Το μικρό μαύρο ραδιόφωνο
Από τις μνήμες της γιαγιάς και του πατέρα στις διαδρομές των «Λαϊκών δρόμων»
Από πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα σε ένα ραδιοφωνικό στούντιο καθότι ο πατέρας μου Τάσσος παράλληλα με τις υπόλοιπες δραστηριότητές του έκανε αμέτρητες εκπομπές σε διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς, μεταδίδοντάς μου έτσι το πάθος του αλλά και τη μεγάλη του αγάπη γι’ αυτό το Μέσο.
Το ραδιόφωνο όμως το έχω συνδυάσει περισσότερο στο μυαλό μου με το μαύρο ραδιοφωνάκι της γιαγιάς μου Ελένης, με την οποία πέρασα ένα μέρος της παιδικής μου ηλικίας. Η γιαγιά μου λοιπόν ήταν επαγγελματίας μαγείρισσα και όλη μέρα δημιουργούσε στο κουζινάκι της υπό τη συνοδεία του ραδιοφώνου που ήταν τοποθετημένο πάνω στο ψυγείο. Τραγουδούσε μαζί με το ραδιόφωνο ενώ μαγείρευε και έτσι υπέροχα, σχεδόν μαγικά, μπλέκονταν οι μυρωδιές και οι μελωδίες. Αυτό το μικρό μαύρο ραδιόφωνο δεν το αποχωρίζομαι ποτέ· τώρα δα που σας γράφω δίπλα μου το έχω και το κοιτάω.
Η εκπομπή μου «Λαϊκοί δρόμοι», η οποία εστιάζει κυρίως στη λαϊκή αστική μουσική μας, δηλαδή το ρεμπέτικο τραγούδι, ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια από τις συχνότητες της Φωνής της Ελλάδας, ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Δεύτερο Πρόπαράδειγμα, γραμμα. Το ρεμπέτικο είναι ένα μουσικό είδος το οποίο, αν και ανά περιόδους έχει λογοκριθεί τόσο στιχουργικά όσο και μελωδικά, καταφέρνει να μένει ολοζώντανο και αναλλοίωτο στις μέρες μας. Τρανή δε απόδειξη γι’ αυτό ή ένταξή του στον παγκόσμιο κατάλογο άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Το ρεμπέτικο σχεδόν 100 χρόνια από τη δημιουργία του παραμένει το ίδιο πρωτοποριακό αλλά και επίκαιρο, γοητεύοντας τους νεότερους και φέρνοντας αναμνήσεις στους παλαιότερους.
Δεν σας κρύβω ότι αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή όταν νέοι άνθρωποι μου γράφουν στα μηνύματά τους ότι ενώ ακούνε άλλο είδος μουσικής, π.χ. ροκ όπως κι εγώ κάποτε, μέσα από την εκπομπή μου αγάπησαν και ανακάλυψαν τη λαϊκή μας μουσική.
Οι ακροατές των «Λαϊκών δρόμων» ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα αλλά και σε όλες τις ηλικίες· αν και ως επί το πλείστον προτιμούν τις πρώτες ερμηνείες των τραγουδιών, δηλαδή τις αυθεντικές εκτελέσεις, καλοδέχονται και αγκαλιάζουν και τις νέες δημιουργίες και επανεκτελέσεις.
Η σχέση μου μαζί τους είναι σχέση αγάπης, θα μπορούσα να πω, ενώ πολλές φορές έχουν μοιραστεί μαζί μου τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους και γι’ αυτό τον λόγο έχω επιλέξει η μορφή της εκπομπής να είναι διαδραστική. Για έχουμε πραγματοποιήσει σε συνεργασία με τον εκλεκτό συνάδελφο Θωμά Σίδερη ακόμη και ιστορικούς περιπάτους με συνοδεία ζωντανής μουσικής και θεατρικών δρώμενων σε τοποθεσίες που αφορούν τη λαϊκή αστική μουσική, όπως τα Λιπάσματα Δραπετσώνας ή η Γέφυρα του Μάγκα και τα Βούρλα.
Κατά την περίοδο της πρώτης καραντίνας, αν και αντιμετώπισα πρόβλημα υγείας που επηρέαζε τη διεξαγωγή της εκπομπής –έβγαλα δύο δόντια και απονεύρωσα άλλο ένα–, επέλεξα να κάνω εκπομπές διότι αντιλήφθηκα από νωρίς μέσα σε όλο αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας που ζούμε την ανάγκη των ακροατών αλλά και τη δική μου για την αίσθηση κάποιου είδους σταθερότητας.
Ετσι λοιπόν οι «Λαϊκοί δρόμοι» συνεχίζουν –έστω σε διαφορετικές ώρες– το ραδιοφωνικό τους ταξίδι μέχρι και αυτήν τη στιγμή που σας γράφω χάρη στη στήριξη των ακροατών. Είναι στενή αυτή η σχέση όσο κι αν φαντάζει απόμακρη και προσωπικά για εμένα είναι σχέση ζωής. Αυτό σκέφτομαι καθώς κοιτάζω το μαύρο ραδιοφωνάκι της γιαγιάς μου.
Οι «Λαϊκοί δρόμοι» ακούγονται κάθε Σάββατο στις 14.00-16.00 από το Δεύτερο Πρόγραμμα και κάθε Κυριακή στις 14.00-16.00 από τη Φωνή της Ελλάδας