Η δύναμη της ψήφου μας
Το απρόσμενο εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου με απλή αναλογική αποτύπωσε τη βούληση της κοινωνίας, η οποία κατά την προεκλογική περίοδο παρέμενε αρκετά βουβή και θα έπρεπε –μαζί με άλλα στοιχεία– να είναι ισχυρή ένδειξη ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ που έχασε τόσο μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων. Οι πολίτες με το όπλο της ψήφου επέλεξαν τι θέλουν για το μέλλον τους, το μέλλον της χώρας μας.
Αυτό ήταν ένα σοκ που συντάραξε την κοινωνία, γιατί πάντα ο κυρίαρχος λαός –όπως συνηθίζεται να λέγεται– αποφασίζει και ανεβάζει ή κατεβάζει ή δείχνει την πόρτα της εξόδου. Τα διαφορετικά αυτών των εκλογών ήταν η απλή αναλογική, το πάγιο αίτημα και θέση της Αριστεράς, την οποία νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην κυβέρνηση και έδωσε ελπίδα και ανάσα στους πολίτες που δεν εκπροσωπούνταν για να αποκτήσουν φωνή και αναλογική εκπροσώπηση.
Παρακολουθήσαμε σε αυτές τις εκλογές τη σταδιακή αποδόμηση της απλής αναλογικής από όλα τα μεγάλα κόμματα, ακόμη και από τον ΣΥΡΙΖΑ που τη νομοθέτησε. Η θέση της ΝΔ είναι γνωστή και πάγια και κανείς δεν περίμενε ότι θα άλλαζε, αφού πιστεύει σε αυτοδύναμες κυβερνήσεις γιατί όπως λέει είναι πιο σταθερές και ισχυρές, αλλά ουσιαστικά θέλει πλήρη έλεγχο, ελευθερία κινήσεων και να ασκεί το κυβερνητικό έργο όπως θέλει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για προοδευτική διακυβέρνηση, αλλά δεχόμενος αρνήσεις από τους εν δυνάμει συγκυβερνώντες άλλαξε στάση πηγαίνοντας προς τις κάλπες. Ακούσαμε πολλές δηλώσεις που είχαν να κάνουν με τη νοοτροπία του κόσμου που δεν είναι έτοιμη για την απλή αναλογική και ακολούθως ακούσαμε ότι η ψήφος στα μικρά κόμματα πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα ή ακόμη και ότι είναι χαμένη ψήφος.
Βέβαια, την ευθύνη για την καλλιέργεια κουλτούρας και νοοτροπίας την έχουν οι κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα και ειδικά για τέτοια θέματα τα οποία είναι παγιωμένα στην αντίληψη του πολίτη.
Κάπως έτσι δυστυχώς βρισκόμαστε ξανά σε προεκλογική περίοδο, μιας και δεν σχηματίστηκε κυβέρνηση, και αυτήν τη φορά θα ψηφίσουμε με ενισχυμένη αναλογική. Η ΝΔ θέλει την αυτοδυναμία, ο ΣΥΡΙΖΑ να ανακάμψει μετά το πρωτοφανές σοκ, το ΠΑΣΟΚ δείχνει να θέλει ακόμη και τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΚΚΕ να αυξήσει και άλλο τα ποσοστά του και τα μικρότερα κόμματα παλεύουν να μπουν στη Βουλή και να προσπεράσουν –μαζί με όλα τα άλλα– το αφήγημα της χαμένης ψήφου και της πριμοδότησης του πρώτου κόμματος, που όλο και συχνότερα λέγεται για να επηρεαστεί ο ψηφοφόρος.
Να τονίσω εδώ ότι αν η τόσο μεγάλη απώλεια ψήφων από τον ΣΥΡΙΖΑ επαναληφθεί και στις προσεχείς εκλογές, αφήνει μεγάλα περιθώρια και σε μικρότερα κόμματα της Αριστεράς να μπουν στη Βουλή και αυτό θα επιβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς έχασε και τον ριζοσπαστισμό του, που τον έχει ανάγκη η κοινωνία και ήταν ένα από τα στοιχεία που τον έφεραν στη διακυβέρνηση της χώρας το 2015. Η εκπροσώπηση όλων των πολιτών στη Βουλή είναι δημοκρατία και βλέπουμε όλοι ότι ακόμη και στις ερχόμενες εκλογές με ενισχυμένη αναλογική αυτό που φοβίζει είναι η είσοδος των μικρών κομμάτων στη Βουλή, που μπορεί από τη μία να στερήσουν την αυτοδυναμία από τη ΝΔ και από την άλλη να μειώσουν περισσότερo το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ως πολίτες έχουμε τη δύναμη της ψήφου μας και ιδανικό θα ήταν να ψηφίζουμε με κριτήριο μόνο τις αξίες και τις αρχές μας. Δεν ξέρω αν γίνεται πάντα και από όλους. Είμαι όμως βέβαιη ότι όλα θα ήταν καλύτερα!
Χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια συζήτησης με θέμα την τότε επαπειλούμενη επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα, επιχειρηματολογούσα σε ραδιοφωνική εκπομπή υπέρ της υποχρέωσης του δημοσίου να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τα μεταπτυχιακά προγράμματα στα πανεπιστήμια.
Στη συζήτηση παρενέβη μια κυρία η οποία σε υψηλούς τόνους υποστήριζε τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά προγράμματα με μια λογική που, τότε τουλάχιστον, ηχούσε ξένη για τα ελληνικά ήθη.
«Γιατί να πληρώνω εγώ τα μεταπτυχιακά προγράμματα των παιδιών των… άλλων τη στιγμή που τα δικά μου παιδιά επέλεξαν να μην κάνουν μεταπτυχιακό;» έλεγε.
Η ιδιωτική και κοινωνικά αδιάφορη στάση ζωής απέναντι στο ισότιμο δικαίωμα όλων στη γνώση και μέσω αυτού και στην ανάπτυξη και την ευημερία ήταν τότε ακόμη πρωτόγνωρη.
Η απάντηση που έπεισε, τότε τουλάχιστον, την κυρία να χαμηλώσει τους τόνους ήταν δανεισμένη από τον χώρο της δημόσιας υγείας. Που τότε, ακόμη, δεν αμφισβητούνταν.
«Με την ίδια λογική» ανταπάντησα «γιατί να επιβαρύνεστε εσείς, που είστε υγιής, με τα τεράστια έξοδα της θεραπείας του καρκίνου των… άλλων;».
Θα μπορούσε βέβαια κανείς στην ίδια λογική να ρωτήσει ρητορικά γιατί οι κάτοικοι των νησιών πρέπει να χρηματοδοτούν με τους φόρους τους τη δασική και αντιπυρική προστασία των ορεινών περιοχών της χώρας. Οπως αντίστοιχα και γιατί οι κάτοικοι της ηπειρωτικής Ελλάδας πρέπει να συμβάλλουν στα δρομολόγια της άγονης γραμμής των νησιωτικών περιοχών.
Κι ακόμη γιατί οι κάτοικοι των βόρειων προαστίων της Αθήνας να χρηματοδοτούν τα αντιπλημμυρικά έργα των χαμηλών περιοχών του λεκανοπεδίου…
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν χρόνια. Τα περισσότερα με
ταπτυχιακά προγράμματα στα δημόσια πανεπιστήμια σήμερα έχουν δίδακτρα. Οπως δίδακτρα πληρώνουν ακόμη και για τις προπτυχιακές σπουδές τους 20.000 νέοι κάθε χρόνο που λόγω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΑ) στέλνονται ως πελατεία στα ιδιωτικά κολέγια.
Τα παιδιά των… άλλων, όσων δηλαδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν με δίδακτρα, έχασαν την ευκαιρία πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση.
Αλλά ακόμη και η ανάγκη δημόσιας χρηματοδότησης της θεραπείας του τελευταίου σταδίου του καρκίνου των… άλλων στα νοσοκομεία, που κάποτε θεωρούνταν αυτονόητη, έφτασε σήμερα να αμφισβητείται.
Αφού ο υποψήφιος βουλευτής Σπύρος Πνευματικός, σε μια έξαρση ειλικρίνειας, αποκάλυψε το κρυφό πρόγραμμα της ΝΔ για τη δημόσια υγεία. Σύμφωνα με το οποίο αντί να αποσκοπούν στην ανακούφιση του πόνου των ετοιμοθάνατων ασθενών, εκείνοι υπολογίζοντας το κέρδος και τη σχέση κόστους – οφέλους τούς εγκαταλείπουν αβοήθητους.
Ο υποψήφιος βουλευτής μπορεί να τιμωρήθηκε για την ειλικρίνειά του στη λάθος στιγμή, τα όσα δήλωσε όμως δεν διαψεύστηκαν ποτέ.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι σταυροκοπιούνται σε εκκλησίες και καμαρώνουν για την πίστη τους…
Θα τρίζουν τα κόκαλα του Αλέκου Σακελλάριου, ο οποίος στη γνωστή κωμωδία «Σάντα Τσικίτα» βάζει το αφεντικό του φτωχού Βασίλη Λογοθετίδη, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να μαζέψει χρήματα για την εγχείρηση της άρρωστης μανούλας του, να λέει τη σπαρταριστή τότε ατάκα:
«Εβδομήντα πέντε χρόνων και θα κάνει εγχείρηση; Πεταμένα λεφτά, ρε παιδί μου!».
Φτάσαμε στα ανείπωτα. Αυτά που κάποτε ήταν ακραία φαινόμενα και αποτελούσαν αιτία για γέλιο στις κωμωδίες σήμερα συνιστούν πολιτική κανονικότητα και δείκτες… σταθερότητας, τόλμης και βημάτων μπροστά.
Φτάσαμε στα ανείπωτα. Αυτά που κάποτε ήταν ακραία και αποτελούσαν αιτία για γέλιο στις κωμωδίες σήμερα συνιστούν πολιτική κανονικότητα και δείκτες… σταθερότητας, τόλμης και βημάτων μπροστά