Μπορούμε να επιβιώσουμε;
Ε «ίχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δεν σκότωναν, σ’ έδειχναν μόνο με το δάχτυλο κι αυτό αρκούσε. Υστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου απελπισμένος άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς»
Τάσος Λειβαδίτης
Ας είμαστε ξεκάθαροι. Ως λαός έχουμε γεράσει, με όλα τα επακόλουθα. Επιταχυνόμενη φθορά, βραδύνοια, παραίτηση, απομόνωση, ανάγκη εξάρτησης από τρίτους, έλλειψη αντίδρασης: όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολύ ηλικιωμένου και κουρασμένου ανθρώπου. Αναμασάμε γεγονότα και δόξες του παρελθόντος, ενός παρελθόντος που εν πολλοίς δεν ζήσαμε στην πραγματικότητα ή που δεν μας ανήκει, και κουράζουμε, έστω και άθελά μας, με ανόητες και ανούσιες εμμονές τη νεότερη γενιά, τη νιότη, που είναι η μόνη ελπίδα για το μέλλον αυτού του τόπου.
Αξίζει να αναρωτηθούμε: μπορούμε να επιβιώσουμε, πρέπει να σωθεί αυτή η χώρα θυσιάζοντας τα παιδιά μας ή μήπως πρέπει να τα διώξουμε σε άλλους τόπους, να ζήσουν ανθρώπινα με αξιοπρέπεια και δικαιώματα; Και κάτι ακόμη. Η απάντησή μας μπορεί να είναι συλλογική, να αντιδράσουμε ως κοινωνία, ή ο σώζων εαυτόν (και τα τέκνα αυτού) σωθήτω;
Οι ειδήσεις και τα γεγονότα τρέχουν. Οι πληροφορίες, χιλιάδες καθημερινά, αποτυπώνονται στη συλλογική μνήμη όσο διαρκεί η έκθεσή τους στα κοινωνικά δίκτυα και στις οθόνες. Η στόχευση στο γεγονός, με λεπτομέρειες που ξεφεύγουν από κάθε κώδικα ηθικής, αποδυναμώνει την ανάλυση και, φυσικά, δεν απαντά στα ουσιαστικά ερωτήματα: γιατί συμβαίνει αυτό και ποιες δυνατότητες υπάρχουν για να μην επαναληφθεί;
Βομβαρδιζόμαστε από εικόνες πολέμου. Γκρεμισμένα κτίρια, νεκροί, τραυματίες, όλα στη φόρα.
Γιατί όμως έγινε ο πόλεμος; Ποιους εξυπηρετεί; Ποιοι πλουτίζουν;
Είναι η γνώση και η συλλογική συνείδηση που ξεθεμελιώνουν τις αυταρχικές εξουσίες. Οι μεμονωμένες, οι τυφλές και αλόγιστες αντιδράσεις τις διαιωνίζουν και τις αναπαράγουν
Ο νέος σήμερα δεν είναι ο καλός στρατιώτης Σβέικ, που υπακούει άκριτα στον αυτοκράτορα και με ενθουσιασμό υπηρετεί στον στρατό της χώρας που κυρίευσε την πατρίδα του.
Εχουν αλλάξει οι καιροί, η εξουσία όμως παραμένει ίδια, συνεχίζει να κρατάει στα χέρια της τη διαχείριση των λαών. Μεγαλοστομίες με φόντο μια αόρατη εξέγερση, θα πείτε, αλλά με ηρεμία και αδειασμένο το μυαλό από το περιττό και την προπαγάνδα που υποβόσκει. Δείτε τη σημερινή πραγματικότητα και αναρωτηθείτε: Γιατί δεν αντιδρούμε;
Το πρώτο βήμα για να γκρεμίσεις τις προκαταλήψεις, τις εμμονές, τις διακρίσεις, τη βία, τον αυταρχισμό είναι το απλούστερο των ερωτημάτων: Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Είναι η γνώση και η συλλογική συνείδηση που ξεθεμελιώνουν τις αυταρχικές εξουσίες. Οι μεμονωμένες, οι τυφλές και αλόγιστες αντιδράσεις τις διαιωνίζουν και τις αναπαράγουν.
Για πόσο καιρό ακόμη;
Ηεργατική τάξη είναι μια πολύπαθη έννοια που πέρασε από τη δόξα στην αφάνεια. Αφού πρώτα ταυτίστηκε με το βιομηχανικό προλεταριάτο και αποθεώθηκε ως το κύριο υποκείμενο ανατροπής του καπιταλισμού, στη συνέχεια στις δυτικές μεταβιομηχανικές οικονομίες των υπηρεσιών σχεδόν όλοι την αποχαιρέτησαν, αντικαθιστώντας τη με τους όρους «εργαζόμενοι» ή «μισθωτοί». Οπως φαίνεται, όμως, αυτή διαρκώς ανασταίνεται.
Σήμερα καθρεφτίζεται στο πρόσωπο της νοσηλεύτριας, της πωλήτριας και της δασκάλας, του ντελιβερά, του σερβιτόρου και του ταξιτζή, των επιστημόνων/ισσών στα ερευνητικά κέντρα και τα πανεπιστήμια και των γιατρών στα νοσοκομεία, των απεργών της Μαλαματίνας, της Cosco και της ΛΑΡΚΟ, της εργαζόμενης στα διόδια και τα σουπερμάρκετ, των πληροφορικάριων, των δημοσιογράφων και των καλλιτεχνών της επισφάλειας, του μετανάστη αγρεργάτη της Μανωλάδας, του εργάτη και του τεχνίτη της οικοδομής, της μετανάστριας καθαρίστριας και της κατ’ οίκον φροντίστριας ηλικιωμένων, των εργαζομένων του δημόσιου τομέα που είδαν τον 13ο και 14ο μισθό να καταργούνται με τα μνημόνια, των δανειζόμενων εργαζομένων και των νέων της αδήλωτης εργασίας.
Με λίγα λόγια, η εργατική τάξη κατοικοεδρεύει στο πρόσωπο όλων των ανθρώπων της δουλειάς και του μόχθου που εξαρτώνται από εργοδότες και εργοδότριες και σήμερα δέχονται μέσω του πληθωρισμού μια νέα μεγάλη αφαίμαξη του εισοδήματός τους.
Ο σημερινός πληθωρισμός αποτελεί κατά γενική ομολογία –ακόμη και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής– πληθωρισμό κερδών και όχι μισθών, ως αποτέλεσμα της ενεργειακής κρίσης, των προβλημάτων εφοδιασμού, της στεγαστικής κρίσης και κυρίως της κερδοσκοπίας του μεγάλου κεφαλαίου στις εγχώριες και διεθνείς αγορές και στα χρηματιστήρια. Αποτελεί το πιο σκληρό πεδίο ταξικής σύγκρουσης για την αναδιανομή του εισοδήματος μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη. Οι εργαζόμενοι/ες κινητοποιούνται και διαδηλώνουν μαζικά παντού για αυξήσεις μισθών, συλλογικές διαπραγματεύσεις, στήριξη των πιο ευάλωτων, πλαφόν στις τιμές, φορολόγηση υπερκερδών και μεταρρύθμιση των αγορών ενέργειας, ασκούν κριτική στις ιδιωτικοποιήσεις και διεκδικούν την αναγνώριση της ενέργειας ως δημόσιου αγαθού και μεγάλες επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές.
Στη χώρα μας με τον πληθωρισμό να καλπάζει οι ήδη φτωχοποιημένοι από τις δύο αλλεπάλληλες κρίσεις μισθωτοί αντιμετωπίζουν κρίση επιβίωσης. Το 80% αυτών του ιδιωτικού τομέα δεν έχει δει καμία αύξηση μισθών το 2022, όπως και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι από το 2011. Ταυτόχρονα βλέπουν να διαλύονται και οι τελευταίες νησίδες του παλιού καθεστώτος εργασιακών σχέσεων σε δημόσιες επιχειρήσεις, στο ΕΣΥ, σε τράπεζες και ιδιωτικές βιομηχανίες μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και των απολύσεων, της γενίκευσης του δανεισμού εργαζομένων, των υπεργολαβιών και των αναθέσεων, της εισόδου ιδιωτών μάνατζερ ακόμη και στον στενό δημόσιο τομέα. Η βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου υπέρ του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου –που πρόκειται να συμπληρωθεί μέσω των πλειστηριασμών– αποτελεί το ύψιστο σκάνδαλο σε μια χρεοκοπημένη χώρα.
Η εργατική τάξη της χώρας μας απεργεί την Τετάρτη, στην πρώτη εδώ και πάρα πολλά χρόνια κοινή πανελλαδική απεργία των συνδικάτων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα για την ακρίβεια και τη φτωχοποίηση, για τους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα, για την απειλή της ύφεσης και της ανεργίας που πλησιάζουν και κυρίως για την αξιοπρέπεια στο παρόν και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Μέσα από την κοινή μοίρα και τους κοινούς αγώνες σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς οικοδομούνται οι προϋποθέσεις για νέα ενότητα και συλλογική ταυτότητα.
Ο πληθωρισμός αποτελεί το πιο σκληρό πεδίο ταξικής σύγκρουσης για την αναδιανομή του εισοδήματος μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη. Το ύψιστο σκάνδαλο σε μια χρεοκοπημένη χώρα