Μεσαία τάξη, αλλά ποια μεσαία τάξη;

Την ώρα που η πολιτική στην Ελλάδα ασκείται όπως ασκείται, οι πολίτες βιώνουν έναν πραγματικό γολγοθά στην καθημερινότητά τους. Για παράδειγμα, τις επόμενες ημέρες θα κληθούν να καταβάλουν τον μηνιαίο μισθό τους σε μια σειρά από φόρους και υποχρεώσεις. Φόρος εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, τέλη κυκλοφορίας, στεγαστικό δάνειο, ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνο, σταθερό και κινητό, φροντιστήρια παιδιών, σουπερμάρκετ και λοιπά παρόμοια, τα ξέρουμε όλοι. Τι σημαίνει αυτό; Οτι σε περίπτωση που κάποιος ανταποκριθεί στις ως άνω υποχρεώσεις και δεν παράγει νέα χρέη (βουνό το εξωτερικό και εσωτερικό χρέος της χώρας), στις 10 του μηνός το πολύ θα μείνει χωρίς ευρώ στο πορτοφόλι του. Και όπως είναι φυσικό, τις επόμενες είκοσι ημέρες η ζωή του, η καθημερινότητα του ιδίου και των αγαπημένων του προσώπων θα κανοναρχείται από την παραπάνω σταθερά. Δύσκολα, πολύ δύσκολα ένας άνθρωπος με άδειο πορτοφόλι να μπορεί να αισθανθεί πολίτης, ερχόμενος μάλιστα από έναν παρατεταμένο… «λειμώνα» δίχως αγκαλιές λόγω πανδημίας. «Είναι εύκολο να είσαι συνεπής στην Ελβετία» έλεγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης για να δείξει πόσο σημαντικό είναι για τις κοινωνίες και τη δημοκρατία ο πήχης της ευζωίας να μην τοποθετείται στις ακρώρειες της επιβίωσης αλλά στους πρόποδες του ευ ζην.

Αυτή η τόσο απλή εξίσωση έπρεπε να κανοναρχεί εκείνα τα πολιτικά κόμματα που τοποθετούνται στον χώρο του κέντρου και της Αριστεράς, ενδεχομένως και ένα μέρος της ΝΔ. Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο; Τα συμπεράσματα δικά σας και οι απόψεις φυσικά. Αν συμβαίνει πάντως, δεν μοιάζει κυρίαρχο ή δεν επικοινωνείται επαρκώς. Κάνουμε, για παράδειγμα, πολιτικό καβγά (και πολύ καλά κάνουμε) για το ύψος του κατώτατου μισθού και ουδείς λέει ότι με βάση το κόστος ζωής ο μισθός και η σύνταξη των 1.000 ευρώ είναι μισθός και σύνταξη πείνας για την πλειονότητα της περίφημης μεσαίας τάξης. Τόσο απλά, τόσο κάθετα. Και καμία ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει ερήμην των πολιτών, ερήμην της μεσαίας τάξης.