Ο κόσμος στην τηλεόραση και όχι στα μαγαζιά
Κυβέρνηση Vs μεσαία επιχειρηματικότητα και εργαζόμενοι
Προσπαθώντας να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλουν όλοι οι ειδικοί να πετύχουν με το κλείσιμο της εστίασης αντιλαμβανόμαστε ότι, αν όχι ο μόνος, ο κυριότερος λόγος συνοψίζεται στο «δεν ξέρει κανένας τη δουλειά του και δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει στην κοινωνία».
Η εστίαση έχει μπει στο στόχαστρο εδώ και πολλά χρόνια – βλέπε αντικαπνιστικό, απαγόρευση μουσικής, ΦΠΑ, ελέγχους χωρίς λόγο κ.λπ. Εχουν καταφέρει να μετακυλήσουν την ευθύνη στην εστίαση… Σε λίγο θα νιώθουμε υπόλογοι για όλα. Πρέπει να είναι από τους ελάχιστους κλάδους που έχει συμμορφωθεί πλήρως στα μέτρα κατά της πανδημίας: αποστάσεις, μάσκες, αντισηπτικά.
Οι εργαζόμενοι στην εστίαση – και βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί είμαστε συνάδελφοι– βιώνουμε καθημερινά μια απίστευτη τρέλα και έναν φασισμό χωρίς προηγούμενο, τηρώντας πάντα τα μέτρα. Αλλά μην ξεχαστείς και μιλήσεις με τη μυτούλα έξω ή μην πάρεις παραγγελία ύστερα από επτά ώρες ορθοστασίας και ξεχάσεις τη μάσκα. Φεύγω από τη δουλειά μου κάνοντας όλα τα προβλεπόμενα και μπαίνω στο μετρό. Εκεί είναι που δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω.
Μειώνουμε την πληρότητα των καταστημάτων μας –μέχρι να μας ανακοινώσουν το ολοκληρωτικό κλείσιμο– ενώ την ίδια ώρα οι παπάδες ταΐζουν αρρώστια το ποίμνιό τους.
Από την άλλη θεωρώ αδιανόητο να μην αποζημιώνονται από την αρχή εργαζόμενοι και επιχειρηματίες. Αν υπολογίζεις στο μεροκάματο και δεις χρήματα στα χέρια σου ύστερα από έναν μήνα, όλοι καταλαβαίνουμε –και οι περισσότεροι το έχουμε βιώσει– πως θα βρεθείς κάτω από το όριο της επιβίωσης.
Τι να τα κάνει μια ταβέρνα όταν κλείσει τα 800 ευρώ; Επίσης αυτή η επιστρεπτέα προκαταβολή τι σημασία έχει, βρε άνθρωπε; Παίρνεις 8.000 ευρώ και πληρώνεις απευθείας ρεύμα, νερό, ασφάλιση και μετά τα χρωστάς για του χρόνου.
Θυμάται κάποιος από τους αναγνώστες πόσες φορές άλλαξε ο αριθμός καθημένων στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος; Θυμάται κάποιος από τους αναγνώστες πόσες φορές τα κανάλια έκαναν ρεπορτάζ για τις αποδείξεις στα μαγαζιά; Θυμάται κάποιος από τους αναγνώστες πόσες φορές έχει προσβάλει υπάλληλο σε εστίαση; Τα ερωτήματα διατυπώνονται για να καταλάβουμε μέσω των απαντήσεων πόσο σημαντικές είναι η συνεύρεση και η διασκέδαση των ανθρώπων.
Κλείνοντας την εστίαση, τον τομέα στον οποίο απασχολείται ο κύριος όγκος των εργαζομένων και απορροφά σημαντικό αριθμό πελατών, καταφέρνεις να έχεις πάρα, μα πάρα πολύ μεγάλο πληθυσμό βιδωμένο στις καρέκλες του και με ευκολία να του παρουσιάζεις ό,τι θέλεις από την τηλεόραση.
Πόσες φορές ήρθε έλεγχος στις 11.50 για να δει αν κλείνεις στις 12 ή αν έχεις άδεια; Είναι δυνατόν σε δεκαετούς λειτουργίας μαγαζιά να περνάς με ύφος καταστολής και να ζητάς άδεια; Προφανώς και έχει άδεια και αντί να κάνεις τον κόπο να έρθεις μέχρι εδώ, ας έμπαινες στο Taxis να το δεις.
Επειδή με το να αναλύουμε απλώς το πρόβλημα χωρίς να καταλήγουμε σε λύση δεν βγάζει νόημα, καλό θα ήταν οι κυβερνώντες να ακολουθήσουν παραδείγματα από άλλες χώρες και να συγκρίνουν αποζημιώσεις κ.ά. και μετά να αποφασίσουν πότε θέλουν να είμαστε Ευρώπη και πότε όχι. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση περνά νομοσχέδια που ούτε ξέρουμε ούτε θα μάθουμε σχετικά με αυτά από την τηλεόραση.
Τώρα που ήσυχα βραδιάζει εκεί έξω ας κλείσουμε στον νου μας κάποιες ωραίες στιγμές από καφετέριες, ζαχαροπλαστεία, ταβερνάκια κ.λπ. για να τις έχουμε συντροφιά. Η εστίαση, πέραν του γαστρονομικού ενδιαφέροντος, παράγει πολιτισμό. Είναι πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση και καλό θα είναι να αντιληφθούμε όλοι μας πως μέσα από τα τραπεζάκια μπορέσαμε και κάναμε παρέες, παντρευτήκαμε, ερωτευτήκαμε και τραγουδήσαμε. Υπομονή σε όλους.
Κλείνοντας την εστίαση έχεις μεγάλο πληθυσμό βιδωμένο στις καρέκλες του και με ευκολία του παρουσιάζεις ό,τι θέλεις από την τηλεόραση