Η μεταφορά των χρεών στο μέλλον δεν είναι λύση
Το ζοφερό παρόν δεν προοιωνίζεται κάτι θετικό για το επόμενο χρονικό διάστημα στην εστίαση
Θα πρέπει να συσπειρωθούμε και να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση συλλογικά για να βοηθήσουμε ουσιαστικά ο ένας τον άλλο. Δεν θέλουμε να κερδίσουμε τις εντυπώσεις, θέλουμε να κερδίσουμε το μέλλον μας
Αν θα θέλαμε να μιλήσουμε για την εστίαση και για όσα συμβαίνουν στις μέρες που ζούμε, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά: σεβασμός και τήρηση των κανόνων και από τη στιγμή που το κράτος δεν μπορεί να στήσει έναν σοβαρό μηχανισμό ελέγχου, ας τον δημιουργήσουμε οι εστιάτορες.
Αυτό θα σηματοδοτήσει το γεγονός ότι η εστίαση θα σταματήσει να είναι «πλυντήριο» για ευκαιριακούς επιχειρηματίες και ανίδεους. Η χώρα μας είναι άρρηκτα συνδεμένη με την εστίαση λόγω του τουρισμού και οι αλλαγές που θα γίνουν πρέπει να είναι δομικές, να ξεκινούν μέσα από την κουζίνα.
Φυσικά πρέπει να σεβαστούμε τον αριθμό κρουσμάτων και κυρίως των νεκρών. Δεν ξέρουμε αν θα πεθάνουμε από κορονοϊό ή από φτώχεια, αλλά για την ώρα πρέπει να προστατεύσουμε τις ευπαθείς ομάδες, στις οποίες μπορεί να ανήκουμε όλοι και απλώς να μην το γνωρίζουμε. Εχω σταματήσει να γκρινιάζω και να κάνω κριτική. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που χάνουν τη ζωή τους, ενώ μια τεράστια οικονομική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη.
Το κράτος από τη μεριά του πρέπει να βοηθήσει ουσιαστικά και όχι με δάνεια, τα οποία κάποια στιγμή θα ζητήσει πίσω. Θα πρέπει να δοθούν επιδοτήσεις επιλεκτικά και η επιλογή να γίνει βάσει των προδιαγραφών του καθενός, καθώς πολλοί συνάδελφοι έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα. Ακόμη και μετά τον κορονοϊό θα πρέπει να υπάρχουν προδιαγραφές και στην καθαριότητα και στις αποστάσεις. Ακόμη και οι επιχειρήσεις που τηρούσαν τα μέτρα κλήθηκαν να κλείσουν και να μπουν σε αναστολή, αλλά είναι άγνωστο αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν στη συνέχεια. Ενα εστιατόριο συντηρεί πολύ κόσμο, καθώς ο κάθε εργαζόμενος έχει από πίσω
την οικογένειά του. Δεν πλήττεται μόνο ο κλάδος μας, αλλά ολόκληρη η οικονομία. Ειλικρινά εύχομαι τα μέτρα που έχουν ληφθεί για την εστίαση να πιάσουν τόπο. Αν όμως δεν πιάσουν τόπο, ποιος θα κληθεί να πληρώσει τον λογαριασμό;
Οταν η κυβέρνηση αποφάσισε να παραμείνουν ανοιχτά μόνο τα καταστήματα που έχουν take away δεν στάθμισε το γεγονός ότι υπάρχουν εστιατόρια το είδος της κουζίνας των οποίων δεν μπορεί να μπει σε κουτί. Κανένας από τους μηχανισμούς της κυβέρνησης δεν ήρθε σε επαφή με τους ανθρώπους της εστίασης και έτσι κανένας από τους κυβερνώντες δεν μπορεί να καταλάβει πώς λειτουργεί ο χώρος.
Μεταφέρουμε τα έξοδα και τα χρέη μας στο «προσεχώς». Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα βρεθούμε με τα χρέη συσσωρευμένα χωρίς να έχουμε δουλέψει ούτε μισό μήνα για να έχουμε κάτι στην τσέπη προκειμένου να τα πληρώσουμε. Και αν ο τζίρος μειώθηκε με την πρόβλεψη για λιγότερα καθίσματα, πλέον είμαστε στο χείλος της καταστροφής έχοντας περάσει επιπλέον μια δεκαετία κρίσης.
Πρέπει να συσπειρωθούμε και να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση συλλογικά για να βοηθήσουμε ουσιαστικά ο ένας τον άλλο. Δεν θέλουμε να κερδίσουμε τις εντυπώσεις, θέλουμε να κερδίσουμε το μέλλον μας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στις πολιτικές αποφάσεις. Ας πούμε, πώς είναι δυνατόν στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου να τηρούνται αποστάσεις ενώ στο αεροπλάνο να συνωστίζονται και να είναι ο ένας πάνω στον άλλο, κάτι που συμβαίνει και στα μέσα μεταφοράς; Αναρωτιέμαι αν όλο αυτό είναι λίγο υποκριτικό.
Θα τελειώσω με μία σοφή ρήση του Τζον Λένον: «Οσο περισσότερα βλέπω τόσο λιγότερα γνωρίζω». Εχω την αίσθηση ότι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε.