Η ποινικοποίηση της κοινωνικότητας
Δύο υποβρύχια και οκτώ σφηνάκια B52 για να κεράσουμε. Κάπως έτσι ξύπνησα την Τρίτη το πρωί. Το όνειρο είχε ξεκινήσει με μια πολύ δύσκολη βάρδια στο μπαρ. Εφτιαχνα τις πιο εύκολες συνταγές με απόλυτη αποτυχία. Κρασιά και μπίρες ακόμη ζεστά και η καλύτερη σερβιτόρα που θα μπορούσε να μπαλώσει την κατάσταση να είναι με άδεια λόγω πονοκεφάλου.
Αμ το χειρότερο δεν το έγραψα ακόμη… Αυτοί οι δύο κουστουμάτοι με τις χρυσές καδένες είχαν κολλήσει στο μπαρ σαν βδέλλες. Νόμιζαν πως ήταν προικισμένοι με όλα τα καλά του θεού και πως η επιτυχία της βραδιάς κρεμόταν από τη γρήγορη ανταπόκριση του μπάρμαν… Βάλε γρήγορα τα υποβρύχια και τα B52, αλλιώς χανόμαστε…
Δυστυχώς το όνειρο τελείωσε εκεί και ξύπνησα στον εφιάλτη.
O καθημερινός εφιάλτης δεν έχει δύσκολες βραδιές στο μπαρ. Μόνο νοσοκομεία, ΜΕΘ, κρούσματα, νεκρούς, ειδικούς επιστήμονες. Ενα θρίλερ που ο καθένας από εμάς το ζει με διαφορετικό τρόπο και το βλέπει από τη δικιά του οπτική γωνία. Η δικιά μου οπτική είναι πίσω από το μπαρ.
Πού πήγαν λοιπόν οι μπάρες, τα ποτά, οι πελάτες, η μουσική, τα φλερτ, ο συνωστισμός, ο χαβαλές, οι βαθυστόχαστες συζητήσεις; Οχι μόνο εξαφανίστηκαν αλλά ποινικοποιήθηκαν κιόλας. Σίγουρα αυτό γίνεται για το δημόσιο καλό. Μένουμε ασφαλείς, μένουμε σπίτι.
Και τι έγινε μωρέ. Πιες το ποτάκι σπίτι σου… Ετσι θα σώσεις τον πλανήτη… Οι παππούδες σου πολέμησαν στον πόλεμο κι εσύ δυσκολεύεσαι που δεν βγαίνεις έξω; Η αλήθεια είναι πως κατά τη διάρκεια του πολέμου η κατανάλωση αλκοολούχων ανέβηκε ραγδαία. Για την ακρίβεια ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη των ανθρώπων σε εμπόλεμη κατάσταση να μοιραστούν τις δυσκολίες τους που οι συναθροίσεις γινόντουσαν πιο συχνές και πιο μαζικές. Ο,τι κι αν συμβεί, ο άνθρωπος δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι κοινωνικό ον. Τα μπαρ και οι χώροι εστίασης θα είναι πάντα το σπίτι αυτής της κοινωνικότητας.
Οχι, δεν μπορούν να αντικατασταθούν από ένα ποτάκι στο σπίτι. Δεν είναι καπρίτσιο. Είναι ανάγκη. Ο κόσμος δεν βγαίνει για να πιει. Βγαίνει για να διασκεδάσει. Πηγαίνει στο θέατρο, σε μια μουσική σκηνή, σε ένα εστιατόριο. Οταν ποινικοποιήσεις τη χρήση αυτών των χώρων ποινικοποιείς τη διασκέδαση.
Διαβάζοντας βιβλία ιστορίας τρομάζω όταν βλέπω πότε είχαν χρησιμοποιηθεί αντίστοιχα μέτρα.
Δεν θέλω να διαφωνήσω με τους επιστήμονες των ιώσεων και του κρυώματος. Ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας συμβουλεύετε για το πώς να προστατευτούμε
από την αρρώστια. Τι γίνεται όμως με την ψυχική μας υγεία;
Νομίζω ότι υπάρχουν αντίστοιχα πολλοί επιστήμονες που θα επιμείνουν για την ανάγκη της κοινωνικοποίησης. Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαμε ακολουθώντας τους κανόνες να συνυπάρξουμε μπάρμαν, μουσικοί, ηθοποιοί και πελάτες στον ίδιο χώρο. Σίγουρα υπό διαφορετικές προϋποθέσεις… Θα κάνουμε υπομονή μέχρι να τελειώσει αυτή η ιστορία και θα το υποστούμε κι αυτό. Ας υπάρχουν μάσκες, γάντια, αποστάσεις, λιγότερος κόσμος και όλοι οι υπόλοιποι περιορισμοί. Τα βιώσαμε τόσο καιρό. Καλύτερα έτσι από καθόλου. Μακάρι μόνο να σταματήσει αυτό το χαζό παιχνίδι των ευθυνών.
«Πήγαινε στο μπαρ και θα πεθάνει ο παππούς του γείτονα. Φταίνε οι νέοι και αυτοί που πηγαίνανε σε εστιατόρια για τα χιλιάδες κρούσματα. Αυτοί που πήγαν στη μουσική σκηνή και χόρεψαν. Αλήτες».
Κάποια στιγμή θα περάσει αυτή η ιστορία και θα έρθει η επόμενη μέρα και θα βρει τον χώρο της διασκέδασης πληγωμένο και ευάλωτο. Αλλά θα έχει ξεσκεπάσει και τον τρόπο με τον οποίο οι υποτιθέμενοι ιθύνοντες, οι άρχοντες της πολιτείας, αντιμετωπίζουν την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και κοινωνικότητα. Σαν κάτι μη αναγκαίο, σαν κάτι νοσηρό. Και όταν ικανοποιηθούν από το αποτέλεσμα εμείς θα τους περιμένουμε πίσω από την μπάρα μας για να το γιορτάσουν.
Τα υποβρύχια και τα B52 θα είναι ήδη σερβιρισμένα...