Μοναξιά μου όλα
Μέρα φορτισμένη με ιστορικούς συμβολισμούς επέλεξε ο πρωθυπουργός για να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό. Ισως γι’ αυτό το διάγγελμα έμοιαζε με παράγγελμα, αλλά τόσο συχνά που επαναλαμβάνεται κατάντησε επάγγελμα. Μπορεί ωστόσο αυτήν τη φορά να ήταν αναγκαία η δήλωση της παρουσίας του. Οχι επειδή μας είπε κάτι καινούργιο, αλλά γιατί τα πυρά πέφτουν κατά ριπάς σε πολλά επίπεδα και προερχόμενα από τη «γαλάζια πολυκατοικία» της ΝΔ, σε βαθμό που σχεδόν να καταργούν την αντιπολίτευση.
Κόλαφος οι δηλώσεις του Γιώργου Κύρτσου για τη διαχείριση της πανδημίας. Αμείλικτα επίσης τα ερωτήματα που έθεσε με άρθρο του στα «Νέα» ο Στέφανος Μάνος, ο οποίος σπανίως εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό. Κάρφωσε τους «γαλάζιους» εκπροσώπους στην Ευρωβουλή ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος για την άρνησή τους να συνυπογράψουν επιστολή προς την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σχετικά με τη δολοφονία του Καραϊβάζ. Το πιο ηχηρό βέβαια σοκ στο Μαξίμου προκλήθηκε από την παρέμβαση Καραμανλή για τα εθνικά θέματα. Δεν ήταν αμυντική απάντηση στον Σημίτη, αλλά προειδοποίηση ότι έχουν γνώση οι σαμαρικοί και καραμανλικοί φύλακες σε κάθε παραστράτημα από τις ελληνικές θέσεις. Γι’ αυτό και έντεκα βουλευτές στοιχήθηκαν μαζί του. Γι’ αυτό και υποψιαζόμαστε ότι η στάση του Δένδια στη συνέντευξη με τον Τσαβούσογλου ήταν σκηνοθετημένη ώστε να χωνέψουμε τον όψιμο πατριωτισμό με ένα καφάσι σόδες.
Αυτή λοιπόν την ασφυκτική μοναξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν την παρηγορούν πλέον ούτε οι αμοιβαίες φιλοφρονήσεις με τον Σωτήρη Τσιόδρα. Σε μια αντιστροφή της καρτεσιανής λογικής οι πολιτικοί πασχίζουν να πείσουν τους επιστήμονες, αλλά σε ευρεία συναίνεση με το στενό παρεάκι: το Πάσχα θα γίνει ό,τι αποφάσισε ο Ιερώνυμος, το καλοκαίρι ό,τι αποφάσισε η ΤUI, τον Σεπτέμβρη ό,τι αποφασίσει ο ΣΕΒ. Αυτό λοιπόν που κάνει η κυβέρνηση δεν είναι τίποτε άλλο από το να επικυρώνει έμπρακτα τη διασκευή του πιραντελικού δόγματος «έτσι είναι επειδή έτσι θέλουμε να είναι». Δώδεκα π.χ. τα άτομα στο πασχαλινό τραπέζι. Για να μας θυμίζει τους δώδεκα Αποστόλους στον Μυστικό Δείπνο. Μετά το αρνί μια τούρτα του νεοφιλελευθερισμού, προσφορά του Χατζηδάκη.
Σε μια χώρα όπου κακοφόρμισε η θλίψη η μόνη ευχάριστη είδηση ήταν η υιοθεσία ενός αδέσποτου σκυλιού. Θα είχε όμως μεγαλύτερο επικοινωνιακό ενδιαφέρον αν ο Πίνατ υιοθετούσε τον Ελληνα πρωθυπουργό. Θα του έλεγε ότι έφυγε από τη διώρυγα της Κορίνθου όπου τριγυρνούσε γιατί είναι κλειστή εδώ και τρεις μήνες. Θα τον μάλωνε γλυκά γιατί όταν οι νεκροί φτάνουν ένα Μάτι την ημέρα κάθε σερβίς στο τένις είναι εξ ορισμού μακάβριο. Τι φταίει, άραγε, γι’ αυτό το καταρρακωμένο προφίλ που δεν το σώζει πλέον κανένα μπότοξ; Κάποιες άγνωστες πολιτικές παρενέργειες του εμβολίου; Οι ανεξόφλητες υπερωρίες της υποσχεσιολογίας, τύπου ακόμη τούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες μέχρι το καλοκαίρι να φέρει το σεφέρι; Ή μήπως η επιβεβαίωση των λόγων του Τολστόι; «Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Οσο ο παρονομαστής διογκώνεται προς το άπειρο τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν».