Πλησιάζοντας στον Ρουβίκωνα
Το θερμόμετρο ανεβαίνει στη Μέση Ανατολή. Η χαμηλής έντασης σύγκρουση Ισραήλ – Ιράν από έμμεση/αφανής γίνεται επίσημη/εκτεταμένη. Το ισραηλινό χτύπημα στην ιρανική πρεσβεία στη Συρία και η πρώτη απευθείας ιρανική επίθεση στο Ισραήλ εγκαινιάζουν μια εποχή εκατέρωθεν συχνών/εντυπωσιακών πληγμάτων με στόχο την ψυχολογία και τη διερεύνηση της ισχύος κάθε μέρους. Ο Ρουβίκωνας του πολέμου είναι κοντά.
Ο κίνδυνος στρατηγικής ήττας του Ισραήλ φέρνει εξελίξεις. Η γενοκτονική δράση του απέτυχε να συντρίψει την αντίσταση και να ελευθερώσει τους ομήρους στη Γάζα, ενώ η κόπωση του λαού του μεγαλώνει. Η ανάδειξή του σε μεγάλη περιφερειακή υπερδύναμη με διαιώνιση της κατοχής των Παλαιστινίων, προσάρτηση κατεχόμενων εδαφών και αποσυσχέτιση του παλαιστινιακού από τις διεθνές σχέσεις του Ισραήλ κινδυνεύει να θαφτεί στα ερείπια της Γάζας. Το Ισραήλ κρίνει υπαίτια του αδιεξόδου του τη στήριξη του Ιράν στους Παλαιστίνιους. Η λύση που προκρίνει είναι μια από κοινού με τις ΗΠΑ αναμέτρηση μαζί του: τον πόλεμο.
Ωστόσο το σενάριο συναντά τις αμερικανικές επιφυλάξεις, καθώς προτεραιότητα για τις ΗΠΑ είναι η ανάσχεση της Κίνας στον Ινδοειρηνικό και η ήττα της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ενας πόλεμος στη Μέση Ανατολή θεωρείται βαρίδι. Παρ’ όλα αυτά, η υποχώρηση της πλανητικής κυριαρχίας τους ενισχύει φωνές που ζητούν την άμεση επιβεβαίωσή της μέσω ενός μεγάλου πολέμου. Τα διλήμματα ενισχύονται.
Οι ΗΠΑ θέλουν τη Μέση Ανατολή μέρος ενός δακτυλίου επιρροής που θα κλείνει Κίνα και Ρωσία στην Ευρασία και θα τις αποσπά από το Ιράν. Αξονες του σχεδίου είναι η ενεργειακή και εμπορική ένωση της περιοχής με Ινδία και ΕΕ, η συσπείρωση των συμμάχων και μια συμφωνία με το Ιράν που θα χαλιναγωγεί την επιρροή του. Το εργαλείο τους είναι η πολιτική «διαίρει και βασίλευε», η αξιοποίηση των αντιθέσεων Σαουδικής Αραβίας – Ιράν – Τουρκίας – Ισραήλ.
Ομως ο ρόλος όλων στον σχεδιασμό τους αλλάζει βάσει των εξελίξεων. Σήμερα τα… χαρτιά επανεξετάζονται.
Το Ισραήλ είναι ο κεντρικός πυλώνας της αμερικανικής στρατηγικής, γι’ αυτό οι ΗΠΑ παρέχουν κρίσιμα ποσά και τεχνολογία για την περιφερειακή στρατιωτική υπεροχή του. Τυχόν αποδυνάμωσή του θα ευνοήσει το Ιράν και λιγότερο αξιόπιστους εταίρους. Η εγκατάλειψη του «μεγάλου Ισραήλ» ενέχει ρίσκο. Ωστόσο το ενδεχόμενο δημιουργεί δυνατότητες. Τουρκία, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία μπορούν να επιδράσουν θετικά στο Ιράν ή στην ανανέωση της Παλαιστινιακής Αρχής. Μια συμφωνία με το Ιράν και μια «λύση» στο παλαιστινιακό είναι ευκολότερες αν οι ΗΠΑ τούς αποδώσουν μεγαλύτερο ρόλο. Ομως κι αυτή η κίνηση δύναται να αποτύχει – άρνηση συμμόρφωσης Ιράν, Ισραήλ, Παλαιστινίων, καπρίτσια συμμάχων, μοχλεύσεις τρίτων.
Αντίστοιχα, ο πόλεμος είναι ανεπιθύμητος στο Ιράν. Το χτύπημα στο Ισραήλ ήταν επίδειξη θέλησης/ισχύος και διερεύνηση της ισχύος του εχθρού. Οι εξελίξεις στη Γάζα διευρύνουν την επιρροή του. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ενισχύει τη θέση του ως εταίρου Κίνας και Ρωσίας και συνομιλητή της Δύσης. Ο πόλεμος θα έθετε τα κέρδη του σε κίνδυνο.
Συνοψίζοντας, η διαμάχη Ιράν – Ισραήλ οξύνεται. Το αδιέξοδο στη Γάζα ωθεί το Ισραήλ στον πόλεμο. Το Ιράν είναι απρόθυμο διότι κερδίζει από τις εξελίξεις. Οι ΗΠΑ καλούνται να διαλέξουν μια νέα εμπλοκή στη Μέση Ανατολή ή την αποδυνάμωση του Ισραήλ. Η πρώτη επιλογή σημαίνει πόλεμο. Η δεύτερη δεν σημαίνει ειρήνη. Το τοπίο γίνεται ομιχλώδες.
Οι ΗΠΑ βλέπουν με επιφυλάξεις έναν πόλεμο στη Μέση Ανατολή καθώς προτεραιότητά τους είναι η ανάσχεση της Κίνας στον Ινδοειρηνικό και η ήττα της Ρωσίας στην Ουκρανία
Το διακύβευμα των ευρωεκλογών για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις νέες προκλήσεις της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που είναι πλέον αντιμέτωπη με οικονομικές ανατροπές και γεωπολιτικές κρίσεις οι οποίες επηρεάζουν την ίδια την οντότητα και την κυριαρχία της. Μονόδρομος για τις πολιτικές δυνάμεις είναι να επιδιώξουν να κατοχυρώσουν ένα νέο ισχυρό θεσμικό και παραγωγικό μοντέλο της ΕΕ.
Στον νέο αυτό διάλογο οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει να ορθώσουν τη δική τους ατζέντα και να διεκδικήσουν την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων.
Εχουν να αντιμετωπίσουν τις συντηρητικές δυνάμεις που οδήγησαν την ΕΕ στο σημερινό της αδιέξοδο, που την περιθωριοποίησαν θεσμικά στις διεθνείς εξελίξεις, που οδήγησαν τις χώρες-μέλη σε ενεργοποίηση εθνικών πολιτικών και κρατικών ενισχύσεων, δημιουργώντας ατύπως μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων και ανισοτήτων.
Οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν να αντιμετωπίσουν και τις «λαϊκίστικες» τάσεις της κοινωνίας που εργαλειοποιούν τον εθνικισμό, που αν και δεν έχουν αποκτήσει ενιαία ταυτότητα αρχίζουν και μορφοποιούν τα αιτήματά τους γύρω από ζητήματα «ασφάλειας» και εσωστρέφειας. Οι συντηρητικές δυνάμεις ως υπαίτιες για την εμφάνιση αυτών των λαϊκίστικων τάσεων τις ενσωματώνουν ευκαιριακά ή τις πετούν στο καναβάτσο των «άκρων», με τεχνάσματα επικοινωνιακού χαρακτήρα ή με εκλογικές παροχολογίες.
Η Ευρώπη βρίσκεται πλέον σε περίοδο ρευστότητας… Μια περίοδος όμως που δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ και μάλιστα όταν η ΕΕ βρίσκεται πλησίον γεωπολιτικών μετατοπίσεων που τη θίγουν άμεσα. Μετά τις ευρωεκλογές θα αρχίσει ένας νέος κύκλος συζητήσεων και αποφάσεων που θα ανατρέπουν το μέχρι σήμερα ράθυμο μοντέλο λειτουργίας και ανάπτυξης της ΕΕ.
Λαμβάνοντας υπόψη τα νέα δεδομένα, είναι σκόπιμο οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως εκείνες
της σοσιαλδημοκρατίας να ανταποκριθούν στις νέες προκλήσεις· σε επίπεδο χώρας αλλά και Ευρώπης που οφείλει να δώσει και το νέο παγκόσμιο στίγμα της.
Απέναντι σε αυτήν τη δομική αποδόμηση της ΕΕ εμείς ως σοσιαλιστές θα προτάξουμε:
• τη δημοκρατική ενίσχυση των αντιπροσωπευτικών θεσμών της ΕΕ και την πολιτική ενοποίηση,
• το «νέο ευρωπαϊκό παραγωγικό μοντέλο» με τα απαραίτητα νέα χρηματοδοτικά εργαλεία, προσβάσιμα από όλους και ισομερώς κατανεμημένα μεταξύ κρατών, περιοχών και κλάδων,
• τη δημιουργία μιας ενιαίας ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής σε συνδυασμό με σαφή εξωτερική πολιτική στο πλαίσιο των νέων γεωπολιτικών συνθηκών,
• την ισχυροποίηση της διεθνούς παρουσίας της ΕΕ και τη διεύρυνσή της που θα συνδυάζεται με τη διασφάλιση των δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου αλλά και την εμβάθυνση των πολιτικών συνοχής και σύγκλισης.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και εθνική στόχευση, θα διεκδικήσει την ψήφο του ελληνικού λαού. Των συμπολιτών μας που δεν ξεχνούν ότι οι μεγάλες διεκδικήσεις, πολιτικές και χρηματοδοτήσεις έχουν επιτευχθεί από κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Να σπάσουμε το φράγμα της έλλειψης εμπιστοσύνης από τους συμπολίτες μας που τελικά εγκλωβίζονται στην αναμονή του «κανένα» ή θεωρούν ότι η κυβέρνηση της ΝΔ τους διασφαλίζει τη σταθερότητα. Να υπενθυμίσουμε ότι η κοινωνία έχει πετύχει τις μεγαλύτερες διεκδικήσεις της έχοντας στο πολιτικό σύστημα δύο ισχυρά κόμματα και όχι πολυκερματισμό πολιτικών δυνάμεων.
Η χώρα μας, όπως και άλλες χώρες της ΕΕ, βρίσκεται σε περίοδο πολιτικού μετασχηματισμού, προσδιορίζοντας και το νέο μοντέλο διακυβέρνησης.
Αυτό που εμείς θέλουμε, γιατί και οι καιροί το απαιτούν, είναι μια εναλλακτική διακυβέρνηση της χώρας. Απέναντι στη συντηρητική παράταξη απαιτείται ένας προοδευτικός πολιτικός κεντροαριστερός πόλος που θα είναι η έκφραση της ίδιας της κοινωνίας και θα διεκδικήσει κυβερνησιμότητα.
Απέναντι στη συντηρητική παράταξη απαιτείται ένας προοδευτικός πολιτικός κεντροαριστερός πόλος που θα είναι η έκφραση της ίδιας της κοινωνίας και θα διεκδικήσει κυβερνησιμότητα