Το παραμύθι των 72 δισ. ευρώ

Και άλλες «γαλάζιες» ιστορίες για εσωτερική τηλεοπτική κατανάλωση

Εν συντομία

Τα πραγματικά κονδύλια της ευρωπαϊκής «στήριξης» δεν ξεπερνούν τα 20 δισ. ευρώ, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρουσιάζει άλλη εικόνα για να κρύψει την ανεπάρκειά της και να καλύψει τα πραγματικά προβλήματα που έρχονται.

Γιατί ενδιαφέρει

Καμία ενίσχυση δεν θα υπάρξει μέχρι τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς.

Εδώ τα 72 δισ., εκεί τα 72 δισ., πού είναι τα 72 δισ.; Ή για να θέσουμε το πραγματικό ερώτημα που προσπαθούν να κρύψουν τα ενορχηστρωμένα από τον «αόρατο» αρχισυντάκτη των υπογείων του Μαξίμου και ενσωματωμένα ΜΜΕ: υπάρχουν τελικά τα 72 δισ. ευρώ «στήριξης» από την ΕΕ για την επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας;

Η απάντηση είναι απλή και, όπως ήταν αναμενόμενο, όχι αυτή που πλασάρουν οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί του «επιτελικού κράτους». Τα 72 δισ. ευρώ δεν υπάρχουν ούτε καν στα όνειρα των Μητσοτάκη και Σταϊκούρα. Υπάρχουν μόνο 19,5 δισ. ευρώ που τελικά καταλήγουν να είναι περίπου… 13,5 δισ. ευρώ – από αυτά δεν πρόκειται να δούμε παρά μόνο μέρος τους και μάλιστα του χρόνου τέτοια εποχή. Αλλά ας τα κάνουμε... πενηνταράκια.

Κυβερνητικές αλχημείες

Μιλώντας και γράφοντας συνεχώς για 70 ή 72 δισ. ευρώ ο Κυρ. Μητσοτάκης και οι επιτελείς του συσκοτίζουν καταρχάς ότι οι επιδοτήσεις που θα λάβει η χώρα μας ανέρχονται σε 19,5 δισ. και μόνο. Αλλά όπως ρητά αναφέρεται στην απόφαση, από αυτά το 70% θα δοθεί τη διετία 2021-2022 και το υπόλοιπο 30% το… 2023.

Ομως το 70% των 19,5 δισ. ευρώ δεν είναι παρά μόνο 13,6 δισ. και αυτά θα καταβληθούν από το επόμενο καλοκαίρι και μέχρι τον Δεκέμβριο του 2022. Δηλαδή όσο εμπροσθοβαρές και αν είναι τελικά το πρόγραμμα, τον επόμενο Ιούνιο δεν θα υπάρχουν παρά μόνο 7-8 δισ. ευρώ διαθέσιμα για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας.

Αυτό το μικρό ποσό των 7-8 δισ. γίνεται πολύ μικρότερο αν λάβουμε υπόψη μας τις κυβερνητικές ανακοινώσεις σχετικά με τη διάθεση περίπου 24 δισ. μέχρι σήμερα για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας στην οικονομία και τις εκτιμήσεις των ειδικών για ύφεση 10-14% τον επόμενο χρόνο.

Αν δηλαδή με τη διάθεση 24 δισ. έγινε δυνατόν –σύμφωνα με όσα διατείνεται το «επιτελικό κράτος»– απλώς να περιοριστεί η ύφεση σε επίπεδα κάτω του 15% ή έστω του 12%, είναι φανερό ότι τα 7-8 δισ. που θα διατεθούν ως ευρωεπιδότηση στη χώρα μας του χρόνου δεν είναι παρά μικρό τμήμα όσων απαιτούνται.

Ενδεικτικό του προβλήματος είναι ότι όσοι κατασκευάζουν τις κυβερνητικές αφηγήσεις βρίσκονται στην ανάγκη –για να φτάσουν τα 72 δισ. που «ακούγονται» καλά– να προσθέσουν στις επιδοτήσεις τα δάνεια που μπορεί να λάβει η χώρα μας, περίπου 13 δισ., και τα κονδύλια από το… ΕΣΠΑ, περίπου 40 δισ., που είχαν ήδη αποφασιστεί προτού ενσκήψει ο κορονοϊός και τα οποία θα αντλούνταν ούτως ή άλλως σε ορίζοντα επταετίας.

Παρά τις «επιτελικές» αλχημείες λοιπόν δεν υπάρχει πραγματική στήριξη με προοπτική για τη χώρα μας και γι’ αυτό δεν δικαιολογούνται οι θριαμβολογίες των ευνοημένων από τη λίστα Πέτσα ΜΜΕ. Αυτό που υπάρχει και παραμένει ανοιχτό είναι το πώς θα διατεθούν αυτά τα χρήματα, ποιοι θα στηριχτούν και ποιοι θα αφεθούν στη δίνη των συνεπειών της πανδημίας.

Φοβού το νέο σχέδιο Μάρσαλ

Αλλωστε η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία αποκαλώντας το φειδωλό πρόγραμμα στήριξης «νέο σχέδιο Μάρσαλ» μας υποχρεώνει να θυμηθούμε πώς αξιοποιήθηκαν τα κονδύλια του αρχικού, μεταπολεμικού σχεδίου Μάρσαλ. Γιατί ιδίως στη χώρα μας το αμερικανικό

σχέδιο «ανοικοδόμησης» οδήγησε στο σημερινό «παραγωγικό» μοντέλο, στη στήριξη των «ημετέρων», στους «κανόνες ανά περίπτωση», στην αφαίμαξη των κρατικών κονδυλίων από «συγγενείς, κουμπάρους και φίλους» και στον παρασιτισμό.

Βάσει λοιπόν των ιστορικών δεδομένων αλλά και της πολιτικής με ονοματεπώνυμο της «γαλάζιας» διακυβέρνησης, μόνο σαν ανέκδοτο ακούγεται η δέσμευση Μητσοτάκη ότι σύντομα θα παρουσιαστεί «ένα αναλυτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα μεταμορφώσει τη χώρα». Ειδικά όταν οι διαρροές από την επιτροπή Πισσαρίδη κάνουν λόγο για «παροχή κινήτρων στα νοικοκυριά να αγοράσουν μετοχές μεγάλων επιχειρήσεων» και τη «χορήγηση γονικής άδειας και στους πατεράδες» όταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η ανεργία.