Θυσία οι μισθοί στον βωμό του κέρδους

Πώς θα επιδιώξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να φέρει «ανάπτυξη» για τους λίγους

Εν συντομία

Με διακηρυγμένο τον στόχο να «μεγαλώσουν» οι ελληνικές επιχειρήσεις εκτός από τις μικρές και τις μεσαίες, μπαίνουν στο στόχαστρο και οι μισθοί ώστε να δελεαστούν οι κάθε είδους επενδυτές.

Γιατί ενδιαφέρει

Μετά τις μειώσεις των συντάξεων βάζουν στο πρόγραμμα και νέες μειώσεις μισθών, τις οποίες αποκαλούν ανάπτυξη.

Η ελληνική οικονομία βάλλεται από τα μέτρα κοινωνικού αποκλεισμού. Ολοι οι διεθνείς φορείς μιλούν για δραματική πτώση του ΑΕΠ, νέα φτωχοποίηση, για μέτρα που έρ

χονται να γιγαντώσουν την ανεργία και για ανάγκη διαρθρωτικών κινήσεων. Το νεοσυσταθέν Ταμείο Ανασυγκρότησης που θα δώσει στην Ελλάδα τη δυνατότητα να αντλήσει 32 δισ. ευρώ –δάνεια και επιδοτήσεις– φέρνει πάλι την αυξημένη μνημονιακή εποπτεία μέσω του εθνικού σχεδίου ανάκαμψης. Για όλα αυτά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει συγκροτήσει την επιτροπή Πισσαρίδη που ανέλαβε το σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας. Θα αποτελέσει το εθνικό σχέδιο ανάκαμψης που θα κατατεθεί στην Κομισιόν το φθινόπωρο.

Οπως όλα δείχνουν, η ριζοσπαστική αλλαγή της οικονομίας που ονειρεύεται ο πρωθυπουργός περνά μέσα και από την εκθεμελίωση των όποιων προνομίων έχουν απομείνει στις εργασιακές σχέσεις με αιχμή τη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων. Φυσικά θα ακο

λουθήσει μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών. Αυτό θα έχει συνεπακόλουθο να κλείσουν πολλές μικρές επιχειρήσεις που ζουν στα όρια της επιβίωσης, αφού δεν θα έχουν κεφάλαια για να στηρίξουν την πτώση τζίρου. Ετσι θα ευοδωθεί και η πραγματική γενική επιδίωξη της επιτροπής Πισσαρίδη να «μεγαλώσουν» οι επιχειρήσεις (τώρα το 92% είναι πολύ μικρές επιχειρήσεις κάτω των εννέα εργαζομένων) ώστε να αυξηθεί και το εξαγώγιμο προϊόν της χώρας.

Ολα αυτά θυμίζουν τις αρχές της μνημονιακής εποχής όταν μέσω της διαδικασίας της εσωτερικής υποτίμησης δόθηκε η ίδια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση.

Οχημα το ΚΕΦίΜ

Με αυτά τα δεδομένα δεν είναι τυχαία η πρόσφατη δημοσιοποίηση της μελέτης του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦίΜ) για τις αιτίες αποβιομηχάνισης της Ελλάδας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το ΚΕΦίΜ κατέληξε ότι για τα πάντα στην Ελλάδα ευθύνονται οι μισθοί. Ολα αυτά δεν θα μπορούσε παρά να τύχουν της επιδοκιμασίας του υπουργού Ανάπτυξης Αδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος δήλωσε: «Η έρευνα του ΚΕΦίΜ για το μισθολογικό κόστος και την παραγωγικότητα στη μεταποίηση είναι εξαιρετικά χρήσιμη για να καταλάβουμε τι έφταιξε και η Ελλάδα, εισερχόμενη στη δεκαετία του ’80, ήταν μια υπολογίσιμη μεταποιητική και παραγωγική δύναμη, ενώ σήμερα παραμένει από πολύ χαμηλή έως ασήμαντη σε αυτούς τους τομείς»… Τι έφταιξε λοιπόν κατά το ΚΕΦίΜ; Μα η αύξηση των μισθών. Λες και η αύξηση της αγοραστικής δύναμης σε μια οικονομία που δεν εξάγει αλλά βασίζεται στην εσωτερική κατανάλωση δεν στηρίζει την ελληνική παραγωγή.

Το ΚΕΦίΜ βέβαια τυγχάνει σύμβουλος της ΝΔ και προσωπικά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλωστε ο ίδιος δήλωνε τον Απρίλιο του 2019 ότι οι απόψεις τους θα ενταχθούν στο προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ. Ας μην ξεχνάμε ότι στο ΚΕΦίΜ έχει ενταχθεί, αν δεν είναι εκ των ιδρυτών του, και η Μιράντα Ξαφά που έχει ταυτίσει την καριέρα της με την οικογένεια Μητσοτάκη. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο πρωθυπουργός για να περάσει αυτά που θέλει θα πρέπει να στηριχτεί σε κάποιες επιστημονικές τεκμηριώσεις.

Κρύβουν την πραγματικότητα

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Η συνταγή Μητσοτάκη για την οικονομία είναι η συνταγή των μνημονίων… Κατά τα έτη 2010-2016 ασκήθηκε μια πολιτική εσωτερικής υποτίμησης (ή ανταγωνιστικού αποπληθωρισμού) της οποίας ο διακηρυγμένος στόχος ήταν η γενική μείωση των τιμών έναντι των αντίστοιχων τιμών στις ανταγωνίστριες χώρες. Η πολιτική αυτή κρίθηκε αναγκαία διότι η οικονομία δεν διέθετε την ανταγωνιστικότητα που θα της επέτρεπε να διατηρεί ισοσκελισμένο ισοζύγιο. Για να εκκινήσει και να επιταχυνθεί η διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί επέβαλαν μια πρωτοφανή για περίοδο ειρήνης μείωση των μισθών.

Οχήματα για τη νέα νεοφιλελεύθερη επίθεση στους μισθούς η επιστημονική επιτροπή Πισσαρίδη και το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών