Κυβέρνηση για Αριστοφάνη
Αν ζούσε ο Αριστοφάνης, δεν θα χρειαζόταν να επιστρατεύσει τη φαντασία του για να κάνει τους συμπολίτες του να γελάσουν. Απλώς θα χρησιμοποιούσε αυτούσια στιγμιότυπα από τους 14 μήνες της επιστροφής στην κανονικότητα. Θα έδειχνε π.χ. τον Βρούτση που «λοιμώχτηκε» να λανσάρει τη γλώσσα σκόιλ ελικίκου. Τη Μενδώνη να δηλώνει ότι δεν έγινε καμία ζημιά στις Μυκήνες και παράλληλα τα ρεπορτάζ ξένων καναλιών να αποτυπώνουν τις καταστροφές. Αν της έπαιρναν συνέντευξη, ήταν βέβαια ικανή να πει ότι δεν είναι απαραίτητα τα συστήματα πυρόσβεσης αφού θα ξεπεταχτούν οι Κύκλωπες από τα τείχη και θα σβήσουν τη φωτιά. Οι αρχαιολογικοί χώροι αφήνονται απροστάτευτοι γιατί είναι κάτι σαν σινεμά που αν η ταινία δεν κόβει εισιτήρια, κατεβαίνει.
Η πανδημία λειτούργησε ως κατα
λύτης για να φανερώσει τις κυβερνητικές ανεπάρκειες, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις. Ολα τα παραπάνω «προσόντα» συγκεντρώνει η Νίκη Κεραμέως και δικαιωματικά ο Αριστοφάνης θα την ανακήρυττε αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια. Τρεις φορές έκρινε παράνομες τις αποφάσεις της η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων: για τις κάμερες στα σχολεία, την αναγραφή διαγωγής στα απολυτήρια και την αιτιολόγηση της απαλλαγής από τα θρησκευτικά. Εκείνη όμως συνεχίζει απτόητη σαν καρικατούρα της Λυσιστράτης και επαναφέρει τη διάταξη (υποχρεωτική αυτήν τη φορά) για την εξ αποστάσεως διδασκαλία ως επιμορφωτική εκδοχή του «Big Brother». Καμώνεται ότι η μάσκα και το παγουρίνο σε μέγεθος μπρελόκ είναι η πανάκεια διά πάσαν νόσον και όχι οι αποστάσεις που διατυμπάνιζε τον Μάιο. Αποκρύπτει συστηματικά την αλήθεια για τις πραγματικές ανάγκες εκπαιδευτικού προσωπικού, αφού οι συνδικαλιστές υπολογίζουν τα κενά σε 25.000.
Εξαγγέλλει τρίμηνες συμβάσεις αναπληρωτών, θλιβερή αντανάκλαση της κυβερνητικής άποψης ότι οι εργαζόμενοι είναι αναλώσιμοι. Αναβαθμίζει τους εκπαιδευτικούς σε γιατρούς και νοσηλευτές, υποχρεώνοντάς τους να εφαρμόσουν δυσνόητα υγειονομικά πρωτόκολλα. Ωστόσο, μέσα στον πανικό της μήπως ξεφύγει από την τάξη και ηθική του Πώποτα ορίζει με σαφήνεια τις διοικητικές κυρώσεις σε βάρος εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών.
Το μέγα φιάσκο με τις μάσκες λειτούργησε στο φροϊδικό ασυνείδητο σαν ανάμνηση από τις κουκούλες που φορούσαν οι ταγματασφαλίτες ή σαν εξάσκηση στο ολοένα εξαπλούμενο φίμωτρο. Εκτός όμως του ότι χάρισε άφθονο γέλιο, αποδόμησε και το ιδεολογικό φλάμπουρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μια από τις κατασκευάστριες εταιρείες ασχολείται με κουφώματα αλουμινίου. Πάλι καλά που τα παιδιά δεν επέστρεψαν σπίτι με καμιά μπαλκονόπορτα περασμένη στον λαιμό.
Ακόμη μια φαιδρή λεπτομέρεια που καταδεικνύει την απίστευτη προχειρότητα του ΥΠΑΙΘ: τα βιβλία των καλλιτεχνικών που μοιράστηκαν σε παιδιά της έκτης δημοτικού στη Θεσσαλονίκη ήταν τυλιγμένα με διαφημιστικά φυλλάδια για αυξητική στήθους. Δύο τινά δύναται να συμβαίνουν: ή το υπουργείο θέλησε να επιβεβαιώσει τη φήμη της ερωτικής πόλης ή θεωρεί ότι η πλαστική χειρουργική είναι τέχνη.
Ζούμε λοιπόν στη χώρα όπου τρία υπουργεία δεν μπορούν να διατυπώσουν σωστά τις διαστάσεις μιας μάσκας. Ζούμε στη χώρα που γέννησε τον Αριστοφάνη και ξεπέρασε κατά πολύ το παράλογο του Ιονέσκο. Κι αν ο κορονοϊός ξεκίνησε από την Κίνα, το πιθανότερο είναι ότι θα πεθάνει στην Ελλάδα. Από τα γέλια φυσικά.