Δημήτρης Αληθεινός
«200 χρόνια τώρα ο πολιτισμός μας επιζεί με ζητιανιά»
Αναζήτησα τον εικαστικό Δημήτρη Αληθεινό για να συζητήσουμε για τέχνη και πολιτισμό. Μια συζήτηση με έναν από τους πιο ρηξικέλευθους σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες της χώρας σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι επίπεδη και ουδέτερη. «Οσοι ανησυχούν για τυχόν εκδορές στην επιφάνεια του βράχου κατά την αποκόλληση [του μπετόν] ας θυμηθούν ότι ο βράχος δέχτηκε τη μανία των Περσών, τις ορδές των Ερουλων, των Βυζαντινών, των Τούρκων, του Μοροζίνι, των Γερμανών και σήμερα πρέπει να επιβιώσει από τη λαίλαπα των τουριστών, της μοναδικής εν λειτουργία ελληνικής βιομηχανίας. Με ενοχλεί αυτή η διαπίστωση, όμως τα αρχαία, η θάλασσα και το μπουζούκι κατέληξαν να είναι τα κύρια προϊόντα της χώρας». Αληθινά αιρετικός.
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας με την Ακρόπολη και την κατασκευή των διαδρόμων. Υπάρχουν ενστάσεις ως προς το υλικό που χρησιμοποιήθηκε καθώς και για το μέγεθος του διαδρόμου, που μάλλον αποσκοπεί στη διακίνηση μεγάλου αριθμού τουριστών –ενδεχομένως και μοντέλων οίκων υψηλής ραπτικής–, αλλά και ως προς την κλίση του, που τελικά δεν εξυπηρετεί τα άτομα που κινούνται με αμαξίδιο. Μιας και γνωρίζω ότι ο Μανόλης Κορρές σας ξενάγησε, θα ήθελα τη δική σας οπτική.
Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι είμαι φίλος και όχι συνήγορος του Μανόλη Κορρέ. Το έργο του είναι γνωστό και δεν χρειάζεται τη δική μου υπεράσπιση. Ας προσεγγίσουμε το θέμα πρακτικά: έχω ζωντανή εικόνα της φθαρμένης παλαιάς οδού, γι’ αυτό θεωρώ δεδομένο ότι ήταν απαραίτητο να φτιαχτεί μια καινούργια που να οδηγεί άνετα και με ασφάλεια τους επισκέπτες προς τον Παρθενώνα. Εκτός της λειτουργικότητας, θα έλεγα ότι το επόμενο σημαντικό ζητούμενο είναι η επιλογή του υλικού και η αισθητική του. Εστιάζω σε αυτό και αναζητώ εναλλακτικές καθώς και διορθώσεις του υπάρχοντος, αφήνοντας πίσω τους αφορισμούς και τις άγονες γκρίνιες.
Η άποψη πως ο Πικιώνης θα σηκωθεί από τον τάφο του αν δει το τσιμέντο είναι νομίζω υπερβολική. Οι αριστουργηματικές διαδρομές γύρω από την Ακρόπολη δεν θα ταίριαζαν πάνω στον βράχο ακόμη κι αν φτιάχνονταν από τον ίδιο τον εμπνευστή τους, πόσο μάλλον από μιμητές. Η υπάρχουσα από χρόνια ξύλινη σκάλα-διάδρομος στα Προπύλαια θυμίζει ρουστίκ γεφυράκι σε δημόσιο πάρκο – φανταστείτε πώς θα ήταν μια τεράστια «ραμποτέ» πασαρέλα. Θεωρώ ότι στην παρούσα φάση επέλεξαν το μπετόν ως υλικό το οποίο αφενός προϋπήρχε, αφετέρου είναι απρόσωπο. Ισως δεν είναι το ιδανικό υλικό και πράγματι