Είναι πολύ καθοριστικό να γίνεσαι γονέας
Το Ελεφαντάκι, η Πατάτα και η Αλεπού, όλοι ήρωες του πολύ αγαπητού «Τεμπέλη δράκου» του Γιώργου Χατζηπιερή, θα διηγηθούν τις ιστορίες τους στο Μέγαρο Μουσικής
Εχουν περάσει δεκαοχτώ χρόνια από τότε που ο «Τεμπέλης δράκος», σε στίχους και μουσική του Γιώργου Χατζηπιερή, έκανε την πρώτη του εμφάνιση κι από τότε μετρά πέντε δίσκους και σχεδόν 300 εκατ. θεάσεις στο YouTube. Στις 10, 11 και 12 Μαΐου το Ελεφαντάκι, η Πατάτα, η Αλεπού, το Σκουλουκούιν, το Βουνό και πολλοί άλλοι θα διηγηθούν τις ιστορίες τους στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, με τις φωνές της Ελένης Τσαλιγοπούλου, του Αλκίνοου Ιωαννίδη, της Ρένας Μόρφη και του Γιάννη Διονυσίου. Μιλήσαμε με τον Γιώργο Χατζηπιερή για το καθοριστικό γεγονός της ζωής του που γέννησε αυτό το μουσικό παραμύθι.
Μετά το Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας και τις εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής ο «Τεμπέλης δράκος» επιστρέφει. Τι να περιμένουμε, να δούμε και ν’ ακούσουμε;
Προσπαθήσαμε με τον κ. Ρήγο να στήσουμε μια παράσταση που να μεταφέρει τον κόσμο του «Τεμπέλη δράκου» στη σκηνή. Τη φαντασία, την ποιότητα, τον σεβασμό στο κοινό, το χιούμορ, τις ανατροπές. Επιλέξαμε συνεργάτες με ταλέντο, επαγγελματισμό και θετικότητα. Στη σκηνή γινόμαστε όλοι μια παρέα που περνά πολύ καλά και χαίρεται την κάθε στιγμή. Είναι δέκα κορυφαίοι μουσικοί, με διευθυντή ορχήστρας τον Γιάννη Παπαζαχαριάκη. Ερμηνεύουν οι Ελένη Τσαλιγοπούλου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ρένα Μόρφη, Γιάννης Διονυσίου και η παιδική χορωδία του 2ου και 3ου Δημοτικού Σχολείου Παπάγου υπό τη διεύθυνση του Θωμά Κοντογεώργη. Μαζί μας είναι και δύο
χορευτές, η Φωτεινή Μουχτούρη και ο Νίκος Γονίδης, που σχολιάζουν με σύγχρονο χορό τα τραγούδια, και πολλοί αφανείς συνεργάτες που με τον τρόπο τους βοήθησαν να στηθεί μια μεγάλη γιορτή.
Το 1999 ηχογραφήσατε τον δίσκο «Αν είναι μπλε, θα ταξιδέψω», που ήταν και ο τελευταίος «ενήλικος» δίσκος σας. Τί μεσολάβησε και γράψατε τον «Τεμπέλη δράκο»;
Μεσολάβησε η γέννηση της πρώτης μου κόρης, της Κατερίνας, το 1998. Είναι πολύ καθοριστικό γεγονός να γίνεσαι γονέας. Αναγκάζεσαι να στρέψεις όλη την προσοχή σου σε έναν κόσμο που ενώ υπάρχει μέσα στον καθένα μας, πολλές φορές τον κρατάμε σε καταστολή. Μέσα σε αυτήν τη συνθήκη γεννήθηκαν ένα ένα και τα τραγούδια του «Τεμπέλη δράκου».
Αποφεύγοντας κάθε σύγκριση, έχω την εντύπωση πως μετά τη «Λιλιπούπολη», που έφερε στον δημόσιο διάλογο το παιδικό τραγούδι, ο «Τεμπέλης δράκος» είναι το μουσικό παραμύθι της δικής μας γενιάς.
Συμφωνώ ότι δεν υπάρχει σύγκριση. Η «Λιλιπούπολη» είναι ένα πολυσύνθετο κορυφαίο έργο όπου συνήργησαν αρκετοί συντελεστές, έγινε σε μια εποχή που δεν υπήρχε κάτι ανάλογο, έδωσε το μέτρο για το πώς οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά, συμπεριέλαβε πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα με εύληπτο για τα παιδιά τρόπο, είχε φως, χρώμα, χιούμορ, φαντασία, χαρά και συγκίνηση. Τα τραγούδια του «Τεμπέλη δράκου» είναι μοναχική διαδικασία, είναι ο αντικατοπτρισμός του δικού μου εσωτερικού κόσμου και προσπαθώ να τα φροντίσω και να τα βγάλω στον κόσμο με τα πιο καλά κοστουμάκια που μπορούν να φορέσουν. Το ότι έχουν αυτή την πολύ μεγάλη ανταπόκριση με κάνει να νιώθω πολύ ευγνώμων, να γίνω ο αγωγός διαμέσου του οποίου να περάσουν αυτά τα τραγούδια στον κόσμο.
Θέλετε να μου πείτε την ιστορία πίσω από τον ποντικό που ανοίγει πιτσαρία στου Ψυρρή ή για το Βουνό;
Θα σας πω την ιστορία πίσω από το Βουνό. Ημουν στην Κύθνο με τον φίλο μου τον Μιλτιάδη Παπαστάμου, σπουδαίο βιολιστή, και τις δυο μας κόρες. Μέναμε στης κ. Ειρήνης, σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα με εξαιρετική θέα. Μια μέρα λοιπόν ενώ ρέμβαζα τα μικρά νησάκια στον ορίζοντα μου ήρθε η σκέψη ότι κάποτε ήταν κομμάτια από οροσειρές στη στεριά που το έσκασαν και πήγαν για κολύμπι, τους άρεσε η θάλασσα και κόλλησαν στον πάτο. Μετά τις διακοπές ολοκλήρωσα τους στίχους και άρχισα να πειραματίζομαι με μουσικές. Ενώ συνήθως μου είναι εύκολο να επενδύσω στίχους με μουσική, αυτήν τη φορά δεν μου έβγαινε τίποτε που να ταιριάζει. Δοκίμαζα για μήνες… τίποτε. Ενα Σάββατο πήγα βόλτα στο βουνό για να μαζέψω μανιτάρια μαζί με το σκυλάκι μου. Εκεί ανάμεσα στα πεύκα και τον καθαρό αέρα σκέφτηκα αντί να ξεκινήσω από τη μελωδία να ξεκινήσω από τον ερμηνευτή. Σε ποιον θα ταίριαζαν αυτοί οι στίχοι. Ασφαλώς στον Σωκράτη Μάλαμα. Αμέσως ξεκλείδωσε κάτι μέσα μου και βγήκε η μελωδία που τελικά καταγράφηκε αυτούσια με εισαγωγή, κουπλέ, ρεφρέν, ακόμη και τα -χει -χο.
Από το 2005 που ξεκίνησε το ταξίδι του, ο «Τεμπέλης δράκος», έως και σήμερα πόσα έχουν αλλάξει;
Οι βασικές αρχές και η μεθοδολογία γραφής στίχων, σύνθεσης και παραγωγής παραμένουν ακριβώς οι ίδιες. Επιδίωξη αρτιότητας, ποιότητας και το καθετί που γράφεται να έχει λόγο ύπαρξης. Με τον καιρό η πείρα και η τριβή έκαναν κάποια πράγματα πιο εύκολα. Η θεματολογία όμως έχει σχεδόν εξαντληθεί και θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια για να δημιουργηθούν τραγούδια που να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, κάτι που είναι βασική προϋπόθεση. H μουσική βιομηχανία έχει βέβαια αλλάξει πρόσωπο τα τελευταία 20 χρόνια. Τρέχουμε όλοι πίσω από την τεχνολογία αγχωμένοι και ιδρωμένοι για να μπορέσουμε να παραμένουμε μέσα στο παιχνίδι. Προς το παρόν τα καταφέρνουμε κάπως, το μέλλον όμως ειδικά τον τελευταίο χρόνο με την επικράτηση της τεχνητής νοημοσύνης είναι πολύ αβέβαιο.
«Τα τραγούδια του “Τεμπέλη δράκου” είναι μοναχική διαδικασία. Το ότι έχουν τόσο μεγάλη ανταπόκριση με κάνει να νιώθω πολύ ευγνώμων»