Οι Βαλεντίνοι του Κυριάκου
Φήμες θέλουν τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να προσπάθησε πριν από μερικά χρόνια να ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ για να υπηρετήσει τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του. Οταν χτύπησε τοίχο, λένε, τότε αποφάσισε να κινηθεί προς την πολιτική ασφάλεια της Φαμίλιας. Ισχύουν αυτές οι φήμες, οι οποίες ενδεχομένως να
δικαιολογούν σήμερα τον γενιτσαρισμό του; Κανένας δεν ξέρει. Αυτό όμως που δεν αμφισβητείται είναι ότι το 2016, όταν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έζησε την απόρριψη στον χώρο του (ΠΑΣΟΚ), έκανε δηλώσεις ότι χρειάζεται μια νέα Αριστερά όχι κεντροαριστερά, όπως είχε πει χαρακτηριστικά (1 Δεκεμβρίου 2016, ΕΡΤ), αλλά Αριστερά. Κάτι προέκυψε έκτοτε και μετατράπηκε από εξ αριστερών της πασοκικής κεντροαριστεράς σε μελανοχίτωνα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τοποθετήθηκε δεξιά του Βορίδη και του Αδωνη, προσπαθώντας μάλιστα να καθιερώσει τη Δεξιά του ’60 ως τον «νόμο και τάξη» που έχει ανάγκη η χώρα.
Ο νόμος που κατάφερε μάλιστα να ψηφιστεί στη Βουλή για την αντιμετώπιση/απαγόρευση των διαδηλώσεων, με προβλέψεις αλλά και αυτούσιο το λεκτικό των χουντικών, αποτελεί μνημείο διατράνωσης της ακροδεξιάς πολιτικής της κυβέρνησης και πολιτικού εξευτελισμού του Χρυσοχοΐδη.
Την πορεία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη έχουν ακολουθήσει αρκετοί στον παλιό πολιτικό του χώρο. Είναι με το ένα πόδι στη βάρκα του ΚΙΝΑΛ και με το άλλο στο κότερο του Μητσοτάκη, θεωρώντας ότι την κατάλληλη στιγμή θα κάνουν το αναγκαίο άλμα για να συμμετάσχουν στην κρουαζιέρα της εξουσίας για όσο επιλέξουν το νέο παλάτι και η Φρειδερίκη του.
Οσοι προσπαθούν να μεταφράσουν τα συμβαίνοντα στην ελληνική πραγματικότητα συγκρίνοντας τη σοσιαλδημοκρατία παγκοσμίως με τα απομεινάρια ενός ευτελισμένου ΚΙΝΑΛ κάνουν λάθος. Λάθος κάνουν και όσοι προσπαθούν να μεταφράσουν αμιγώς πολιτικά όσα γίνονται στη χώρα.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων συνέδεσε την επιβίωσή της και την εξουσία με τις εισαγόμενες συνταγές για την αντιμετώπισή της. Δεν υπήρχε καμιά ανάλυση για την κρίση, για τις αιτίες της και φυσικά για τη λύση. Μέσα και έξω από το κοινοβούλιο διαγκωνίστηκαν διεφθαρμένες και φθαρμένες πολιτικές φιγούρες, αναζητώντας το χρίσμα από τους Σόιμπλε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πριν από δεκαετίες το αναζητούσαν από τις ΗΠΑ. Η ζωή όμως τους διέψευσε και τους περιθωριοποίησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας κατάφεραν να πάρουν την εξουσία και να τους μετατρέψουν σε ηττημένους.
Αυτή η πραγματικότητα δημιούργησε και συντηρεί σήμερα συμπλέγματα τα οποία κινούν την πολιτική ζωή. Δύσκολα διακρίνει κάποιος τις πολιτικές διαφορές που έχουν μεταξύ τους το ΚΙΝΑΛ και η ΝΔ. Συμφωνούν στη βάση ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου που βαφτίζει μεταρρυθμίσεις μέτρα τα οποία μετατρέπουν την Ελλάδα σε εργασιακή κόλαση και την οικονομία σε κουμπαρά συμφερόντων. Την πορεία τους όμως καθορίζει το σύμπλεγμα της ήττας.
Το γεγονός ότι το 2015 έχασαν την εξουσία από κάποιον τρίτο και όχι ο ένας από τον άλλο αποτελεί την ιστορική τους αναφορά.
Στο ΚΙΝΑΛ, τέως ΠΑΣΟΚ, ούτε η 3η Σεπτέμβρη ούτε το 1981 έχουν ιστορική σημασία. Αλλωστε οι κομψευόμενοι που εμφανίζονται ως νέα ηγεσία περισσότερο κατανοούν ως συμβολική ημερομηνία τη 14η Φεβρουαρίου, του Αγίου Βαλεντίνου, παρά οτιδήποτε σχετίζεται με την ιστορία του Κινήματος. Τα εναπομείναντα μέλη της παλιάς ηγεσίας, με τη σειρά τους, αρνούνται να κατανοήσουν και να αποδεχτούν ότι δεν αποτελούν πλέον τον πολιτικό πόλο της προόδου και της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ολη αυτή η κατάσταση αφενός δημιουργεί πολιτική ξηρασία, αφετέρου τους κάνει να επιλέγουν τους τακτικισμούς της πολιτικής επιβίωσης ως λύση για την πολιτική. Στην πραγματικότητα για την προσωπική επιβίωση.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι Χρυσοχοΐδηδες ή διάφοροι Κεγκέρογλου αποπροσανατολίζουν τον ιστορικό τους χώρο από τις ευθύνες του. Το θέμα είναι ότι προσπαθούν να μετατρέψουν τις προσωπικές ευθύνες για
τις επιλογές τους, την ιδιοτέλεια και τον καιροσκοπισμό τους σε πολιτική. Προσπαθούν να μπουν φραγμός στο να καταλάβει η κοινωνία ότι το πρόβλημα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος άλλωστε είναι αντιπολίτευση, αλλά όσα έρχονται, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για την πλήρη επικράτηση του ορμπανισμού και του ελληνικού τραμπισμού.
Το πρώτο που κάνουν την τρέχουσα στιγμή είναι να προσπαθούν να εκδικηθούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως νικητή, τον οποίο θεωρούν υπεύθυνο για την πολιτική τους αστοχία και την ήττα. Συμμετέχουν έτσι σε ένα πολύ βρόμικο σχέδιο που επιχειρεί την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και την καταστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Ποινικοποιούν την πολιτική ζωή μαζί με τον μνησίκακο Μητσοτάκη, στήνουν δικαστήρια για τους αντιπάλους τους, διαστέλλουν κατηγορητήρια, συστέλλουν δικαιώματα και αποστέλλουν μηνύματα προς την κοινωνία πως όποιος σηκώσει κεφάλι τιμωρείται.
Ο Μητσοτάκης εκπροσωπεί την ιστορία του και την προβληματική του πολιτική φύση. Το ΚΙΝΑΛ όμως συμμετέχει σε προδοσία. Απεμπολεί δημοκρατικές αρχές, γίνεται άλλοθι για να επικρατήσουν συντηρητικά μέτρα και σκαμνάκι για να μπορέσει να ανέβει ο Μητσοτάκης ώστε να φτάσει τον Τσίπρα, πιστεύοντας πως θα τον τσαλαπατήσει κιόλας
Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη η εκτροπή είναι μια οικεία πραγματικότητα που εφάπτεται της οικογενειακής ιστορίας. Επιπλέον διογκώνεται από προσωπικά στοιχεία ανασφάλειας, έπαρσης και ανάγκης να αποδείξει στους πολλούς (αλλά φοβισμένους ακόμη) που τον αμφισβητούν. Ετσι, χρησιμοποιεί την ισχύ του στα μέσα ενημέρωσης για να δημιουργεί εκτός από την επιθυμητή εικόνα για τον εαυτό του και τη μαύρη εικόνα για τους αντιπάλους του. Τους εμφανίζει ύποπτους, διασυνδεδεμένους με συμφέροντα, πολιτικούς που τους αρμόζει η τιμωρία. Οποιος στέκεται απέναντι, όπως το Documento, απαξιώνεται, διασύρεται, ενοχοποιείται και επιχειρείται να καταστραφεί. Ο αποκλεισμός της εφημερίδας από την «λίστα Πέτσα» είναι μόνο μία εμφανής κίνηση από όσες έχουν γίνει. Υπάρχουν δεκάδες υπόγειες, οι οποίες εν καιρώ θα αποκαλυφθούν.
Ο Μητσοτάκης θέλει να καθαρίσει το τοπίο μια και καλή. Δεν θέλει ήττα για τους αντιπάλους ή εξουδετέρωση, θέλει καταστροφή με όποια μέσα. Μέσα από την καταστροφή των αντιπάλων η κοινωνία θα πάρει το μήνυμα ότι είναι ο μόνος ισχυρός και ότι όποιος αντιστέκεται εξαφανίζεται.
Η ευθύνη του πολιτικά συμπλεγματικού και αδίστακτου Μητσοτάκη δεν είναι ίδια με του ΚΙΝΑΛ. Ο Μητσοτάκης εκπροσωπεί την ιστορία του και την προβληματική του πολιτική φύση. Το ΚΙΝΑΛ όμως συμμετέχει σε προδοσία. Απεμπολεί δημοκρατικές αρχές, γίνεται άλλοθι για να επικρατήσουν συντηρητικά μέτρα και σκαμνάκι για να μπορέσει να ανέβει ο Μητσοτάκης ώστε να φτάσει τον Τσίπρα, πιστεύοντας πως θα τον τσαλαπατήσει κιόλας.
Αν σε κάποιους που έχουν απομείνει εκεί μέσα στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να λέει κάτι η Ιστορία (και δεν αναφέρομαι σε αυτή του Αγίου Βαλεντίνου), ας την κοιτάξουν. Πολύ περισσότερο, το τι τιμωρία επιφυλάσσει.