Λουκέτο στις κοινωνικές σχέσεις
Η πανδημία δημιουργεί ευκαιρίες για τους γίγαντες και φτωχοποιεί την εργατική τάξη
Είναι αλήθεια ότι η πανδημία δεν κάνει διακρίσεις, ταλαιπωρεί όλο τον πληθυσμό του πλανήτη και ήδη έχει κοστίσει τη ζωή εκατομμυρίων. Σαφώς ο κορονοϊός δεν έχει ταξικό χαρακτήρα, όμως δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τις επιπτώσεις που προκαλεί. Πλήττει τον φτωχό λαό, τους εργάτες, τους εργαζόμενους και επαναφέρει στη συζήτηση την οικονομική πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις ως εκτελεστική εξουσία του καπιταλιστικού συστήματος, τα μεγάλα κέρδη του κεφαλαίου, τη μετατροπή των συνθηκών της πανδημίας σε κερδοφόρες ευκαιρίες, την κατάσταση στο σύστημα υγείας, τα εργασιακά δικαιώματα, την ανεργία, τη φτώχεια και πολλά άλλα. Ολα αυτά μας δίνουν άλλη μια φορά την ευκαιρία να σχολιάσουμε και να αντικρίσουμε καλύτερα το καπιταλιστικό σύστημα με άλλη οπτική.
Στη χώρα όπου ζούμε παρατηρούμε ότι ο καπιταλισμός βάζει την υγεία του συστήματος πάνω από τη δημόσια υγεία. Από τη μια μεριά ρίχνουν την ευθύνη στις μάζες και κάνουν λόγο για ατομική ευθύνη και από την άλλη με απαγορεύσεις και καταστολή προωθούν διάφορα αμφιλεγόμενα μέτρα. Στην καθημερινή μας ζωή ο καθένας συναντά παράδοξα πράγματα τα οποία, σύμφωνα με την εκτελεστική εξουσία, είναι είτε αναπόφευκτα είτε πρόβλημα που δημιουργείται
από την ανευθυνότητα του κόσμου. Τα μέτρα που υποτίθεται ότι εφαρμόζονται για την καταπολέμηση του ιού απειλούν τους εργάτες, τους ανέργους, τον φτωχό λαό, τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Αντίθετα, απουσιάζουν μέτρα εναντίον μεγάλων εταιρειών, βιομηχανικών μονάδων και μονοπωλίων.
Σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, τα μέτρα που έχουν ανακοινωθεί αποτελούν ανάσα για όλες τις πληττόμενες τάξεις και στρώματα. Ομως η πραγματικότητα είναι διαφορετική· δίνουν με το κουτάλι και το ζητάνε πίσω με κουτάλα.
Είναι γνωστό ότι οι εργάτες, οι εργαζόμενοι και ο φτωχός λαός πλήρωσαν στην Ελλάδα τη μεγάλη κρίση που έγινε αισθητή από το 2010. Το ίδιο κάνουν και τώρα με την πανδημία.
Εδώ κι έναν χρόνο οι μεσαίες και ιδιαίτερα οι μικρές επιχειρήσεις βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, του φαλιρίσματος, ενώ η κυβέρνηση υπερηφανεύεται ότι δίνει έναν μισθό σε κάθε εργαζόμενο. Δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις εξωθούνται να βάλουν λουκέτο. Αυτό σημαίνει ανεργία και φτώχεια εκατοντάδων χιλιάδων εργατών και εργαζομένων. Μια επιχείρηση με τις σημερινές υποχρεώσεις προς το κράτος δεν μπορεί να σωθεί μόνο με τη μείωση του ενοικίου κατά 40%. Οι μικρές επιχειρήσεις ανακοινώνουν σύσσωμες ότι ο τζίρος τους έχει κατεβεί σε ύψος 70-80%.
Ομως το κράτος δεν παραιτεί
Οι παραδόσεις και οι πολιτισμοί των χώρων εστίασης είναι αντίθετοι στον πολιτισμό που επιβάλλεται από την αστική τάξη
ται από τη ληστεία των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Οσα παίρνουν από τους μικρούς και μεσαίους δεν αντιστοιχούν ούτε στα αυτιά της καμήλας που ζητάει η κυβέρνηση.
Με λίγα λόγια, ήδη δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο, όμως το αυτί των κυβερνώντων δεν δείχνει να ιδρώνει τη στιγμή που εφαρμόζουν μια πολιτική νεοφιλελευθερισμού που επιβάλλει να ζήσουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, δηλαδή οι «κολόνες» της οικονομίας. Οι υπόλοιποι στα σκουπίδια.
Ενα κουρδικό τραγούδι λέει: «Η καρδιά ούτε καφέ θέλει ούτε καφενεία, θέλει παρέα, τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες». Οι ταβέρνες, τα καφενεία και διάφορα άλλα που ανήκουν στην παράδοση του ελληνικού λαού (και των λαών) αποτελούσαν σημεία αναφοράς, κριτικής, αντιπολίτευσης και κάθε είδους κοινωνικών επαφών και σχέσεων. Δεν θα ήταν καθόλου ανοησία να θεωρήσουμε τους χώρους αυτούς χώρους ισότητας και ελευθερίας.
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, εκτός της παραγωγής και των αναγκαίων εργασιών, οι άνθρωποι ήθελαν να ελευθερωθούν από τα βάσανα της ζωής και να ηρεμήσουν. Αυτό δεν είναι παράλογο· είναι αναγκαίο. Οσο περίεργο κι αν φαίνεται, αυτοί οι χώροι στους οποίους συχνάζει η πλειονότητα του λαού δημιουργούν κοινωνικές παραγωγικές σχέσεις. Οι παραδόσεις και οι πολιτισμοί αυτών των χώρων
είναι αντίθετοι στον πολιτισμό που επιβάλλεται από την αστική τάξη. Σε αυτούς τους χώρους αναπτύσσονται επικοινωνία και συλλογικότητες.
Η αστική τάξη δημιουργεί οργανώσεις και χώρους για να προστατέψει την εξουσία της, όπως μεγάλα κέντρα διασκέδασης, τεράστια εμπορικά κέντρα, εργοστάσια κ.λπ. Οι αδύνατες όμως μερίδες των μαζών δημιουργούν τη δική τους παράδοση. Οι ταβέρνες, οι καφετέριες και τέτοιου είδους κέντρα διασκέδασης και αντάμωσης είναι μέρος αυτής της παράδοσης. Μην ξεχνάμε ότι στην ιστορία αυτή η παράδοση πολλές φορές έχει γίνει στόχος των κυρίαρχων, που έχουν διώξει με απαγορεύσεις τις δραστηριότητές τους και τους έχουν θεωρήσει χώρους των μαζών που αντιπολιτεύονται.
Με την απαγόρευση λειτουργίας της εστίασης για την πανδημία στην ουσία καταργούνται και αυτές οι παραδόσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι κ.λπ. έρχονται σε επαφή σε αυτούς τους χώρους, δίνουν ραντεβού για κρασάκι, ανταμώνουν για να συζητήσουν κάποια θέματα ή να γιορτάσουν κάποιο γεγονός. Μπήκε λουκέτο και σε αυτές τις δραστηριότητες.
Το λουκέτο, όπως αναφέραμε, δεν μπήκε μόνο στις πόρτες αυτών των επιχειρήσεων αλλά και στις κοινωνικές σχέσεις και επαφές. Πλέον είναι δύσκολο να εκκινήσει η κανονική ροή της ζωής.