Το Docville πηγαίνει θέατρο
Γυρίζουμε τις θεατρικές σκηνές Αθήνας και Θεσσαλονίκης και καταγράφουμε ό,τι συμβαίνει τη φετινή σεζόν
Λ «άμπει μέσα μου αυτό που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει» γράφει ο Ελύτης. «Κάθε φορά που κάποιος περνά τον ουδέτερο χώρο και παρακολουθείται από ένα άλλο πρόσωπο έχουμε θέατρο» θα δηλώσει ο Πίτερ Μπρουκ, ορίζοντας ακριβώς τις διαφορές και τις αποστάσεις που διανύει το θέατρο ως πράξη και δράση. Μια ατελεύτητη ευθεία γραμμή είναι το θέατρο, χωρίς αρχή και τέλος, άπειρου μήκους.
Μα γιατί τέλος πάντων θέατρο και γιατί το θέατρο θα είναι πάντα παρόν; Επειδή πρωτίστως «είμαστε όλοι καλλιτέχνες… Το θέατρο δεν είναι συμβάν, είναι τρόπος ζωής» (Αουγκούστο Μποάλ, 2009). Γιατί, όπως είπε και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, «αυτή η πανάρχαια τέχνη είναι και η τέχνη του μέλλοντος». Από τα αρχέγονα τελετουργικά έως τα σύγχρονα πολιτισμικά δρώμενα, τα ήθη και έθιμα, το θέατρο συντροφεύει, εξευμενίζει, λειτουργεί καθαρτικά, εξαγνίζει. Είναι αυτή η αμεσότητα του θεάτρου, η απευθείας και ταυτόχρονη διαλεκτικότητα του πομπού/ηθοποιού και του δέκτη/κοινού που το καθιστά προοδευτικά εξελίξιμο, συνεχώς καινοτόμο στον κοινωνικό λόγο, μέσο πνευματικής, ηθικής, κοινωνικής και συνειδησιακής καλλιέργειας. Γιατί το θέατρο μπορεί να είναι αυθάδες και ταυτόχρονα ευγενικό. Να εμπνέει πίστη και ταυτόχρονα απάτη. Να συνθέτει αποδομώντας και να ισοπεδώνει χτίζοντας. Να γλυκαίνει και να τρομάζει. Να φοβίζει και να καθησυχάζει. Να είναι σκληρό και τρυφερό. Να είναι εγωκεντρικό και μαζί γενναιόδωρο.
Η ειδική έκδοση του Docville αυτή την εβδομάδα περπατάει ακριβώς σε αυτήν τη διαρκή, πολυπρισματική γραμμή του θεάτρου. Περιπλανιέται σε αίθουσες, ανεβαίνει σε σκηνές, ξεφυλλίζει έργα, παραμονεύει σε κουίντες, τρυπώνει σε καμαρίνια, ψαχουλεύει αισθήσεις και συναισθήματα, κουβεντιάζει με πρόσωπα, ανακαλύπτει τη λάμψη, την ένταση, το γέλιο και το δάκρυ, την ίδια τη ζωή μέσα από τις παραστάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Κεντρικές σκηνές, μικρά θέατρα της γειτονιάς, κλασικό ή ερευνητικό θέατρο, φαντασμαγορικά ή αφαιρετικά σκηνικά, πλούσια κοστούμια εποχής ή καθημερινά βρίσκονται σύσσωμα μες στις σελίδες του. Με την υπόσχεση ενός νέου λαμπερού κόσμου, με τον προβληματισμό του σημερινού, του επίκαιρου αλλά και του διαχρονικού.
Αυτή η έκδοση είναι η πρώτη μεγάλη αγκαλιά που ανοίγει το Documento στο θέατρο, κλέβοντας ένα κομμάτι από το δέος του, επιχειρώντας να εισπράξει και να αναδείξει τη δύναμη της ενέργειας και της ζωντάνιας του, ακριβώς όπως δέχεται κανείς την ενέργεια ενός ιερού τόπου, το βάλσαμο μιας ιερής ιδέας, τη μέθεξη ενός αναζωογονητικού αρώματος. Θα ακολουθήσουν και άλλες, γιατί το θέατρο αποτελεί για μας, πέρα από μαγεία και ταξίδι, μια βαρυσήμαντη απόδειξη, ένα αδιάψευστο ντοκουμέντο ζωής. Δουλέψαμε ως ομάδα γι’ αυτή την έκδοση (και πώς αλλιώς;), παίρνοντας και οι ίδιοι μια γεύση από τη συλλογικότητα της θεατρικής τέχνης.