Ζητούμενο η επιβίωση

Η πανδημία του κορονοϊού έχει χτυπήσει πολύ δυνατά την ευρωπαϊκή οικονομία. Το ΔΝΤ προβλέπει παγκόσμια ύφεση 4,9%, ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από το 3% που προέβλεπε τον Απρίλιο.

Σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες η συρρίκνωση του ΑΕΠ είναι ιλιγγιώδης: -12,5% στη Γαλλία, -12,8% στην Ισπανία και την Ιταλία. Η Ελλάδα θα καταγράψει σίγουρα διψήφιο ποσοστό ύφεσης. Η ελληνική οικονομία που άρχισε να συρρικνώνεται από το τέλος του προηγούμενου χρόνου ελέω της πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ μόλις μερικούς μήνες από την άνοδό της στην εξουσία, με την ατμομηχανή της, τον τουρισμό, τελείως εξουδετερωμένη, κινδυνεύει να καταρρεύσει και να φτάσει σε επίπεδα γερμανικής κατοχής.

Οι χώρες της ΕΕ αποφάσισαν να δημιουργήσουν το Ταμείο Ανάπτυξης. Καθώς όμως δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε στο ελάχιστο η πολιτική ενοποίηση της Ενωσης, οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται υπό το πρίσμα της αλληλεγγύης αλλά με τεχνοκρατικά κριτήρια.

Με τη λογική λοιπόν αυτή, ανεξάρτητα του αποτελέσματος της τελευταίας Συνόδου Κορυφής, οποιασδήποτε μορφής βοήθεια και αν λάβει η ελληνική οικονομία, θα υποχρεωθεί να υπογράψει μεταρρυθμίσεις σε μνημονιακό ή σε ακόμη σκληρότερο επίπεδο.

Αλλά ακόμη και αν υπάρχει η πολιτική βούληση, που υπάρχει, για υπογραφή νέου μνημονίου, καθώς οι γραφειοκρατικές διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι χρονοβόρες, η κατάσταση στην ελληνική οικονομία θα επιβαρύνεται συνεχώς.

Λύσεις για να μπορέσει να επιβιώσει η οικονομία από τη διπλή λαίλαπα που την έχει χτυπήσει –πολιτική Μητσοτάκη και επιπτώσεις της πανδημίας– υπάρχουν. Αρκεί να ληφθούν άμεσα ουσιαστικά μέτρα και να χρησιμοποιηθεί το περίφημο «μαξιλάρι» για βοήθεια προς τη μισθωτή εργασία και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.