Ο εθνικός μας παιδαγωγός
Ο Ι.Σ.Καριώτης αναδεικνύει τις υπηρεσίες αυλικού που προσφέρει ο καθηγητής υπουργός Επικρατείας με την ελαστική πολιτική –και όχι μόνο– συνείδηση
Καίριος στις παρεμβάσεις του δεν υπήρξε ποτέ. Είχε καταφέρει εντούτοις ως συνταγματολόγος να κατασκευάσει μια εικόνα ότι είναι κύριος. Και ακέραιος. Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να μετακινηθεί από την αυλή του Γιωργάκη στην αυλή του Κυριάκου. Και να καταφέρει έτσι, θέτοντας τις φιλοδοξίες του υπό την υψηλή προστασία του πρωθυπουργού, να απολέσει τα πάντα. Ούτε καίριος ούτε κύριος αλλά ούτε ακέραιος δεν είναι πια για μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης ο Γιώργος Γεραπετρίτης. Και αιτία γι’ αυτό δεν ήταν κάποια σκευωρία του Τσίπρα, κάποια συνωμοσία του ΣΥΡΙΖΑ ή το κακό το ριζικό του. Ηταν η υποχρέωσή του να λειτουργεί ως his master’s voice, εκείνου που τον έκανε αυλικό απόλυτης εμπιστοσύνης. Και να δείξει έτσι πόσο ελαστική είναι η πολιτική –και όχι μόνο– συνείδησή του.
Κάθε φορά που μιλάει ο συγκεκριμένος πηγαίνει όλο και βαθύτερα στην εκτίμηση εκείνων που πίστευαν ότι ένας τέτοιος άνθρωπος με τέτοια μόρφωση και τέτοιο ύφος εμβριθούς επιστημοσύνης δεν μπορεί, κάτι καινούργιο θα φέρει στην πολιτική ζωή. Αμ δε. Ο Γεραπετρίτης, από το ύψος της δοτής και αβέβαιης εξουσίας του –να εξαρτάσαι από τις διαθέσεις του Μητσοτάκη και της Μαρέβας δεν είναι και το πιο ασφαλές– αποδείχτηκε εφάμιλλος του εργοδότη του στην αντιδραστική βλακεία. Ή στη βλακώδη αντίδραση, αν προτιμάτε. Ποιος ξεχνάει το περίφημο κατασκεύασμα ότι αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ, θα είχαμε περισσότερους νεκρούς; Την αήθη επίθεση στον Τσίπρα, όταν εξανέστη «τι λέει ο άνθρωπος», πετώντας την τήβεννο της αξιοπρέπειας στα σκουπίδια του Μητσοτάκη και εισπράττοντας την οργίλη απάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ;
Εκεί όμως που ο καθηγητής αποδείχτηκε εφάμιλλος του Αδωνη ήταν η τελευταία του δήλωση περί του παιδαγωγικού χαρακτήρα του SMS. Πέταξε έτσι οριστικά τη μάσκα του μετριοπαθούς διανοούμενου και είδαμε όλοι τα δοντάκια του. Διότι τον «παιδαγωγικό» χαρακτήρα μιας καθημερινότητας που δίνει αναφορά στην εξουσία για την παραμικρή μετακίνηση πολλοί αγάπησαν, ως μέσο κατασκευής ενός λαού υπάκουου. Αλλά να το λέει κιόλας; Να είναι τόσο ασυγκράτητα εξουσιαστικός ώστε να εμφανίζεται ως ο παιδαγωγός του λαού; Χωρίς αιδώ, αλλά ακόμη και χωρίς καμιά αίσθηση της πραγματικότητας; Μπλεγμένος μέχρι τον λαιμό στα παιδαγωγικά του Λιγνάδη και στην εξ αποστάσεως διαπαιδαγώγηση του Φουρθιώτη, το πήρε απόφαση να μας μυήσει όλους στα μυστικά του εθνικού παιδαγωγού; Μήπως και του εθνικού παιδοτρίβη;
Εχει και τα ελαφρυντικά του όμως. Απαξ και αποφάσισε να γίνει ο εξ απορρήτων του Κυριάκου άφησε το ήθος, την κρίση, ακόμη και την κοινή λογική έξω από την πόρτα. Για να έχει μια θέση στο Μαξίμου του Δημητριάδη και του Σκέρτσου όφειλε να κάνει κάποιες αβαρίες. Μπορεί, αν πάρει ένα τηλέφωνο τον Φουρθιώτη, που ξέρει σίγουρα τον αριθμό του, να του εξηγήσει εκείνος πόσο ορθό είναι να θυσιάζεις το ήθος για την εξουσία. Και τα θολά που τη συνοδεύουν…