Να ξαναδώσουμε ελπίδα στους πολλούς
Συμπληρώνεται μία εβδομάδα από την παράδοση των υπόλοιπων μετοχών της ΔΕΗ προς ιδιωτικοποίηση από την κυβέρνηση, η οποία στερεί από το ελληνικό δημόσιο τη δυνατότητα να ασκήσει ενεργειακή πολιτική προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αφού ως υπουργός Ενέργειας το προηγούμενο διάστημα ο κ. Χατζηδάκης αύξησε τους μισθούς των golden boys της εταιρείας, σήμερα η κυβέρνηση παρακολουθεί ατάραχη την αύξηση της τιμής του ρεύματος στα τιμολόγια της ΔΕΗ που θα επιφέρει άμεσες αυξήσεις στους λογαριασμούς για τους πολίτες, που ήδη βρίσκονται υπό τρομακτική οικονομική πίεση και στενότητα. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, ενάντια στο συμφέρον και στις ανάγκες της κοινωνίας.
Σήμερα πιο πολύ από ποτέ οι πολλοί και οι αδύναμοι έχουν ανάγκη από αλλαγή πολιτικής. Η αξιωματική αντιπολίτευση δοκίμασε να δημιουργήσει εξελίξεις μέσα από τη νίκη των Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την επικράτηση του SPD ως ευκαιρία για αλλαγή της ατζέντας της οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που θα προσδώσει ευνοϊκότερους όρους στην επόμενη ελληνική κυβέρνηση. Ξέχασε όμως να μας πει πως οι Σοσιαλδημοκράτες υποστήριξαν τα περισσότερα χρόνια τη διακυβέρνηση Μέρκελ και το σύνολο των πολιτικών της επιλογών σε βάρος της Ελλάδας. Επί της ουσίας αυτό που θα έπρεπε να κάνει μια επόμενη προοδευτική κυβέρνηση και αυτό που έχει ανάγκη και ζητάει η κοινωνία είναι ριζοσπαστικές τομές και ρήξη με το βαθύ κατεστημένο της εγχώριας και ξένης ολιγαρχίας.
Δεν είναι δυνατόν μια επόμενη προοδευτική κυβέρνηση να συζητά με αποικιοκρατικούς όρους την παραχώρηση του Ελληνικού στον κ. Λάτση, σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού, για τη δημιουργία ενός πολυτελούς καζίνου. Ή να σιωπά, στα όρια της αποδοχής, όταν η γερμανική αεροπορική εταιρεία Fraport ζητά από το ελληνικό δημόσιο αποζημιώσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων για «χαμένα» κέρδη, εξαιτίας όχι κάποιας πολιτικής της κυβέρνησης αλλά εξαιτίας της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης της Covid-19. Με αυτούς τους όρους δεν μπορούμε να διανοηθούμε να μιλήσουμε για μια επόμενη προοδευτική διακυβέρνηση.
Σε όλους τους τόνους ο ΣΥΡΙΖΑ, διαμέσου είτε του προέδρου του είτε άλλων κορυφαίων στελεχών, διαμηνύει πως στις επόμενες εκλογές θα προκύψει μια άλλη προοδευτική δημοκρατική διακυβέρνηση. Με ποιους και πώς, θέτουμε εμείς το ερώτημα. Δεδομένου πως το ΜέΡΑ25 και το ΚΚΕ θέτουν τον εαυτό τους εκτός της συζήτησης, ο μόνος πιθανός εταίρος είναι το Κίνημα Αλλαγής –αν και οι εσωκομματικές εξελίξεις του είναι πιθανό να ανατρέψουν τα πράγματα–, όμως είναι δυνατόν το ΚΙΝΑΛ να θεωρείται προοδευτική δύναμη; Δεν μπαίνουμε στη συζήτηση εάν εντός μνημονίων και εντός δημοσιονομικών
περιορισμών μπορεί να ασκηθεί σοβαρή κοινωνική πολιτική, γιατί αυτό αποδείχτηκε στην πράξη πως δεν μπορεί να συμβεί. Το ερώτημα είναι: θέλει και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει στις τολμηρές ριζοσπαστικές και κοινωνικές πολιτικές που έχει ανάγκη η κοινωνία; Εμείς πιστεύουμε πως με τα δεδομένα που έχουμε δεν μπορεί. Ακριβώς γιατί αποδέχτηκε τον ρόλο του στο σύστημα που δημιούργησαν τα μίντια και οι τροϊκανοί: ενός πιστού και πειθήνιου εντολοδόχου.
Ναι, η κοινωνία έχει ανάγκη και ζητάει μια άλλη πολιτική. Διεκδικεί και παλεύει για μια κοινωνική αλλαγή. Απαιτεί λύσεις σήμερα και όχι μέσα από συζήτηση με τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν αρκεί να διώξουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, απλώς και μόνο για να φέρουμε το ίδιο μοντέλο πολιτικής από ανθρώπους που δεν θέλουν και δεν πιστεύουν να υπηρετήσουν τα μνημόνια. Χρειάζεται να ονειρευτούμε ξανά την ελπίδα και την προοπτική για την κοινωνία, για τους πολλούς και τους αδύναμους.