Τα παιδιά αμφισβητούν την πατριαρχία
Καλώς ήρθατε στον φανταστικό κόσμο της Συντεχνίας του Γέλιου
Εν συντομία
Μια ομάδα ανατρέπει το συμβατικό παιδικό – νεανικό θέατρο.
Γιατί ενδιαφέρει
Για να είναι τα παιδιά πραγματικά ευτυχισμένα.
Υπάρχει μια ομάδα που δεν έχει μόνο ένα χρώμα. Ολοι οι «παίκτες» είναι ίσοι και στην παρέα της χωράνε όλα τα παιδιά του κόσμου. Και αυτά που μιλάνε ελληνικά και όσα γνωρίζουν αλλιώτικες λέξεις. Σε αυτή την ομάδα τα παιδιά πιστεύουν σε όποιο θεό θέλουν και αν δεν πιστεύουν, δεν πειράζει. Ούτε κανείς τα μαλώνει αν οι βαθμοί τους είναι χαμηλοί. Σε αυτή την πολύχρωμη παρέα τα παιδιά μπορούν να είναι ψηλά, κοντά, αδύνατα ή να τρώνε όσες σοκολάτες θέλουν. Ο μόνος όρος για να μπεις σε αυτή την ομάδα είναι η αγάπη και το γέλιο. Σε αυτή την ομάδα γελάμε πολύ.
Μακριά από συμβάσεις και στερεότυπα
Η ομάδα νεανικού θεάτρου Συντεχνία του Γέλιου ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2011 και μέσα από τις παραστάσεις της προτείνει ένα παιδικό θέατρο που σκοπός του είναι η συμπερίληψη. Πραγματεύεται σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα δοσμένα με τρόπο ώστε να γίνονται αντιληπτά στα παιδιά. Εχοντας ως αφετηρία το βερολινέζικο θέατρο Grips, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Βασίλης Κουκαλάνι οραματίζεται έναν κόσμο όπου τα παιδιά θα ζουν χαρούμενα χωρίς κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις.
Οι παραστάσεις της Συντεχνίας του Γέλιου δεν μιλούν για δράκους και τέρατα. Τα νικούν και μέσα από το βιωματικό παιχνίδι φτιάχνουν κόσμους που το μαζί κερδίζει και το πιο σκληρό παραμύθι. «Θέλουμε να βλέπουμε ευτυχισμένα παιδιά. Παιδιά να γελάνε και να μη φοβούνται. Παιδιά που ως αυριανοί ενήλικες δεν θα φοβούνται να πάρουν θέση. Επιμένουμε σε ένα χειραφετημένο και αντιαυταρχικό θέατρο που βλέπει πέρα και μακριά από τα στερεότυπα και που τα παιδιά αντιμετωπίζονται με τον σεβασμό που τους αξίζει. Σε κάθε παράσταση ενισχύουμε την κοινωνικοπολιτική συνείδηση των παιδιών και τους μιλάμε για την αλληλεγγύη και τον σεβασμό στον συνάνθρωπο» αναφέρει ο Βασίλης Κουκαλάνι στη συνάντηση που είχαμε μαζί του.
Η παράσταση «Είμαστε πάτσι» του Φόλκερ Λούντβιχ, ιδρυτή του θεάτρου Grips του Βερολίνου και εισηγητή του αντιαυταρχικού θεάτρου και του θεάτρου της χειραφέτησης για παιδιά και νέους, σε σκηνοθεσία Βασίλη Κουκαλάνι, είναι η νέα πρόταση της Συντεχνίας του Γέλιου. Μια κωμωδία για την ισότητα των φύλων και τις έμφυλες διακρίσεις. Μια μονογονεϊκή οικογένεια στην οποία όλοι είναι ίσοι. Η άφιξη του «νέου» μπαμπά θα μπερδέψει λίγο τον μικρόκοσμό τους και όλοι θα πρέπει να μάθουν να ζουν μαζί. Το νέο μέλος θα δυσκολευτεί, αφού έχει μάθει να λειτουργεί με τον τυπικό τρόπο της πατριαρχίας· μεταφέρει το εξουσιαστικό μοντέλο του εργασιακού χώρου στην οικογένεια.
Ο κλασικός «Μορμόλης» του Ράινερ Χάχφελντ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη και Βασίλη Κουκαλάνι, έρχεται να τρελάνει τους μεγάλους που προσπαθούν να τα βάλουν με τη φαντασία των παιδιών. Και όσο προσπαθούν να καταλάβουν ποιος είναι ο Μορμόλης τόσο σκοντάφτουν στον αποστειρωμένο κόσμο τους.
Σε σύμπραξη με την Κίνηση Αναπήρων Καλλιτεχνών η Συντεχνία του Γέλιου παρουσιάζει έναν ήρωα αλλιώτικο από του άλλους. Η παράσταση «Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν» του Ρόι Κιφτ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Κουκαλάνι και Αντώνη Ρέλλα, διηγείται τις περιπέτειες του Αρη, ενός προέφηβου με αναπηρία.
Το δικαίωμα των παιδιών στο ελεύθερο παιχνίδι
«Θέλουμε να βλέπουμε ευτυχισμένα παιδιά. Παιδιά να γελάνε και να μη φοβούνται. Παιδιά που ως αυριανοί ενήλικες δεν θα φοβούνται να πάρουν θέση» Βασίλης Κουκαλάνι
Η ανατρεπτική κωμωδία «Μια γιορτή στου Νουριάν» μιλάει για τις προκαταλήψεις, τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών και την πολιτισμική εξοικείωση και συμφιλίωση. Το κείμενο του Φόλκερ Λούντβιχ, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Βασίλη Κουκαλάνι, γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 από το θέατρο Grips και αποτελεί μια από τις αγαπημένες παραστάσεις της Συντεχνίας του Γέλιου.
«Σας θέλουμε κοντά μας για να μπορούμε να παίζουμε – και παίζουμε για να διαφυλάξουμε το δικαίωμα των παιδιών στο ελεύθερο παιχνίδι και στη διασκέδαση, αυτό το γαργαλιστικό φυσικό δικαίωμα στην ανυπακοή, το δικαίωμα να είναι παιδιά. Σε όλα μας τα έργα αυτό σημαίνει αποδόμηση του στερεοτυπικού, ψυχαναγκαστικά οργανωμένου κόσμου των μεγάλων μέσω της εξυπνάδας, της διάνοιας (νιονιό) και φυσικά της αναίδειας και πρόταση και εφαρμογή μιας νέας κοινωνικότητας, μιας νέας πραγματικότητας που έχει χώρο για όλους, μεγάλους, μικρούς και ασπρόμαυρους. Εδώ λοιπόν η πατριαρχία πέφτει θύμα των παιδιών που την αμφισβητούν, την ξεμπροστιάζουν και τη γελοιοποιούν» αναφέρει σε σημείωμά του ο Βασίλης Κουκαλάνι, δίνοντας το στίγμα της Συντεχνίας του Γέλιου.