Από το μυστρί στο φτυάρι
«Κάποια στιγμή... Κάποια στ... Κα... Κάποια στιγμή θα καεί... Κάποια στ... Κάποια στ... Κάποια στ... Κάποια στιγμή λοιπόν... Κάποια στ... Κάποια στιγμή θα καεί και θα λέμε... Και θα αρχίσει μετά... Εεε... άλληηη εεε κ.λπ. ιστορία». Ο πρωθυπουργός με χαρακτηριστική ευφράδεια εκθέτει την άποψή του για την αναγκαιότητα γιγάντιας τουριστικής επένδυσης σε παρθένα δασική περιοχή στον Ερημίτη στην Κέρκυρα. Να σχολιάσουμε το γεγονός πως ο πρωθυπουργός και τρεις υπουργοί (τόσους είδαμε, δεν ξέρουμε αν εκτός κάδρου βρίσκονταν και άλλοι) παρευρέθηκαν σε εγκαίνια έργων ιδιωτικής επένδυσης; Αυτός ο «θεσμός» των δεξιών μετεμφυλιακών κυβερνήσεων και της χούντας γίνεται απόλυτα σεβαστός από τους επιγόνους των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων της Δεξιάς και της χούντας, άρα ας τους αναγνωρίσουμε ένα κάποιο είδος σπαρτιάτικης νοοτροπίας στη λογική του «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Ψαλίδι ο «εθνάρχης» Καραμανλής, μυστρί ο Παττακός, φτυάρι ο σημερινός Μητσοτάκης συνεπικουρούμενος από τον Αδωνη Γεωργιάδη. Να σχολιάσουμε το γεγονός πως ο υπερπροϊστάμενος του δημόσιου τομέα θεωρεί δεδομένο ότι κάποια στιγμή η δασική έκταση θα καεί; Οπως, φαντάζομαι, θα θεωρεί δεδομένο ότι θα καεί κάθε δασική έκταση στην Ελλάδα αν δεν παραδοθεί βορά στα ιδιωτικά συμφέροντα. Και; Ποια είναι τα μέτρα που θα πάρει προκειμένου να αποτρέψει ή να περιορίσει τέτοιου είδους καταστροφές; Ποιος είναι ο ρόλος του κράτους εκτός από το να παραδίδει τον πλούτο μιας περιοχής στην απληστία των κερδοσκόπων; Πώς ανταποδίδει στην κοινωνία τον πλούτο που της κατακρατεί; Δεν είναι στις εκ των ων ουκ άνευ υποχρεώσεις του κράτους να επιστρέφει τον κατακρατημένο πλούτο παρέχοντας εξαιρετικές υπηρεσίες τουλάχιστον σε τρία πεδία; Της υγείας, της παιδείας και της ασφάλειας (της ασφάλειας και όχι της μπατσοκρατίας).
ΥΓ.: «Μητσοτάκη κάθαρμα, τ’ είναι αυτά που κάνεις; Προδότης εγεννήθηκες, προδότης θα πεθάνεις» φώναζε για τον πατέρα του υιού πρωθυπουργού τέτοιες μέρες το 1965 ο αθηναϊκός λαός. Ενα αίσθημα ρεβανσισμού που μπορεί να πνίγει τον υιό είναι δυνατόν να εξηγηθεί με φροϊδικούς αλλά όχι με πολιτικούς όρους.