Η ρουτίνα της καραντίνας

Αναζητώντας παρέα ή την αίσθηση της παρέας στα ερτζιανά

Οσες και όσοι κάνουν ραδιόφωνο είναι άνθρωποι που για κάποια ώρα της ημέρας τους μπαίνουν σε μια ιδιότυπη καραντίνα. Ενας ή δύο άνθρωποι μέσα σε ένα στούντιο, μέσα στη μοναξιά, απέναντι σε ένα μικρόφωνο. Στην πραγματικότητα αναζητούν παρέα όπως κάνουν κι αυτοί που τους ακούνε.

Το ραδιόφωνο είναι θερμό αλλά ψύχραιμο Μέσο. Εκτός από ορισμένες ακραίες φωνές καταφέρνει πάντα να δημιουργήσει μια καθησυχαστική συνθήκη για τον ακροατή. Δεν έχει clickbait, δεν σε βομβαρδίζει με «έκτακτες ειδήσεις», δεν δυναμιτίζει το κλίμα με υπερβολικές εικόνες, με πολεμικές αφηγήσεις. Αντίθετα, δημιουργεί μια ήρεμη ροή μέσα στη μέρα προσπαθώντας να εξυπηρετεί τη ρουτίνα του κάθε ανθρώπου.

Τη στιγμή που όλοι κλείνονται στα σπίτια τους κάποιοι άλλοι τους υπενθυμίζουν ότι αυτή η ρουτίνα τους προχωρά. Ακόμη κι αν σταματήσουν όλα, το ραδιόφωνο θα βρει τον τρόπο να συνεχίσει. Είχα ακούσει έναν θρύλο που μπορεί να είναι και αλήθεια. Ενας επιφανής ιστορικός είχε επισκεφθεί την οικογένειά μου και μας είχε πει ότι από το υπόγειο του σπιτιού μας είχε ακουστεί ένα μήνυμα που προειδοποιούσε τους Αθηναίους ότι φτάνουν οι Γερμανοί και πως από εδώ και πέρα αυτά που θα ακούνε θα είναι «μόνο ψέματα και προπαγάνδα».

Φαντάζεστε τη στιγμή; Ενας άντρας μόνος, ίσως με κάποιον τεχνικό μαζί, σε ένα υπόγειο μιας πολυκατοικίας του ’30 να έχει επωμιστεί την ευθύνη της στιγμής να ενημερώσει για ένα τόσο τρομακτικό γεγονός.

Ευτυχώς οι πρόσφατες καραντίνες δεν είναι κάτι ανάλογο. Υπάρχει όμως πάντα η ευθύνη της στιγμής ότι παρά τις αλλαγές που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, εμείς είμαστε εκεί για να σου υπενθυμίζουμε ότι η ρουτίνα σου είναι ακόμη εκεί που τη θες.