Μασητήρες και τραπεζίτες
Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2009 οι Ελληνες κλήθηκαν να πληρώσουν το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών. Αφού ενοχοποιήθηκαν καστανάδες, καθαρίστριες, δημόσιοι υπάλληλοι και πλείστοι άλλοι κλάδοι ως υπεύθυνοι για όσα συνέβαιναν, οι μαύρες τρύπες των τραπεζών που
δημιουργήθηκαν με θαλασσοδάνεια, κλεψιές και απάτες των τραπεζικών στελεχών πληρώθηκαν από τους πολίτες. Το επιχείρημα ήταν ότι αν δεν πληρώναμε τις ιδιωτικές τράπεζες, θα κατέρρεαν και μαζί τους και η ελληνική οικονομία. Το ιδιωτικό χρέος δηλαδή έγινε με ένα κόλπο δημόσιο και έπαψαν περιέργως να ισχύουν οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς, σύμφωνα με τους οποίους όποιος δεν τα καταφέρνει βάζει λουκέτο. Εν ολίγοις γίναμε Βόρεια Κορέα για να περνάνε μερικοί ωραία.
Εχει τη σημασία του ότι την εποχή που οι τράπεζες είχαν καταρρεύσει συνέχιζαν να δίνουν διαφήμιση στα μέσα ενημέρωσης. Τι διαφήμιζαν αφού δεν υπήρχε κανένα τραπεζικό προϊόν την εποχή εκείνη που δεν υπήρχαν λεφτά; Δεν διαφήμιζαν τίποτε. Εξαγόραζαν τη σιωπή των δημοσιογράφων, οι οποίοι δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν και όντες μπουκωμένοι δεν μίλαγαν κιόλας.
Πέρασε πάνω από μια δεκαετία και έχει ενδιαφέρον να δούμε τι συμβαίνει σήμερα. Καταρχήν τι έγιναν αυτοί που ο κόσμος αποκαλούσε κλέφτες και οι συνεργοί τους; Τι συνέβη με τους τραπεζίτες που αποδείχτηκε ότι έφαγαν το δημόσιο χρήμα και έφτασαν ακόμη και στο σημείο να χρηματοδοτούν δικές τους κρυφές επιχειρήσεις με θαλασσοδάνεια, ενώ σε πολλές περιπτώσεις εκποίησαν ακόμη και περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών προς όφελός τους; Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό.
Ακόμη και οι τραπεζίτες και οι συνεργοί τους που οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη μένουν ατιμώρητοι, αφού με νόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη αρχικώς καταργήθηκε
το αυτεπάγγελτο των αδικημάτων και απαιτήθηκε οι ίδιες οι τράπεζες να ζητούν τη δίωξη των στελεχών τους και στη συνέχεια με μεθόδευση εν μέσω κορονοϊού εξασφαλίστηκε το ακαταδίωκτο. Κανείς δεν θα δικαστεί και φυσικά κανένας δεν θα καταδικαστεί, αν και είναι βέβαιο ότι κάποιοι είναι υπεύθυνοι για όσα απαλλοτριώθηκαν. Αυτά με τους τραπεζίτες.
Τι γίνεται όμως με τους μασητήρες του συστήματος; Νομικά δεν έχουν καμία επιπλοκή. Από τη στιγμή που δεν τιμωρούνται οι φυσικοί αυτουργοί-τραπεζίτες, δεν είναι δυνατόν να τιμωρηθούν οι ηθικοί αυτουργοί που μάσησαν το τραπεζικό (δημόσιο) χρήμα.
Οταν αποκαλύφθηκαν τα τραπεζικά σκάνδαλα η κυβέρνηση Σαμαρά επιχειρηματολογούσε ότι το θέμα είναι να επιστραφούν τα λεφτά και όχι να μπουν φυλακή όσοι έκλεψαν. Δημιούργησε μάλιστα και σχετικούς νόμους. Τα επέστρεψαν;
Το θέμα που αποκαλύπτει σήμερα το Documento δίνει την απάντηση. Και δυστυχώς είναι μια από τις χιλιάδες περιπτώσεις που περνούν κάτω από τα ραντάρ. Η Τράπεζα Πειραιώς, της οποίας ο πρώην πρόεδρος διώχθηκε ποινικά για πολλές περιπτώσεις (αλλά δεν θα δικαστεί), συνεχίζει την προκλητική τακτική. Συναινεί ώστε να χαριστούν στον Κώστα Πηλαδάκη 138 εκατομμύρια ευρώ δανείου και απαιτεί να πληρωθούν μόνο 12 εκατ. με ευνοϊκές ρυθμίσεις, σε 22 χρόνια με έξι χρόνια χαριστικής περιόδου. Το κάνει την ίδια εποχή που προχωρά σε κατασχέσεις σπιτιών για χρέη μερικών χιλιάδων ευρώ.
Το επιχείρημα είναι ότι ο Πηλαδάκης έχει καταθέσει business plan το οποίο είναι βιώσιμο. Μα σε οποιονδήποτε χαρίσουν τα
χρέη για τα οποία δεν ήταν βιώσιμος, φυσικά και γίνεται. Αρα γιατί η Τράπεζα Πειραιώς δεν τα χαρίζει σε όλους;
Η υπόθεση Πηλαδάκη είναι σε όλα τα επίπεδα προκλητική. Πήρε δάνεια από την τράπεζα του Βγενόπουλου χωρίς πραγματικές εγγυήσεις. Ηταν μια από τις πολλές σκανδαλώδεις δανειοδοτήσεις του αποθανόντα που είχε αποκαλύψει τότε το Hot Doc. Δεν πλήρωσε ούτε 1 ευρώ, ενώ αρνήθηκε να παραδώσει και τις μετοχές των εταιρειών που είχε ενεχυριάσει. Η Τράπεζα Πειραιώς το 2015, αντί να του πάρει τις επιχειρήσεις, του έκανε ρυθμίσεις τις οποίες δεν τήρησε.
Τα χρέη δεν εμπόδιζαν τον στρατηγικό κακοπληρωτή να κάνει προκλητική ζωή με θαλαμηγούς και φωτογραφίσεις ή να εμφανίζεται ως καζινάρχης και μεγάλος επιχειρηματίας, με τα λεφτά μας πάντα.
Τον Σεπτέμβριο η τράπεζα ζητά από το δικαστήριο να επικυρώσει τη συμφωνία με τον κ. Πηλαδάκη για να του χαρίσει τα 138 εκατ. ευρώ. Το «κούρεμα» γίνεται νομότυπα με χρήση του νόμου για τα «κόκκινα» δάνεια. Αποκαλύπτει όμως ένα νέο διαρκές σκάνδαλο. Οι τράπεζες και οι εταιρείες διαχείρισης «κόκκινων» δανείων (στη συγκεκριμένη περίπτωση η Πειραιώς, αλλά είναι βέβαιο ότι ισχύει κι αλλού) έχουν το δικαίωμα να «κουρεύουν» τα δάνεια όσο θέλουν, με διάφορα προσχήματα και με επιχείρημα την πιθανή ζημία της τράπεζας. Δεν υπάρχει κανένας θεσμικός έλεγχος για τον τρόπο που γίνονται τα «κουρέματα». Ετσι η τράπεζα εφευρίσκει ζημία για να «κουρέψει» το χωρίς εγγυήσεις δάνειο του κ. Πηλαδάκη αλλά προχωρά σε πλειστηριασμό για χρέη δανείου πολίτη, ο οποίος στην πραγματικότητα μπορεί να έχει αποπληρώσει το κεφάλαιο και μέρος των τόκων.
Οι «επιχειρηματίες» που πήραν δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ χωρίς εγγυήσεις και δεν πλήρωσαν επί δεκαετίες ούτε 1 ευρώ μένοντας ανενόχλητοι έχουν τις σκέψεις και πιθανόν τον τρόπο να σπρώξουν κάτω από το τραπέζι μερικά εκατομμύρια για να γλιτώσουν εκατοντάδες. Αν είχαν τότε τον τρόπο τους, γιατί να μην τον έχουν τώρα;
Δεν πρόκειται για αδικία, αλλά για τη δόμηση ενός νέου πλαισίου διαφθοράς. Σ’ αυτούς που έκλεψαν και πρέπει σήμερα να τα επιστρέψουν αρκεί να βρουν τον τρόπο να «κουρέψουν» τα δάνειά τους όσο επιθυμούν. Ο τρόπος είναι αυτός της διαφθοράς, από τη στιγμή που δεν υπάρχει έλεγχος σε όσα γίνονται.
Οι «επιχειρηματίες» που κατάφεραν να πάρουν δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ χωρίς εγγυήσεις και δεν πλήρωσαν επί δεκαετίες ούτε 1 ευρώ μένοντας ανενόχλητοι έχουν τις σκέψεις και πιθανόν τον τρόπο να σπρώξουν κάτω από το τραπέζι μερικά εκατομμύρια για να γλιτώσουν εκατοντάδες. Αν είχαν τότε τον τρόπο τους, γιατί να μην τον έχουν τώρα; «Συμβαίνει;» θα ρωτήσει κάποιος. «Γιατί, ποιος θα το ελέγξει;» θα απαντήσει κάποιος άλλος. Οπότε μένουμε στην πραγματικότητα που καταγράφεται και συνεχίζει να είναι προκλητική.