Η σιωπή που φωνάζει
Οι «Πατερίτσες ή πώς ξέμαθα να περπατώ» από τους Art Vouveau στο Θέατρο Olvio
Εκκινώντας από το ιατρικό μοντέλο της αναπηρίας ως παθολογικής κατάστασης που καταδικάζει τον άνθρωπο σε ελλειμματική αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του, οι Art Vouveau βρίσκουν ένα εύσχημο πρόσχημα να μιλήσουν για την κοινωνική παθογένεια που δημιουργούν από τη μια η αλαζονεία της εξουσίας και ο παραλογισμός της και από την άλλη η χειραγώγηση και τυφλή υποταγή της μάζας σ’ αυτήν. Η συνήθεια στο κακό, η προσαρμογή στις άρχουσες επιταγές για την επιβίωση, η «υπακοή» ως φόρμα ζωής, η αποδοχή της υποταγής ως αυτονόητης ανθρώπινης υπόστασης, όλα όσα προβάλλονται ως κανονικότητα και μοντέλο φιλήσυχης κοινωνικής συμπεριφοράς διαρρηγνύονται όταν σταδιακά επέρχονται η ορθολογική αμφισβήτηση, η συνειδητοποίηση και η επαναστατική διάθεση για πραγματική ζωή. Οταν ανακαλύπτεται τι σημαίνει να στέκει κάποιος στα πόδια του, να βασίζεται στη δύναμή του.
Οι Art Vouveau μετασχηματίζουν ένα ινδικό παραμύθι σε διαχρονική πολιτικοκοινωνική αλληγορία για τις κοινωνικές αντιθέσεις, την ταξικότητα, τις αυταπάτες και τα μέσα επιβολής τους, μέσα από την ιδιαίτερη σκηνική γλώσσα μιας καθόλα εύγλωττης σιωπής και από θεατρικές τεχνικές που υπερβαίνουν την παραδοσιακή φόρμα. Επί της ουσίας αποθέτουν μια ολοκληρωμένη και διαφορετική σκηνική πρόταση. Με καρτουνίστικη λεπτότητα δημιουργούν μια καινοφανή στη σύγχρονη δραματουργία σλάπστικ κομεντί, προτάσσοντας την αναχρονιστική θεωρητικά μορφολογία του βωβού κινηματογράφου η οποία ανανεώνεται μέσα από τη σωματικότητα, τη θεατρικότητα και την κίνηση. Το αποτέλεσμα συναρπάζει με τη ζωντάνια, την ενέργεια, τον ακριβή συντονισμό και την πειθαρχία του. Ενα παραμύθι αιχμηρό και σκωπτικό ταυτόχρονα που βρίθει από εφιαλτική τρυφερότητα, ικανό να προκαλεί ταυτόχρονα το γέλιο και την απελπισία.
Οι Τάσος Δημητρόπουλος, Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Johnny O, Αντώνης Πριμηκύρης, Φοίβος Συμεωνίδης και Δανάη Τίκου (η οποία επίσης σκηνοθετεί την παράσταση) –με τον πιανίστα Γιάννη Σελέκο επί σκηνής να δίνει με τα τζαζ αρπίσματά του χρώμα στην κίνηση και την έκφραση των σέπια προσώπων τους– μεταβάλλουν τις πατερίτσες σε σύμβολο παθητικότητας, αδράνειας και συμβιβασμού· πατερίτσες οι οποίες δίνουν τον ρυθμό διασπώντας την παραμυθένια αχλή με τον βόμβο τους. Τα σκηνικά και κοστούμια της Ελένης Βαρδαβά διαμορφώνουν το βουβό σκηνικό σύμπαν και τα φώτα από τον Περικλή Μαθιέλλη ρίχνουν τους προβολείς τους σε μια σπαραχτική κωμικότητα, σε έναν κλαυσίγελο ανθρωπιάς.
Μια ολόκληρη κοινωνία με τους ανθρώπινους χαρακτήρες της και τη διαστρωμάτωσή της παρελαύνει αγκαλιασμένη με την γκροτέσκα αισθητική – μικροί θεατρικοί Σαρλό-παλιάτσοι συγκινούν και συναρπάζουν, ενώ ένας ασπρόμαυρος κόσμος μιας άλλης εποχής επικαιροποιείται και αναπνέει στο σήμερα μέσα από εξάπτουσα φαντασία.