Αποθεώνοντας τον ατομικισμό

Αυτό που μου χτυπάει περισσότερο στην ταινία είναι το ζήτημα του πώς ο κάθε χαρακτήρας προσπαθεί να ορίσει και να επιβάλει τον χώρο του. Ο σερίφης Μπρόντι στην προσπάθειά του να κάνει τη διαφορά μέσω του επαγγέλματός του διακινδυνεύει αρχικά τη θέση του, στη συνέχεια τη ζωή του. Ο δήμαρχος Βον (μαζί του και οι καταστηματάρχες και επιχειρηματίες της περιοχής) για την ασφάλεια του εμπορίου διακινδυνεύει τη σωματική ασφάλεια όλων. Ο Χούπερ ρισκάρει τη ζωή του για να επιδείξει την ταυτότητα του ανθρώπου που έπρεπε να είχε πάρει περισσότερη εκτίμηση από την πόλη. Ο Κουίντ περνάει μέσα από πολλές δοκιμασίες, χλευασμό και αμφισβήτηση προκειμένου να αποδείξει την αξία του σε άτομα που λίγο φαίνεται να τον υπολογίζουν. Η κ. Κίντερ χαστουκίζει τον Μπρόντι για να του δείξει ότι ο χώρος της έχει πληγεί. Ο μικρός Μπρόντι βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του, παρά την από πρώτο χέρι γνώση που έχει σχετικά με τον καρχαρία σε διάφορες στιγμές της ταινίας, προκειμένου να αναγνωριστεί ως μέλος της παρέας. Οι παραθεριστές έχουν πάει για να διασκεδάσουν και δεν θα αφήσουν κάτι απρόβλεπτο να τους χαλάσει τα σχέδια.

To ερωτικό σμίξιμο στην αρχή της ταινίας σταματάει και χάνεται με την έλευση του θανάτου, του χωρισμού. Στο κλείσιμο ο Μπρόντι γελάει με αγαλλίαση όταν βλέπει τον Κουίντ. Είναι όμως η χαρά του που βλέπει τον συνάδελφό του ή που ο συνάδελφός του τον βλέπει; Στο κολύμπι της επιστροφής πάλι η αφήγηση αφορά αυτόν μόνο.

Ο καρχαρίας; Ο καρχαρίας «απλώς κολυμπάει και τρώει… α και κάνει καρχαριάκια», όπως μαθαίνουμε στην ταινία. Ο ωκεανός είναι ο χώρος του και μαζί γίνονται ο κίνδυνος που βάζει σε δοκιμασίες τους προαναφερθέντες χαρακτήρες (και όλους τους κατοίκους και τους επισκέπτες του Αμιτι). «Αμιτι σημαίνει φιλία» μας υπενθυμίζει ο δήμαρχος και όμως σχεδόν κανείς δεν δίνει τίποτε σε κανέναν άλλο στην ταινία. Ολοι μιλάνε, δρουν και ανησυχούν για τον εαυτό τους. Οι μόνες στιγμές στην ταινία που οι άνθρωποι κινούνται μαζικά είναι μπαίνοντας στη θάλασσα (ο καθένας και η καθεμία για να ευχαριστηθούν τα νερά) και βγαίνοντας πανικόβλητοι από αυτήν (ποδοπατώντας συχνά τους τριγύρω τους). Αποτελεί η ταινία μια πρόσκληση να αναρωτηθούμε για τους κινδύνους του ατομικισμού; Ειδικά όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος παραπληροφόρησης και εκμετάλλευσης επιθυμιών; Αλλωστε ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό – σε αντίθεση με τον καρχαρία.