Μια αδιανόητη «ιστορική» εξίσωση
Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ευρωατλαντισμού στον ιστορικό αναθεωρητισμο σχετικά με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πίσω από τις χορωδίες του «ολοκληρωτισμού» μετά βίας κρύβεται η σκοτεινή πλευρά πολλών ολιγαρχιών του αστικού νεωτερισμού
Η ΥΠΟΒΟΛΗ ΤΟΥ «ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ» ΩΣ ΕΜΠΕΔΩΜΕΝΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Ηκορύφωση του ιστορικού αναθεωρητισμού στην ΕΕ εκδηλώθηκε όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε το ψήφισμα στις 19 Σεπτέμβριο 2019 «Η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης» που ήταν μια υπενθύμιση ότι η μνήμη και η Ιστορία στην Ευρώπη παραμένουν αμφιλεγόμενα πεδία. Οχι από την άποψη του παρελθόντος, αλλά ειδικά και πρωτίστως για το παρόν και το μέλλον, δείχνοντας πόσο αντιφατική και αμφιλεγόμενη παραμένει η τρέχουσα κοινή «ευρωπαϊκή ταυτότητα».
Η απόλυτη κορύφωση είχε προηγηθεί όταν η Ουκρανία και οι ΗΠΑ ήταν τα δύο μοναδικά έθνη που τάχτηκαν κατά του ψηφίσματος της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ την Τετάρτη 16/12/20 σχετικά με την «Καταπολέμηση της εξύμνησης του ναζισμού, του νεοναζισμού και λοιπών πρακτικών που συμβάλλουν στην ενίσχυση σύγχρονων μορφών ρατσισμού, φυλετικών διακρίσεων, ξενοφοβίας και συναφών μορφών μισαλλοδοξίας». Το ψήφισμα εγκρίθηκε με 130 ψήφους υπέρ και δύο κατά. Η Ελλάδα απείχε από την ψηφοφορία μαζί με λίγες χώρες, κυρίως της ΕΕ. Το ίδιο το ψήφισμα επιδίωξε να αντιμετωπίσει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον επίσημο, εξελισσόμενο και θεσμοθετημένο ιστορικό αναθεωρητισμό.
«Για όλα φταίει ο… Μολότοφ»! Κλείνοντας το μάτι στην ακροδεξιά
Η Ευρωπαϊκή Ενωση σύμφωνα με τη σχετικά πρόσφατη ιστορική της ερμηνεία, νωρίτερα είχε φτάσει στα πρόθυρα του «ιστορικού λαθρεμπορίου», ενώ καταγράφει συνολικά σωρεία παραμορφωμένων ιστορικών κεφαλαίων για την προπολεμική περίοδο, όπως ότι η εκδήλωση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ήρθε ως αποτέλεσμα του Συμφώνου μη Επίθεσης μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ! Ταυτόχρονα το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «κλείνει το μάτι» στα αυξανόμενα ακροδεξιά κόμματα στην ΕΕ προκειμένου να νομιμοποιήσουν και να τροποποιήσουν ελαφρά την ατζέντα τους. Αποδεικνύεται έμπρακτα ότι ο πυρήνας της ακροδεξιάς αφήγησης είναι ο ιστορικός ρεβιζιονισμός.
Αυτή η θέση αγνοεί εντελώς το γεγονός ότι το προναζιστικό (η «αδικία» της Συνθήκης των Βερσαλλιών) και ναζιστικό πρόγραμμα από την αρχή περιείχαν επιθετική επεκτατική εδαφική πολιτική, η οποία ήταν επίσης ο λόγος για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, παραβιάζοντας ανοιχτά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Ολα αυτά κάτω από την πλήρη ανοχή των νικητών του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αφού επιδίωξή τους ήταν η πολεμική αναμέτρηση της ναζιστικής Γερμανίας με την ΕΣΣΔ. Αυτή η πρόσφατη κοινοβουλευτική απόφαση της ΕΕ διέγραψε ιστορικά το γεγονός ότι ο ναζισμός όρισε τον «εβραιομπολσεβικισμό» ως τον κύριο «υπαρξιακό» αντίπαλό του. Η ανάπτυξη του ίδιου του πολέμου έδειξε ότι το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ ήταν τακτική κίνηση προς την ΕΣΣΔ εκ μέρους της ναζιστικής Γερμανίας και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ένδειξη συνεργασίας με τη Σοβιετική Ενωση, στην οποία κήρυξε πόλεμο το 1941.
«Σοσιαλισμός, κομμουνισμός, ναζισμός», η ψευδής «αδελφοποίηση»
Ολα αυτά βασίζονται στην αναπαραγωγή του σχήματος που προσπαθεί να δημιουργήσει την ψευδεπίγραφη λο
γική των «αυταρχικών καθεστώτων» με την «αδελφοποίηση» μεταξύ του ναζισμού και του κομμουνισμού. Αυτή η υπόθεση της ολικής ταύτισης αγνοεί τη βαθιά ιδεολογική φιλοσοφική διαίρεση ανάμεσα σε ένα καθεστώς που συνειδητά και ρητά όριζε τη βία, τη μισανθρωπία, τη γενοκτονία, την εξόντωση, την καταστροφή και τον ρατσισμό ως πολιτικό πρόγραμμα και πρακτική και ένα αντίθετο πολιτικό σύστημα που απαιτούσε κοινωνική ισότητα και ταξική χειραφέτηση σε μια στρατηγική έως το τέλος του καπιταλισμού και του κρατικού αυταρχισμού και της βίας.
Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς σε αυτά τα ιδεολογικά ζητήματα που αφορούν τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό και στο αν η ιστορική του διαδρομή ήταν στον σωστό δρόμο ή όχι, με τις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματά του, παραμένει εντελώς παράλογο να γεφυρώσουμε το αγεφύρωτο. Επίσης δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ο επιστημονικός σοσιαλισμός ως ιδεολογία προέκυψε από τους αγώνες του εργατικού κινήματος και ήταν ένας από τους βασικούς κληρονόμους της Γαλλικής Επανάστασης, μια δημοκρατική και λαϊκή απαίτηση για σοσιαλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ισότητα και αλληλεγγύη, αφού συνδέθηκε με αγώνες για εθνική απελευθέρωση κατά την αποικιοκρατία, για πρόοδο και ειρήνη.
Ο ναζισμός πάντα ήταν ιδεολογία τυφλής υποταγής στην ιεραρχία, μια πολεμική που κορυφώθηκε με τα πολλαπλά ολοκαυτώματα σε βάρος λαών. Είναι αυτή η οργανική σύνδεση μεταξύ της ναζιστικής ιδεολογίας και της πρακτικής που περιγράφεται στην αντιεπιστημονική αλλά και εγκληματική εξίσωση του ναζισμού και του κομμουνισμού. Αυτό το στοιχείο έχει θεμελιώδη σημασία. Ακόμη χειρότερα, μια τέτοια προσέγγιση ενέχει τον κίνδυνο να κρύψει τη φύση του ναζισμού. Μια απλή ταξινόμηση στις χορωδίες του «ολοκληρωτισμού» κρύβει το γεγονός ότι ο ναζισμός αντιπροσώπευε επίσης τη σκοτεινή πλευρά πολλών ολιγαρχιών του αστικού νεωτερισμού. Η απουσία αμφισβήτησης των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων από τον ναζισμό εξηγεί την υποστήριξη που έλαβε από τη γερμανική οικονομική ολιγαρχία, τη διάλυση των εργατικών οργανώσεων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Πρώτα απ’ όλα, την προώθηση του ακραίου εθνικισμού, την ίδια την κεντρικότητα του ρατσισμού ως κρατικής ιδεολογίας που συντονίστηκε με πολιτικές και νόμους. Ολες αυτές οι πτυχές εξηγούν την άνοδο του ναζισμού στην εξουσία και ρίχνουν άπλετο φως στο βάθος της βαρβαρότητάς του.
Ιστορικός ρεβιζιονισμός για την κατασκευή του «μεγάλου ενόχου»
Μια τέτοια εξίσωση και ισοπέδωση ενέχει επίσης τον κίνδυνο να οδηγήσει σε ακόμη πιο επικίνδυνες αναθεωρήσεις της Ιστορίας. Εδώ και αρκετά χρόνια ο ιστορικός αναθεωρητισμός (ρεβιζιονισμός) καλλιεργεί τη θέση ότι ο μεγάλος ένοχος του 20ού αιώνα ήταν ο κομμουνισμός και ότι ο ναζισμός ήταν ουσιαστικά μια προσπάθεια να κατασταλεί η «αυξανόμενη κομμουνιστική εκστρατεία». Σε τελική ανάλυση, ο καθαγιασμός του «ναζιστικού αντικομμουνισμού» είναι η κύρια δικαιολογία για όλους όσοι υποστηρίζουν την αναδρομική δικαιολόγηση εκείνων που σε διάφορες χώρες είχαν επιλέξει να συνεργαστούν με τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής ή ακόμη και να πολεμήσουν στο πλευρό τους. Αυτά τα ενεργά παραδείγματα πολλαπλασιάζονται σήμερα στην
ΕΕ: στις χώρες της Βαλτικής, στην Ουκρανία (που σήμερα βιώνει την απόλυτη νομιμοποίηση του ναζισμού με τις ευλογίες του ευρωατλαντισμού), στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και φυσικά στα ακροδεξιά νεοναζιστικά/νεοφασιστικά κόμματα.
Το γεγονός ότι στην Ευρώπη σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί θεωρητικό θεσμοθετημένο πυλώνα (χρυσός κανόνας) της οικονομικής αρχιτεκτονικής της ΕΕ επρόκειτο να αναδειχθεί ως η σημερινή «κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα» η οποία επικαλείται συνήθως τη δημοκρατία αλλά ταυτόχρονα την υπονομεύει καθημερινά. Ταυτόχρονα θεοποιεί τις αγορές όπου οι δημοσιονομικοί κανόνες είναι το ύψιστο κριτήριο, χωρίς να διστάζει να παράγει κοινωνική και ιστορική «μυθολογία», πράγμα που αποτελεί σημάδι της βαθιάς κρίσης του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος». Το αποκορύφωμα της αποτυχίας της ΕΕ είναι η κοινωνική συνοχή και η αλληλεγγύη στις λεγόμενες ευρωπαϊκές αξίες, οι οποίες συνιστούν την απόλυτη καταστροφή στην αντιμετώπιση της πανδημίας που έπληξε την ανθρωπότητα στον πλανήτη μας, της Covid-19. Το μότο «Ο καθένας για τον εαυτό του» ήταν και είναι η κοινή ευρωπαϊκή απάντηση στην πανδημία. Ο ευρωπαϊκός νότος (ιδιαίτερα στην πρώτη φάση – ακραία παραδείγματα η Ιταλία και η Ισπανία) έμεινε μόνος του για να αντιμετωπίσει έναν άγνωστο εχθρό ο οποίος δεν γνώριζε σύνορα και δεν έκανε διάκριση σε ηλικίες ή φυλές. Αντίθετα, η ΕΕ με επικεφαλής τη γερμανική και τη βόρεια ηγεμονική πολιτική κουλτούρα προφυλάχτηκαν από την πιο υποδειγματική νεοφιλελεύθερη και νεοδαρβινική πολιτική.
Η αδύνατη επανεγγραφή της Ιστορίας
Χωρίς το Στάλινγκραντ, την ένοπλη αντίσταση του Λένινγκραντ, τη μάχη του Κουρσκ ή τη μάχη του Βερολίνου η πορεία του πολέμου δεν θα ήταν η ίδια, αποδεικνύοντας την ασύγκριτη συμβολή της ΕΣΣΔ στην ήττα του ναζισμού δεδομένου ότι κατέβαλε τον βαρύτερο φόρο αίματος από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Το ίδιο ισχύει και για τον ηγετικό ρόλο που διαδραμάτισαν τα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα και οργανώσεις στη συγκρότηση των μεγάλων αντιστασιακών κινημάτων σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Στα Βαλκάνια –με κορυφαία τα ηρωικά παραδείγματα της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας, στην Ιταλία, τη Γαλλία και σε άλλες χώρες– χωρίς την ένοπλη και πολιτική αντίσταση η ναζιστική Γερμανία θα μπορούσε να συνέχιζε τον πόλεμο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Περισσότερη αιματοχυσία, περισσότερη καταστροφή, περισσότερα δάκρυα και πόνος. Το πιο τρομερό κόστος ήταν η απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Σκλάβοι εργασίας μεταφέρθηκαν σε πολλά γερμανικά εργοστάσια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατιωτικές βιομηχανίες, κατασκευές, αγροτική οικονομία. Οι Siemens, Bosch, Krupps,, Hugo Boss, Bayer, BMW, Audi, Daimler-Benz ήταν μερικές από τις γερμανικές εταιρείες που άνθισαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο έως τις μέρες μας.
Η οικονομική και πολιτική συμμαχία του ιστορικού ρεβιζιονισμού έχει συνέχεια μέχρι σήμερα. Παραδείγματα ορισμένων γερμανικών εταιρειών
που είχαν στενή σχέση με το ναζιστικό καθεστώς πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου:
1. Bertelsmann. Η αποσιώπηση
Η Bertelsmann ιδρύθηκε αρχικά ως εκδοτικός οίκος το 1835. Η εταιρεία ήταν στενός σύμμαχος του Χίτλερ καθώς υποστήριζε ενεργά τη ναζιστική προπαγάνδα δημοσιεύοντας βιβλία με αντισημιτικά σύμβολα και βιβλία προπαγάνδας που απευθύνονταν στη νεολαία. Ο Χάινριχ Μον (Heinrich Mohn), πρόεδρος της εταιρείας, έκανε σημαντικές δωρεές στις ειδικές δυνάμεις, τα SS του Χίτλερ, καθώς ο ίδιος ήταν αξιωματικός των SS, γεγονός που δείχνει τη στενή του σχέση με τη ναζιστική ιδεολογία. Μια μελέτη της σχέσης της εταιρείας με τον ναζισμό διαπίστωσε ότι τα εργοστάσιά της στη Λιθουανία και τη Λετονία εκμεταλλεύτηκαν την καταναγκαστική δουλειά εργαζομένων εβραϊκής καταγωγής. Αυτοί οι εργαζόμενοι-σκλάβοι είχαν προσδόκιμο ζωής όχι περισσότερο από έξι μήνες. Η δουλεία των σκλάβων αποδείχθηκε 350% πιο παραγωγική από το προηγούμενο «μοντέλο».
Ο ναζισμός έθεσε σε λειτουργία το μοντέλο της ανωτερότητας της άριας φυλής, όπου οι υποταγμένοι άνθρωποι πρέπει να λειτουργούν σε μια πλήρως δαρβινική κοινωνία. Το σχεδόν μηδενικό κόστος εργασίας τέθηκε σε εφαρμογή και η βιομηχανική ελίτ της ναζιστικής Γερμανίας ζούσε τις καλύτερες μέρες της. Τα ελάχιστα συσσίτια σχεδιάστηκαν επιστημονικά για να δώσουν περιορισμένη διάρκεια ζωής στους εργάτες-σκλάβους, καθώς η αντικαθιστούνταν διαρκώς από άλλα κατακτημένα έθνη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα: στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου εξελισσόταν το Ολοκαύτωμα, βιομηχανίες της πολεμικής
μηχανής όπου σκλάβοι δούλευαν σαν πιο φτηνό «ανταλλακτικό» των μηχανημάτων. Η βιομηχανική ελίτ ήταν σε πλήρη ιδεολογικό εναγκαλισμό με τη ναζιστική πυραμίδα. Αυτό το γεγονός στη Δύση ήταν και είναι εντελώς υποτιμημένο, απαραίτητο στοιχείο της σημερινής δυτικής αναθεωρητικής πολιτικής της.
Σήμερα η Bertelsmann είναι ένας μεγάλος όμιλος που ασχολείται με τα μέσα ενημέρωσης, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Κύρια τμήματά της είναι το RTL group, οι Εκδόσεις Penguin, τα Arvato και BMG, η Bertelsmann Εκπαίδευση και η Bertelsmann Επενδύσεις (χρηματοπιστωτικό fund). Στο εταιρικό της προφίλ σήμερα δεν γίνεται καμία αναφορά στους παλαιούς ναζιστικούς δεσμούς και στη συνενοχή της με τον ναζισμό, τα οποία έχουν απαλειφθεί πλήρως από το ιστορικό της.
2. IG Farben – Bayer
Η IG Farben –η οποία αποτελείται από επί μέρους χημικές/φαρμακευτικές εταιρείες όπως η Agfa και η Bayer– ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής όχι μόνο φαρμάκων αλλά και χημικών. Από το 1933 έως το 1944 ο IG Farben ήταν ο μεγαλύτερος δικαιούχος μετοχών της ναζιστικής κυβέρνησης, δωρίζοντας 81 εκατ. μάρκα στο καθεστώς κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η εταιρεία επίσης εξόπλιζε τους ναζί και με συνθετικά καύσιμα. Σύμφωνα με πληροφορίες, η εταιρεία δημιούργησε ένα παράρτημα κοντά στο Αουσβιτς για να εκμεταλλευτεί τη δουλική εργασία, με περίπου 370.000 εργαζόμενους να χάνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Σήμερα η εταιρεία ακμάζει έχοντας εξελιχθεί σε πολυεθνική επιχείρηση και στις πέντε ηπείρους.