Ενας (τηλεοπτικός) ήρωας που διχάζει

Διχασμένο είναι το κοινό και οι κριτικοί για την τελευταία μεταφορά του μυθιστορήματος της Πατρίσια Χάισμιθ, τη μίνι τηλεοπτική σειρά «Ρίπλεϊ», που προβάλλεται από την πλατφόρμα Netflix. Αλλοι μιλούν για ένα ασπρόμαυρο αριστούργημα («Guardian», «Times»), άλλοι θεωρούν παντελώς λάθος την επιλογή του πρωταγωνιστή Αντριου Σκοτ («Variety») ή μιλούν συγκαταβατικά για μια αξιοπρεπή προσαρμογή («Ιndependent»). Η αλήθεια είναι ότι η σειρά, αν και διαθέτει υπέροχη φωτογραφία και ενδιαφέρουσες λήψεις, στερείται γοητείας. Οχι γιατί οι ηθοποιοί, το σενάριο ή η σκηνοθεσία του Στίβεν Ζέιλιαν δεν κάνουν τα πάντα για να εντυπωσιάσουν το κοινό, αλλά ακριβώς γι’ αυτό. Η υπερπροσπάθεια φαίνεται σε μια φιλόδοξη σειρά που μοιάζει στοιχειωμένη από τις ταινίες που έχουν προηγηθεί, κυρίως εκείνης του Αντονι Μινγκέλα με τον τόσο ανθρώπινο, αυθόρμητο και ορμητικό με όλη τη δύναμη της νιότης του Τομ Ρίπλεϊ/ Ματ Ντέιμον, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του. Ο βραβευμένος Ιρλανδός ηθοποιός Αντριου Σκοτ δεν διαθέτει τίποτε από τα παραπάνω, όχι μόνο λόγω της μεγαλύτερης ηλικίας του (είναι 47 ετών), αλλά εξαιτίας της ώριμης και ψυχρής ματιάς του που σκιάζει ακόμη και τις πιο στιλπνές αντανακλάσεις του εμβληματικού ιταλικού τόπου του δράματος. Γιατί αυτή ακριβώς η ψυχολογική αντίθεση φωτός και σκιάς, ήλιου και σκοταδιού είναι που κάνει τόσο το μυθιστόρημα όσο και την ταινία του Μινγκέλα αριστουργήματα. Αν την αφαιρέσεις, δεν μένει παρά ένα εγκεφαλικό δημιούργημα, τέλειο αλλά άψυχο, κομψό αλλά τεχνητό, φτιαγμένο με διαβήτη και όχι με σάρκα και αίμα.