Στο απόγειο του χορού
Η εμπειρία της ελληνικής ομάδας Creo Dance Company στη Δανία
Ο κ. κορονοϊός ήρθε για να μείνει και η ανθρωπότητα θα πρέπει να μάθει να συγκατοικεί και μαζί του. Το θέμα είναι ο τρόπος. Ο δικός μας τρόπος περνάει μέσα από το «commun»
ΒΟΞ (25-28/9 ),
Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού (2/10), Σκοπευτήριο Καισαριανής (3/10)
Χορογράφος
Εν συντομία
Η χορογράφος Πωλίνα Κρεμαστά καταθέτει την καλλιτεχνική εμπειρία της ομάδας από μια χώρα της βόρειας Ευρώπης λίγο προτού επιστρέψει στην Ελλάδα για να παρουσιάσει την παράστασή της.
Γιατί ενδιαφέρει
Από την κοινότητα για την κοινότητα.
Δεδομένης της δυστοπικής εποχής που διανύουμε, ξεκινώντας το ταξίδι για Δανία αναχωρήσαμε με ανάμεικτα αισθήματα. Από τη μία νιώθαμε ότι ξενιτευόμαστε, ότι εγκαταλείπουμε το πλοίο σε μια κρίσιμη στιγμή. Από την άλλη θέλαμε να φύγουμε από την Ελλάδα, θέλαμε να καθυστερήσουμε για λίγο την πρόσκρουσή μας με την πραγματικότητα του δύσκολου χειμώνα που έρχεται. Προσγειωνόμαστε στο μικρό Μπόρνχολμ και όλα μοιάζουν σαν να μην έχει αγγίξει τίποτε αυτό τον τόπο. Ανάσα και βουτιά, βουτιά σε νέα τοπία, σε νέες εικόνες, σε διαστολές χρόνου.
Τα τελευταία χρόνια με αφορμή την κινητική έρευνα του «Απόγειου χορού» αποζητάμε καλέσματα για καλλιτεχνικά residencies. Η φιλοξενία αυτή σε διάφορα χορογραφικά κέντρα μάς δίνει την ευκαιρία να επικεντρωθούμε στην έρευνά μας, να εμβαθύνουμε στην πρόβα, να πάρουμε χρόνο συζητήσεων, να επεξεργαστούμε συσσωρευμένη πληροφορία και υλικά, να καταγράψουμε τα αποτελέσματα και τις ανακαλύψεις μας.
Αναπνοή την αναπνοή κυλούν οι μέρες μας στο χορογραφικό κέντρο Baekkelund International Residency Center for Artists (BIRCA), κυλούν με πειθαρχία και δουλειά, ανάλυση του έργου «commun» (το κοινό) και της δομής του, τελευταίες πινελιές στην πρόβα, μεταλαμπάδευση των υλικών και εργαλείων της έρευνας «Απόγειος» στις δύο νέες χορεύτριες της ομάδας, συζητήσεις με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες που φιλοξενούνται αυτή την περίοδο εδώ. Στον τόπο διαμονής σου είσαι υποχρεωμένος να λειτουργείς ταυτόχρονα σε διάφορες ταχύτητες και κατευθύνσεις και η ερευνητική διαδικασία είναι δύσκολο να χωρέσει στον χώρο που δημιουργεί η πίεση επιβίωσης.
Ανυπομονούμε να μοιραστούμε το commun-κοινό μας με το κοινό της Αθήνας. Μοιάζει ουτοπικό το γεγονός ότι μέσα στην εποχή του τρόμου θα χορέψουμε. Φτιάξαμε τη μικρή μας ιστορία με πολλή αγάπη και υπομονή. Μια ιστορία βασισμένη στο σώμα, στην κίνηση, στον χορό. Μια αφήγηση που ακουμπάει τον ρυθμό της στον χώρο, στις σχέσεις και στη μουσική. Μια ιστορία τεσσάρων χορευτριών και δύο μουσικών που διανύουν μια αέναη πορεία προς την προσωπική αφήγηση, μια πορεία αναζήτησης του κοινού που ταξιδεύει από άνθρωπο σε άνθρωπο, από τόπο σε τόπο, από χορό σε χορό.
Οταν δημιουργήσαμε το κινητικό παιχνίδι αλυσίδα, μέσα από την πρακτική του «Απόγειου χορού», έγινε ξεκάθαρο ότι αυτό οδηγεί σε έναν συνεργατικό χορό. Θελήσαμε λοιπόν να τον μοιραστούμε με πολλούς ανθρώπους και να τον εφαρμόσουμε σε διαφορετικά σώματα και συνθήκες. Και ο χορός αυτός αποτέλεσε την κοινή μήτρα, τον κοινό τόπο μέσα από τον οποίο ξεπήδησαν εκείνα τα κινητικά υλικά και χορογραφικά εργαλεία που οικοδόμησαν το έργο. Και ό,τι δημιουργείται απευθύνεται, όπως και το έργο μας την ώρα της παράστασης, για να βρει με τη σειρά του το κοινό με το κοινό της.
Τα λόγια του Πάουλ Τσέλαν συναντούν το έργο και τις επιθυμίες μου για το τι αντιπροσωπεύουν το μοίρασμα και η κοινωνία της παράστασης με το κοινό της: «Βρίσκω εκείνο που συνδέει και που όπως και το ποίημα οδηγεί στη συνάντηση. Βρίσκω κάτι –σαν τη γλώσσα– άυλο αλλά και χωμάτινο, γήινο, κάτι κυκλικό που επιστρέφει στον εαυτό του διασχίζοντας και τους δύο πόλους και που ταυτόχρονα –με τρόπο διασκεδαστικό– διασταυρώνεται ακόμη και με τους τροπικούς: βρίσκω… έναν μεσημβρινό». Μεσημβρινούς οφείλουμε να σχεδιάζουμε, γέφυρες συναντήσεων και διασταυρώσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, τους λαούς, τους τόπους, τον κόσμο. Γέφυρες για να φέρουμε σε εγγύτητα τις αποστάσεις που όλο μεγαλώνουν και εντείνονται.
Ισως ο χειμώνας που έρχεται να είναι πιο δύσκολος από αυτό που φανταζόμαστε. Βρισκόμαστε για άλλη μια φορά σε κρίση, μια νέα κρίση, υγειονομική, που έρχεται να προστεθεί σε έναν ορυμαγδό παγκόσμιων κρίσεων. Χέρι χέρι με την ανθρωπιστική, την οικονομική, την πολιτική, την κοινωνική θα οδηγήσει σε ανυπολόγιστες καταστροφές των ιστών και των συνδέσεων των κοινοτήτων. Πώς θα στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο χωρίς φόβο; Πώς θα αγγιζόμαστε; Πώς θα ερωτευόμαστε; Πώς θα γινόμαστε άνθρωποι – μια πάλη καθημερινή…
Για να γινόμαστε άνθρωποι επιλέγουμε τη δράση έναντι της αδράνειας. Επιλέγουμε να προσπαθήσουμε να οδηγήσουμε εμείς την κίνησή μας. Επιλέγουμε να ρισκάρουμε μέχρι τελευταία στιγμή την υλοποίηση των παραστάσεων του «commun». Ο κ. κορονοϊός ήρθε για να μείνει και η ανθρωπότητα θα πρέπει να μάθει να συγκατοικεί και μαζί του. Το θέμα είναι ο τρόπος. Ο δικός μας τρόπος περνάει μέσα από το «commun» για να αποκαλύψουμε ότι τα κοινά που μας συνδέουν είναι περισσότερα, να αποκαλύψουμε τον δικό μας μεσημβρινό, όπως και ο Τσέλαν. Να «κραυγάσουμε» επί σκηνής ότι «χορεύω γιατί χορεύεις».
«Κι όλα πάνε πιο καλά απ’ όσο τα βιβλία θα μπορούσαν να σκαρώσουν» έγραψε ο Ελάιτζα Κάμινγκς και αν τολμούσα, θα προσέθετα ένα «να» μετά το «όλα» και πριν από το «πάνε πιο καλά»…