Η ρύθμιση του ψηφιακού Ελ Ντοράντο

Την προηγούμενη εβδομάδα έσκασε με κρότο μια από τις μεγαλύτερες πλατφόρμες ανταλλαγής κρυπτονομισμάτων, το FTX. Οπως συμβαίνει συχνά με την κερδοσκοπία, όλα έδειχναν ρόδινα μέχρι λίγο πριν από το κραχ: η αξία των συναλλαγών τη μέρα που χρεοκόπησε ήταν 32 δισ. δολάρια.

Αυτό που ξεκίνησε ως μια ιδέα για την αποκεντρωμένη δημιουργία χρήματος, με ορισμένους μάλιστα να δίνουν στην ιδέα των κρυπτονομισμάτων μια… μαρξίζουσα χροιά περί αυτόνομων παραγωγών χρήματος, κατέληξε να είναι ένα τρυβλίο όπου καλλιεργήθηκαν τα πιο «αγνά» καπιταλιστικά ένστικτα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι την κατάρρευση του συγκεκριμένου ανταλλακτηρίου επέσπευσε η απληστία του ιδιοκτήτη του Σαμ ΜπάνκμανΦράιντ, ο οποίος μέσω ενός επενδυτικού οχήματος έκανε ριψοκίνδυνες επενδύσεις με χρήματα πελατών του χωρίς τη συναίνεσή τους…

Η νοοτροπία αυτή όμως δεν είναι καινούργια, ειδικά όταν μιλάμε για το διαδίκτυο και τις νέες τεχνολογίες. Η συμπεριφορά των «crypto-bros» αντλεί την καταγωγή της κατευθείαν από τους πρωτοπόρους της Σίλικον Βάλεϊ, οι οποίοι ήταν το αρχέτυπο του νερντ που στη δεκαετία του ’90 είχε ρομαντικές ιδέες περί διάχυσης της γνώσης με τις νέες τεχνολογίες ενώ μετά το 2000, μετά τη φούσκα της dot. com οικονομίας, αναγκάστηκε να αντιστρέψει όλη αυτήν τη νοοτροπία και να την υποτάξει στις επιταγές του κέρδους. Δεν είναι τυχαίο το παράδειγμα της Google, η οποία εκμεταλλεύτηκε το νομοθετικό κενό και ήταν η πρώτη που ξεκίνησε να χρησιμοποιεί δεδομένα των χρηστών της για να αποκομίζει διαφημιστικά έσοδα. Αυτό το πραγματικό Ελ Ντοράντο του ψηφιακού καπιταλισμού δεν μπορεί να μένει για πάντα ανεξέλεγκτο.