Ο πρωθυπουργός παρακολουθεί τη σκιά του να μικραίνει

Αυξάνονται οι υπουργοί και οι βουλευτές που δεν του έχουν καμία εμπιστοσύνη, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν πληροφορίες για στελέχη που βρίσκονταν υπό παρακολούθηση

Εν συντομία

Στα όρια της εικονικής του πραγματικότητας, ο Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά πως παρά τις μιντιακές του ασπίδες δεν είναι άτρωτος.

Γιατί ενδιαφέρει

Η υπογραφή του πρωθυπουργού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του σκανδάλου των υποκλοπών τρομάζει το κόμμα του και γεμίζει τον ίδιο ανασφάλεια.

Η αγωνία και ο φόβος κυριεύουν καθημερινά ολοένα και περισσότερο το Μέγαρο Μαξίμου και τον πρώτο ένοικό του Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς βλέπουν τους σχεδιασμούς τους να καίγονται διαδοχικά ο ένας μετά τον άλλο. Οι διαστάσεις που λαμβάνει η υπόθεση της παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη εντός και εκτός συνόρων τρομάζουν ακόμη και τους πιο αισιόδοξους, που βλέπουν το πρόσωπο του πρωθυπουργού να φιγουράρει κάτω από εφιαλτικούς τίτλους.

Η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να επιμείνει στη θεωρία του «ανεύθυνου» πρωθυπουργού που δεν ήλεγχε τα στελέχη τα οποία επέλεξε ο ίδιος προσωπικά, όμως τα δακτυλικά του αποτυπώματα βρίσκονται παντού στην υπόθεση και

δεν του αφήνουν περιθώρια.

Στο διά ταύτα, προτού ακόμη μπει η πολιτική ζωή του τόπου στην ουσία του σκανδάλου με τη μεταφορά της έντασης σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, ο πρωθυπουργός βλέπει τα υπερφίαλα σχέδιά του να μένουν επί χάρτου ή επί… ακουστικού. Το ΠΑΣΟΚ απομακρύνεται από τη Νέα Δημοκρατία χωρίς επιστροφή, το ίδιο και οι σχεδιασμοί για συνεργασία μετά τις δεύτερες εκλογές, όπως βαυκαλιζόταν ο Κυρ. Μητσοτάκης. Σε κίνδυνο μπαίνει ακόμη και ο έλεγχος του κόμματος και των στελεχών του, αφού πλέον δεν είναι λίγοι οι υπουργοί και οι βουλευτές που δεν του έχουν καμία εμπιστοσύνη, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν πληροφορίες για στελέχη που βρίσκονταν υπό παρακολούθηση.

Σφραγίδα Μητσοτάκη

Η αδυναμία του αφηγήματος στο οποίο επενδύει το πρωθυπουργικό γραφείο αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στον «μοναχικό δρόμο» που τραβά –όπως είπε και στο διάγγελμά του– ο πρωθυπουργός, αλλά και στην απροθυμία κορυφαίων στελεχών και βουλευτών να τον υπερασπιστούν.

Η «απολογία» εν είδει διαγγέλματος στην οποία προχώρησε την περασμένη Δευτέρα αποτέλεσε επί της ουσίας μία ακόμη ομολογία ενοχής, μετά τις παραιτήσεις των προσωπικών του επιλογών, του ανιψιού του Γρηγόρη Δημητριάδη και του μέχρι πρότινος διοικητή της

ΕΥΠ Παναγιώτη Κοντολέων.

Τα ερωτήματα πυκνώνουν και αυξάνονται όσο περνούν οι ημέρες, η σκιά της υπόθεσης καλύπτει όλο και μεγαλύτερο μέρος από το πρόσωπο και το περιβάλλον του Κυρ. Μητσοτάκη, ενώ ακόμη και παραδοσιακοί σύμμαχοι δείχνουν πια να αμφιταλαντεύονται. Είναι χαρακτηριστικό πως η στήριξη ήρθε μόνο από τον Αδωνη Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη, ενώ «δικά του» πρόσωπα όπως η Νίκη Κεραμέως,ο Κωστής Χατζηδάκης και ο Θάνος Πλεύρης μένουν τεχνηέντως εκτός κάδρου ευθυνών.

Τα κοντά ποδάρια του αφηγήματος φαίνονται και από τη στάση που κρατά μέρος του συστημικού Τύπου, καθώς για πρώτη φορά η μονοφωνική συγκάλυψη δεν είναι απόλυτη. Η πίεση που βιώνουν κανάλια και εφημερίδες εξελίσσεται σε ασφυκτική, αφού το σκάνδαλο των υποκλοπών, μαζί με τον κατήφορο της ελευθεροτυπίας και του κράτους δικαίου των τελευταίων ετών, κατάφερε για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια να στρέψει έντονα το ενδιαφέρον του διεθνούς Τύπου στην Ελλάδα. Δεν είναι λίγο να γράφει η «Washington Post» για «ελληνικό Watergate». Αυτό το καταλαβαίνουν πια αρκετοί κυβερνητικοί δημοσιογράφοι, αλλά κυρίως τα αφεντικά τους.

«Μην εμπιστεύεσαι κανέναν»

Ο πρωθυπουργός και η αυλή του ποντάρουν πολλά στο γεγονός πως σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής τους έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν τη συνενοχή όλων των φυλών της παράταξης, καραμανλικών και σαμαρικών, αλλά και του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Η διαχείριση της πανδημίας έχει φέρει τη χώρα στις χειρότερες θέσεις διεθνώς από πλευράς απώλειας ανθρώπινων ζωών, ενώ διαλύεται ο δημόσιος χαρακτήρας του συστήματος υγείας. Στο γήπεδο της ακρίβειας η χώρα μας βγαίνει εξίσου πρωταθλήτρια, ενώ η εξωτερική πολιτική την περίοδο του πολέμου αλλά και τα ελληνοτουρκικά ρίχνουν βαριές σκιές στον κυβερνητικό απολογισμό.

Σε όλα αυτά δεν έχει υπάρξει η παραμικρή διαφοροποίηση των «γαλάζιων» – με ελάχιστες, ίσως φοβικές εξαιρέσεις, αλλά και τις δημόσιες παρεμβάσεις του Αντώνη Σαμαρά και του Κώστα Καραμανλή. Ο τελευταίος μάλιστα, στη συμπλήρωση ακριβώς τριών μηνών από την προηγούμενη παρέμβασή του, ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει ακόμη μία, εξίσου πολιτική, με αφορμή την εκδήλωση μνήμης για τον Γιάννη Κεφαλογιάννη. Η ομιλία θα είναι πολιτική και ακόμη κι αν θα έρθει δέκα ημέρες μετά το άνοιγμα της Βουλής αναμένεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς είναι ο τελευταίος πολιτικός αρχηγός που βρέθηκε στο στόχαστρο παρακολουθήσεων και μάλιστα ως εν ενεργεία πρωθυπουργός.

Ηδη πάντως ένας από τους πιο δυναμικούς συμμάχους του πρωθυπουργού, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αποφάσισε να εγκαταλείψει το… καράβι, χωρίς αυτή του η κίνηση να διακατέχεται από δημοκρατικές ευαισθησίες. Είτε ως αντίδραση στο «άδειασμα» του βουλεύματος του ειδικού δικαστηρίου για τη Novartis που δεν «καθάρισε» τα εμπλεκόμενα πρόσωπα είτε από προσωπική φιλοδοξία, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκεται πλέον στο πλευρό του Κυρ. Μητσοτάκη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για τα συμφέροντα που εκπροσωπεί.

Σε ομηρία τα στελέχη

Οσο ελεγχόμενη κι αν θεωρείται η κοινοβουλευτική ομάδα, η αφωνία που τη διακατέχει είναι προφανές πως γεμίζει ανασφάλεια το πρωθυπουργικό περιβάλλον, με το έκτακτο άνοιγμα της Βουλής την 22α Αυγούστου να αποτελεί το πρώτο crash test για τις αντοχές της. Η ατμόσφαιρα βαραίνει ακόμη περισσότερο καθώς μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας αλλά και υπουργοί «ψάχνονται» για το ενδεχόμενο να παρακολουθούνταν και οι ίδιοι. Κατά πληροφορίες, ενδείξεις υπάρχουν για αριθμό τουλάχιστον δέκα προσώπων, μεταξύ των οποίων ακόμη και υπουργοί που οι δημόσιες εμφανίσεις τους δεν τους αφήνουν περιθώριο για να μιλήσουν πολύ στο τηλέφωνο.

Ακόμη μεγαλύτερη ανασφάλεια όμως προκαλεί η «γαλάζια» σύνθεση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής που πρόκειται να ασχοληθεί με την υπόθεση, στην οποία τα πρόσωπα της απολύτου επιρροής του Κυρ. Μητσοτάκη είναι λιγότερα ακόμη και από τα στελέχη του κόμματος του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Εάν δε διαβάσει κανείς πίσω από τις γραμμές και τα βαριά ονόματα που συμμετέχουν σε αυτήν, εύκολα θα καταλάβει πως τα περισσότερα εξ αυτών δεν είναι στελέχη που εύκολα θα διακινδύνευαν την πολιτική τους παρακαταθήκη για μια υπόθεση που αποτελεί την επιτομή της αλαζονείας και της αυταρχικότητας του πρωθυπουργού. Ειδικά από τη στιγμή που τουλάχιστον ένα από αυτά έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να κρατηθεί έξω από τον κύκλο των κυβερνητικών ευθυνών και έχει σοβαρές φιλοδοξίες για την επόμενη ημέρα.

Σε πλήρη αντιδιαστολή με τη δημόσια αφωνία τους, ο αριθμός των «γαλάζιων» που ασχολούνται με την επόμενη ημέρα είναι τεράστιος. Αλλοι με φόβο, άλλοι αντιμετωπίζοντας την κατάσταση ως ευκαιρία για την εξασφάλιση ανταλλαγμάτων και άλλοι, πολύ λιγότεροι, διαβλέποντας πεδίον δόξης λαμπρό για τις προσωπικές τους πολιτικές φιλοδοξίες. Οπως μεταφέρεται, οι κινήσεις ακόμη παραμένουν διακριτικές και κρίνεται πως η κούρσα διαδοχής μπορεί να περιμένει. Το ίδιο και οι όποιες αντιδράσεις εντός κοινοβουλευτικής ομάδας, αφού όπως λένε «γαλάζιες» πηγές «ο φόβος φυλάει τα έρμα».

Φόβος βέβαια διπλός, αφού από τη μία είναι η καρέκλα, από την άλλη όμως ο φόβος της επανεκλογής και της πολιτικής επιβίωσης σε περίπτωση που ο σημερινός αρχηγός «τελειώσει» πολιτικά. Το μήνυμα πάντως που το περιβάλλον Μητσοτάκη στέλνει μετ’ επιτάσεως στον πρωθυπουργό είναι «μη χάσεις την ηγεσία», καθώς άπαντες καταλαβαίνουν ποιο θα είναι το πολιτικό του μέλλον σε μια τέτοια περίπτωση. Γι’ αυτό και κρίνεται πως θα δώσει μάχη μέχρις εσχάτων για να κρατηθεί στη δική του καρέκλα.

Οι σχεδιασμοί συνεργασίας

ΝΔ – ΠΑΣΟΚ απομακρύνονται χωρίς επιστροφή και κινδυνεύει να χαθεί ο έλεγχος του κόμματος, ενώ η συμβουλή του περιβάλλοντός του προς τον Μητσοτάκη είναι «μη χάσεις την ηγεσία»