Το υπουργείο απλώς κρύβει τα προβλήματα
Το πρώτο που οφείλουμε να κάνουμε για την πυρκαγιά στις Μυκήνες είναι να εκφράσουμε τη θλίψη μας για το γεγονός ότι ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς παραδόθηκε στις φλόγες κινδυνεύοντας να υποστεί μεγάλη καταστροφή. Φθορές υπήρξαν σε μεγάλο τμήμα του αρχαιολογικού χώρου πλήττοντας το πρόσωπο της χώρας διεθνώς. Τουλάχιστον φαίνεται να μην είναι ανεπανόρθωτες σύμφωνα με όσα δήλωσαν τα υπηρεσιακά στελέχη. Ευτυχώς δεν κινδύνευσαν άνθρωποι χάρη στα αντανακλαστικά που επέδειξαν οι εργαζόμενοι για την έγκαιρη εκκένωση του χώρου από τους ελάχιστους –λόγω κορονοϊού– επισκέπτες.
Η υπουργός Πολιτισμού όχι μόνο δεν εξέφρασε καμία λύπη αλλά έφτασε στο σημείο να δηλώνει στη Βουλή «περήφανη» και να αναρτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του υπουργείου αποσπασματικές φωτογραφίες κρύβοντας τις καμένες περιοχές σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να πείσει την κοινή γνώμη πως δεν συνέβη κάτι σοβαρό. Η έπαρση και η επικοινωνιακή διαχείριση από την πλευρά της, όπως και γενικότερα η
προσπάθεια υποβάθμισης τους γεγονότος και απόσεισης των κυβερνητικών ευθυνών, μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τα χειρότερα αποφεύχθηκαν κατά τύχη.
Η πραγματικότητα είναι ότι η πυρκαγιά στις Μυκήνες καταρρακώνει την εικόνα αποτελεσματικότητας που θέλουν να καλλιεργούν η κυβέρνηση και η υπουργός Πολιτισμού ειδικότερα «εξαερώνοντας» τη σοβαρότητά τους. Σίγουρα υπάρχουν ευθύνες για το γεγονός ότι το «επιτελικό κράτος» απέτυχε να εκτιμήσει την επικινδυνότητα της πυρκαγιάς με αποτέλεσμα να μπει στον αρχαιολογικό χώρο. Ενώ υπάρχουν και σημαντικά ερωτήματα για την εξάπλωση της φωτιάς σε τόσο μεγάλη έκταση μέσα στον χώρο με αποτέλεσμα να καεί μεγάλο τμήμα του. Πότε εγκρίθηκαν τα κονδύλια για τον καθαρισμό του αρχαιολογικού χώρου και τη συντήρηση της πυρασφάλειας; Πότε έγινε και σε ποιον βαθμό είχε ολοκληρωθεί ο καθαρισμός του χώρου; Είχε συντηρηθεί το σύστημα πυρόσβεσης; Γιατί δεν λειτούργησε; Γιατί χρειάστηκε η ρίψη νερού από εναέρια μέσα, που μόνο κίνηση πανικού και ύστατης καταφυγής μπορεί να θεωρηθεί
όταν πρόκειται για μνημεία; H περαιτέρω επέλαση της πυρκαγιάς ανακόπηκε από την επέμβαση της πυροσβεστικής, όπως δήλωσε η υπουργός, ή χάρη στη σωτήρια αλλαγή του ανέμου, όπως καταγράφουν δημοσιεύματα που παραπέμπουν σε πληροφορίες από αυτόπτες μάρτυρες; Τι θα είχε συμβεί εάν δεν υπήρχε ο κορονοϊός και ο χώρος έπρεπε να εκκενωθεί από χιλιάδες επισκέπτες;
Μετά τη φωτιά στην Ολυμπία το 2007 ο τότε υπουργός Πολιτισμού μίλησε για «κάποια δέντρα πέριξ του χώρου». Για τις Μυκήνες η σημερινή υπουργός έκανε λόγο για «λίγο μαύρο στο χώμα». Ομως το κρύψιμο των ζητημάτων κάτω από το χαλί προκειμένου να διασωθεί η υπουργική εικόνα δεν βοηθάει στον εντοπισμό των αιτιών, στην αντιμετώπισή τους και την καλύτερη δυνατή προετοιμασία για το μέλλον. Δεν μπορεί στην Ελλάδα του 2020 το «σχέδιο» να είναι τα κονδύλια για τους καθαρισμούς των αρχαιολογικών χώρων και τη συντήρηση της πυρασφάλειας να έρχονται καθυστερημένα, οι πυρκαγιές να μπαίνουν και να εξαπλώνονται στους αρχαιολογικούς χώρους, να μη λειτουργούν τα μέτρα πυρόσβεσης, να φτάνουμε στο σημείο ρίψης νερού από εναέρια μέσα, να χρειάζεται η συνδρομή της τύχης με την αλλαγή του ανέμου για να αποφευχθούν μεγαλύτερες καταστροφές και όμως οι υπουργοί να υποβαθμίζουν τα γεγονότα πανηγυρίζοντας από πάνω ότι όλα λειτούργησαν τέλεια.
Στην εποχή της κλιματικής κρίσης καταστροφικά φαινόμενα όπως οι πυρκαγιές, οι ισχυροί άνεμοι, οι έντονες βροχοπτώσεις, οι πλημμύρες, οι κεραυνοί κ.λπ. είναι ήδη πιο συχνά και πιο έντονα. Μέσα σε λίγα χρόνια πυρκαγιές έκαψαν μεγάλα τμήματα των αρχαιολογικών χώρων της Ολυμπίας και των Μυκηνών. Οφείλουμε όλοι να καταδικάσουμε την επικοινωνιακή διαχείριση αυτού του μεγάλου ζητήματος που επιχειρούν η υπουργός Πολιτισμού και η κυβέρνηση και να συζητήσουμε σοβαρά τους τρόπους με τους οποίους η πολιτεία υποχρεούται να θωρακίσει τα μνημεία μας και να προστατεύσει τους επισκέπτες και τους εργαζόμενους. Οφείλουμε να κινητοποιηθούμε εγκαίρως προτού φτάσουμε στο σημείο να θρηνήσουμε μεγάλες καταστροφές μνημείων και ανθρώπινα θύματα.