδημία είναι χρυσή ευκαιρία για τρελές δουλειές αξίας πολλών δισ. (ή τρισ.), πώλησης νέων εμβολίων και αντιικών φαρμάκων, ότι ο αναγκαίος –στις παρούσες συνθήκες– κατ’ οίκον περιορισμός είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία και μια καλή πρόβα απομονωτισμού και διάρρηξης του κοινωνικού ιστού, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα παράθυρο θέασης της γυμνής πλέον και αδυσώπητης πραγματικότητας και ένα εισιτήριο πρώτης θέσης για το ταξίδι που οδηγεί στην κοινωνική αφύπνιση.
Γιατί μετά το «τέλος της Ιστορίας» του κ. Φουκουγιάμα ήρθε αναπόδραστα μαζί με τον ιό και το «τέλος των ψευδαισθήσεων» των αναγνωστών του κ. Φουκουγιάμα.
Ακόμη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι – οι οπαδοί της νέας τάξης– είδαν με τρόμο στην οθόνη της καθημερινότητάς τους να γράφεται «The end».
Το τέλος της παραμυθίας ότι η αυτορρύθμιση των αγορών δίνει σε όλα λύσεις.
Είδαν τους νόμους της αγοράς να λειτουργούν άψογα στο σκέλος της ζήτησης γκρεμίζοντας ταυτόχρονα αυτό της προσφοράς και είδαν έτσι τις τιμές να διαμορφώνονται σε δυσθεώρητα ύψη.
Είδαν τον ιδιωτικό τομέα υγείας
να νοσηλεύει μόνο τους έχοντες και «καθαρούς», εξοστρακίζοντας στις «σπιναλόγκες» τους αποσυνάγωγους και «μιαρούς».
Είδαν τις ασφαλιστικές εταιρείες να εξαιρούν από τα συμβόλαια τις καλύψεις και τις αποζημιώσεις των νοσηλευομένων με κορονοϊό.
Είδαν στις πανάκριβες μητροπόλεις των χρηματιστηριακών αγορών και του παγκόσμιου πλούτου πόσο φτηνή είναι η ανθρώπινη ζωή.
Είδαν (στις ίδιες μητροπόλεις) τα υποβαθμισμένα δημόσια συστήματα υγείας να σηκώνουν –μόνα τους– όλο το αβάσταχτο βάρος που –όντας αποδεκατισμένα από λειτουργούς και αφοπλισμένα από μέσα– δεν τους αναλογεί.
Είδαν ότι η ύπαρξη ισχυρών αγορών που συνεπάγεται ανίσχυρη δημόσια υγεία οδηγεί στην εφαρμογή του νόμου «της αγέλης» και του κανόνα της «διαλογής», ποιοι δηλαδή επιλέγονται να ζήσουν και ποιοι αφήνονται να πεθάνουν.
Είδαν ακόμη τον Τραμπ, αφού πρώτα υποβάθμισε επικίνδυνα την απειλή βγάζοντας τη γλώσσα στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα (τότε που η συμφορά στην Κίνα βόλευε τα αμερικανικά συμφέροντα των πολυεθνικών του), να κηρύσσει τελικά τις ΗΠΑ σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να εκταμιεύει (για αρχή) 50 δισεκατομμύρια δολάρια.
Είδαν επίσης τη (γερμανοκρατούμενη) ΕΕ που οι χώρες της δοκιμάζονται από την πανδημία –και η οποία εξελίσσεται σε κατακόμβη νεκρών– να είναι απολύτως αναντίστοιχη των λαών της και να προτάσσει (για μεγάλο διάστημα) την εφαρμογή των μέτρων «δημοσιονομικής σταθερότητας», ψελλίζοντας κάποια ασυνάρτητα περί χαλάρωσης.
Είδαν ότι αυτοί που καταστρέφουν αλόγιστα το περιβάλλον, αρνούμενοι να λάβουν ακόμη και υποτυπώδη μέτρα, ευθύνονται για τις παγκόσμιες πανδημίες σκοτώνοντας ανθρώπους και καταστρέφοντας ζωές.
Πλέον μαζί με τον ιό έγινε και η διασπορά της κοινωνικής αφύπνισης. Η διαφορά είναι ότι ο ιός μολύνει κυρίως τα θύματα, ενώ η κοινωνική αφύπνιση αποκλειστικά τους θύτες.
Οπως μια άλλη διαφορά έχει να κάνει με τον χρόνο επώασης, καθώς η κοινωνική αφύπνιση απαιτεί σαφώς πολύ μεγαλύτερο χρόνο ώστε να κατορθώσει να μολύνει πολυοργανικά το σύστημα του κ. Φουκουγιάμα.
Συμπερασματικά, κοινωνική αφύπνιση είναι η συνειδητοποίηση των λόγων του Φρίντριχ Νίτσε: «Η Γη έχει επιδερμίδα και αυτή η επιδερμίδα έχει ασθένειες. Μια από αυτές τις ασθένειες λέγεται “άνθρωπος”».