Μιλάμε στα παιδιά για τις έμφυλες διακρίσεις
Η νέα παράσταση της Συντεχνίας του Γέλιου «Είμαστε πάτσι» που θα προκαλέσει αίσθηση
Εν συντομία
Ο μικρόκοσμος μιας μονογονεϊκής οικογένειας μπερδεύεται όταν ο νέος μπαμπάς προσπαθεί να επιβάλει τους δικούς του κανόνες.
Γιατί ενδιαφέρει
Στερεότυπα και αντιλήψεις για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά.
Η έμφυλη βία ως ακραία μορφή κακοποίησης έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών που είναι απότοκα της πατριαρχίας. Τα στερεότυπα και οι συμπεριφορές που θέλουν τα κορίτσια να μεγαλώνουν διαφορετικά από τα αγόρια αποτελούν τον πρώτο και κύριο λόγο μιας σεξιστικής νοοτροπίας που όπως δείχνουν οι αριθμοί κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
H Συντεχνία του Γέλιου θα ανεβάσει την παράσταση «Είμαστε πάτσι», σε σκηνοθεσία Βασίλη Κουκαλάνι, στο Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι). Πρεμιέρες: Κυριακή 16/10 στις 11.30 & 14.30 και Δευτέρα 17/10 στις 20.00
«Oι καταναγκασμοί των μεγάλων και ο άκαμπτος καταμερισμός των ρόλων του άντρα και της γυναίκας γίνονται αντιληπτοί επί σκηνής μέσω της διάδρασης των ενήλικων πρωταγωνιστών με το παιδικό και όχι μόνο κοινό» Βασίλης Κουκαλάνι
Η συναισθηματική εμπλοκή του κοινού
Από την αρχή του 2022 έχουν καταγραφεί 20 γυναικοκτονίες και πόσες ακόμη δεν θα μάθουμε ποτέ. Ο όρος γυναικοκτονία δεν είναι απλώς νεολογισμός· προσδιορίζει τη δολοφονία γυναικών από άντρες με μοναδική αιτία την παθολογική αντίληψη του «ανήκειν». Ο όρος γυναικοκτονία αναγνωρίζεται και ορίζεται από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων ως «δολοφονία γυναικών και κοριτσιών λόγω του φύλου τους».
Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Βασίλης Κουκαλάνι, ιδρυτής της ομάδας νεανικού θεάτρου Συντεχνία του Γέλιου, υπερασπίζεται εδώ και έντεκα χρόνια με τρόπο ανατρεπτικό και σκωπτικό ένα παιδικό θέατρο που έχει σκοπό να αφυπνίσει τους μικρούς θεατές και να βγάλει τη γλώσσα στον στερεοτυπικό κόσμο των μεγάλων. Θέλοντας να παίξει σημαντικό ρόλο στη χειραφέτηση των παιδιών, η Συντεχνία του Γέλιου αντλεί τα θέματα των έργων της από την ίδια δεξαμενή ζητημάτων που απασχολούν την κοινωνία. Οπως σημειώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης: «Είμαστε ένα θέατρο που θέλει να εφιστά την προσοχή στα θέματα που μας απασχολούν, να εστιάζουμε σ’ αυτά, να τα φέρνουμε στο επίκεντρο της σκηνικής σύγκρουσης και να συμπαρασέρνουμε και να ευαισθητοποιούμε με τα καλλιτεχνικά μας μέσα. Αυτό μπορεί να κάνει το θέατρο. Το πιο αποτελεσματικό μας μέσο είναι να διεισδύουμε σε διαδικασίες με όλες μας τις αισθήσεις και να τις κάνουμε κατανοητές, να εμπλέκουμε συναισθηματικά το κοινό στα έργα μας με τους ηθοποιούς μας και να ψυχαγωγούμε ταυτόχρονα».
Ο νέος «μπαμπάς» ως φορέας της πατριαρχίας
Το «Είμαστε πάτσι» θα φιλοξενείται στο Σύγχρονο Θέατρο από την Κυριακή 16 Οκτωβρίου. Η παράσταση παίρνει τη σκυτάλη από την τραγουδιστική κόντρα «Αγόρια – κορίτσια» που έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς για την παράσταση «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης». Πρόκειται για την ιστορία μιας εργαζόμενης μητέρας δύο παιδιών. Το περιβάλλον ορίζεται από το πνεύμα της αμοιβαίας βοήθειας και της βαθιάς κατανόησης. Ολα αλλάζουν με την άφιξη στο σπίτι του νέου «πατέρα», τυπικού φορέα πατριαρχικών αντιλήψεων, ο οποίος αποφορτίζεται από το βάρος της καθημερινότητάς του χρησιμοποιώντας τη νέα του οικογένεια σαν δέκτη της επιθετικότητας που έχει βιώσει στον χώρο δουλειάς του. Επιχειρώντας να ανοίξει τον δημόσιο διάλογο η Συντεχνία του Γέλιου φέρνει στα μέτρα των παιδιών με τρόπο που δεν θίγει την αθωότητά τους όρους όπως «έμφυλα στερεότυπα», «πατριαρχία», «σεξισμός», «μονογονεϊκή οικογένεια».
«Στη χώρα μας η ανάγκη πραγματοποίησης της συγκεκριμένης παράστασης και των συνακόλουθων βιωματικών εργαστηρίων που βασίζονται σε αυτήν είναι δυστυχώς ακόμη και σήμερα επιτακτική. Σε μια επικαιρότητα που βρίθει από ειδήσεις βιασμών, γυναικοκτονιών και λοιπών κακοποιήσεων, κρίνεται απαραίτητη η διαπαιδαγώγηση των παιδιών πάνω σε ζητήματα ισότητας και ελευθερίας φύλου από νωρίς. Στο “Είμαστε πάτσι”, βασισμένο στο έργο “Mannomann” –γραμμένο το 1973– του συνεργάτη μας Φόλκερ Λούντβιχ, οι καταναγκασμοί των μεγάλων και ο άκαμπτος καταμερισμός των ρόλων του άντρα και της γυναίκας γίνονται αντιληπτοί επί σκηνής μέσω της διάδρασης των ενήλικων πρωταγωνιστών με το παιδικό και όχι μόνο κοινό. Τα παιδιά της ιστορίας αλλά και του κοινού παρακολουθούν τα δρώμενα με ματιά αυθόρμητη, ανατρεπτική και νεανική».