Ο χρόνος φεύγει, το άδηλο μέλλον όμως παραμένει

Γνωστή η διαδικασία που επαναλαμβάνεται επί αιώνες. Σε μερικές ώρες το ρολόι της ιστορίας που καταγράφει την άυλη πορεία του χρόνου, θα γυρίσει τους λεπτοδείκτες και τότε θα εμφανιστεί ο αριθμός 2024. Θα είναι αυτός, ο οποίος θα μας συντροφεύει τις επόμενες

365 ημέρες, καταγράφοντας τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να δικαιολογείται η ύπαρξή μας, αλλά και οι επαφές μας, οι οποίες έχουν σχέση με το κοινωνικό μας γίγνεσθαι.

Άλλωστε δεν περιφερόμαστε στον δημόσιο βίο, ως ανύπαρκτα όντα.

Ξεκίνησα το πόνημά μου, όχι με πεσιμιστική διάθεση, αλλά με στόχο να υπενθυμίσω ότι ο προσωπικός μας βίος, βαδίζει επάνω στις ράγες της ζωής, τις οποίες έχουμε χαράξει εμείς οι ίδιοι και άρα γνωρίζουμε πολύ καλά προς ποια κατεύθυνση πορευόμαστε στην διάρκεια της ζωής μας. Το εάν αυτή η πορεία είναι ευθεία και όχι δαιδαλώδης, θα την κρίνουν άλλοι οι οποίοι βρίσκονται στο στενό ή το ευρύτερο εργασιακό μας περιβάλλον.

Είθισται κάθε χρόνο, τέτοιες ημέρες, κατά τις οποίες ολοκληρώνεται ένα μέρος από τον κύκλο της ζωής μας, να κάνουμε, περίπου, τις ίδιες ή ανάλογες σκέψεις. Πώς, πότε έφυγε ο περασμένος χρόνος – και όχι μόνον – αλλά και τι μας επιφυλάσσει αυτός που καταφθάνει σε λίγες ώρες. Γι’ αυτό και η αγωνία μας, για το αύριο, καθαγιάζεται με πολλές και εγκάρδιες ευχές, τις οποίες δίνουμε και εισπράττουμε. Εάν αυτές έχουν ανταπόκριση, στο δούναι και λαβείν, θα το εκτιμήσουμε, ύστερα από 365 ημέρες. Πάντως, όλοι μας ελπίζουμε για την ευόδωση των ευχών, με την έννοια ότι μετριάζεται ο φόβος για το άδηλο αύριο.

Τα αναφέρω όλα αυτά, επηρεασμένος από μια ρήση ενός μεγάλου γάλλου συνθέτη του Έκτορα Μπερλιόζ (1803-1869), ο οποίος μιλώντας για το πέρασμα του χρόνου, είχε δώσει την εξής σοφή απάντηση.

«Ο χρόνος είναι μεγάλος δάσκαλος – λένε – το κακό είναι ότι σκοτώνει τους μαθητές του».

Αυτή η υπέροχη ρήση, μας δίνει την ευκαιρία, ώστε να αναμοχλεύσουμε πολλά από τα γεγονότα των περασμένων χρόνων αλλά και να εξετάσουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που ενώ μας πληγώνουν, επαναλαμβάνονται αενάως, χωρίς κανείς να μπορέσει να τα καταπολεμήσει και να τα εξολοθρεύσει.

Ας μην ανατρέξουμε στο παρελθόν, αλλά ας περιορισθούμε στο πρόσφατο παρόν, το οποίο προσομοιάζει με το πρώτο. Τα γεγονότα της περασμένης χρονιάς, συνετάραξαν τον ανέμελο αβδηριτισμό των Ελλήνων, γιατί προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές και άφησαν πίσω τους ανθρώπινα θύματα. Όλοι ενθυμούμεθα την λαίλαπα των πυρκαϊών, που κατέκαψαν δασικές εκτάσεις από τον Έβρο μέχρι την Στερεά Ελλάδα, την Αττική, την Πελοπόννησο και σε ωρισμένα νησιά. Και μετά τις πύρινες φλόγες, ήρθε ένα νέο κύμα ολέθρου, με τις τρομερές πλημμύρες, ιδιαίτερα στην Θεσσαλία. Οι πληγές από τις καταστροφές εκείνες, ακόμα δεν έχουν επουλωθεί.

Στον χρόνο που πέρασε, είχαμε και ένα μπαράζ εκλογικών αναμετρήσεων (δύο για την εκλογή κυβέρνησης και άλλες δύο για την τοπική αυτοδιοίκηση) με αποτέλεσμα, όπως ήταν φυσικό να υπάρξει μια γενικώτερη παράλυση, σε όλες τις δραστηριότητες του κρατικού μηχανισμού. Οι αβελτηρίες εκείνες – μέχρι και σήμερα – πιστώνονται όλες στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γιατί ο κρατικός μηχανισμός, λειτουργεί με ταχύτητες του περασμένου αιώνα.

Όλα όσα υποστηρίζω, δεν ενέχουν μια «τυφλή» αντιπολιτευτική στάση, αλλά είναι γεγονότα, τα οποία αντλούνται από την καθημερινή ωμή πραγματικότητα την οποία τεκμηριώνουν οι αλάνθαστοι αριθμοί. Ενδεχομένως, ωρισμένοι να θεωρήσουν αυτά που υποστηρίζω, ως κακεντρεχή σχόλια, δυστυχώς, όμως, για τους δύσπιστους και ευτυχώς για τους νουνεχείς την αλήθεια τεκμηριώνουν, τα καθημερινά γεγονότα. Είναι αλήθεια ή όχι, ότι όλες οι τιμές των προϊόντων έχουν «χτυπήσει κόκκινο», με αποτέλεσμα οι νοικοκυρές, να μην μπορούν να υλοποιήσουν τις οικογενειακές ανάγκες, καταφεύγοντας σε αλχημείες, με αποτέλεσμα το τραπέζι του σπιτιού, να είναι όλο και πιο άδειο;

Η Ελλάδα, μια χώρα με τεράστιες γεωπολιτικές δυνατότητες, θα έπρεπε να βρίσκεται στις κορυφαίες θέσεις του παγκοσμίου στερεώματος, σε πολλαπλά επίπεδα και όχι μόνον στο οικονομικό. Να είναι δακτυλοδεικτούμενη και όχι αποδιοπομπαίος τράγος. Οι Έλληνες, θα έπρεπε να ζουν περιβεβλημένοι με τις δάφνες της αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό είναι ανάγκη τώρα να υλοποιηθεί ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός, που θα βοηθήσει ώστε η πατρίδα μας να βαδίσει στην λεωφόρο, στην οποία πορεύονται και οι άλλες

προηγμένες χώρες της υφηλίου. Η Ελλάδα δεν είναι ο φτωχός συγγενής. Το παρελθόν της, μπορεί να γίνει ένας οδηγός για ένα ευοίωνο μέλλον.

Προς επίρρωση των όσων υποστηρίζω, θέλω να υπενθυμίσω, μια πρόταση που έκανε δημόσια ο διάσημος γάλλος σκηνοθέτης Ζακ Λικ Γκιοντάρ. Ζήτησε να ανακηρυχθεί η Ελλάδα «ιερός τόπος». Και ένας άλλος Γάλλος ποιητής και μυθιστοριογράφος (όλοι διαβάσαμε τους «Αθλίους» και την «Παναγία των Παρισίων») ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει: «Ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται. Η Ελλάδα είναι ο κόσμος πού συστέλλεται».

Τυχαία ανέφερα αυτούς τους δύο, γιατί υπάρχουν και άλλοι ξένοι διανοούμενοι, οι οποίοι έχουν αποθεώσει την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Και δυστυχώς, η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, περί άλλων τυρβάζουν. Γι’ αυτόν, όμως, τον ξεπεσμό μεγάλες ευθύνες φέρουν και οι πολιτικοί ταγοί της χώρας, ιδιαίτερα όσοι ασκούν σήμερα την εξουσία, αλλά και πολλοί αντιπολιτευόμενοι. Αντί να βρουν ένα “montus viventi” και να συμφωνήσουν για κάποιες ουσιώδεις λύσεις και διαδικασίες, αυτοί αναλώνονται σε ήσσονος σημασίες πολιτικές αντιπαραθέσεις, οι οποίες σε τελική ανάλυση, αφήνουν παντελώς αδιάφορους τους πολίτες.

Απουσιάζουν οι ιδέες από όσους κυβερνούν σήμερα, με αποτέλεσμα η χώρα, παρά τα κάποια εμπροσθοβαρή βήματα, τις περισσότερες φορές να παφλάζει μέσα σε ένα τέλμα. Από το οποίο είναι αδήριτος ανάγκη να βγει τώρα αμέσως, την ώρα μάλιστα, που η τεχνητή νοημοσύνη θα μπει για τα καλά στη ζωή μας πολύ σύντομα.

Δεν υπάρχει άλλος καιρός. Η κατάσταση έχει φτάσει στο μη παρέκει. Τώρα, όσο ποτέ, εν μέσω και των δύσκολων καταστάσεων, λόγω των δύο πολέμων (Ρωσία – Ουκρανία, Ισραήλ – Χαμάς) που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, πρέπει εδώ και τώρα να βρεθούν λύσεις σε πάρα πολλά ζέοντα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα.

Μια χώρα, όπως η δική μας, η οποία είναι η πρώτη παγκόσμια δύναμη στην ναυτιλία, έχει έναν αξεπέραστο πολιτισμό, στον οποίο ομνύουν χιλιάδες ξένοι επισκέπτες, είναι αδιανόητο να αγκομαχά σε καίριους τομείς, για να βρει λύσεις. Η ελληνική γη, είναι χρυσοφόρος, γιατί από τα σπλάχνα της, ανασύρονται σχεδόν κάθε μέρα θησαυροί, οι οποίοι ταυτοποιούν το μεγαλείο της. Ήρθε τώρα η ώρα πολιτικές δυνάμεις, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ, με αρχηγό τον Νίκο Ανδρουλάκη, να αναλάβουν, πολλές πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση του «ελληνικού θησαυρού». Και όταν πάρουν την εξουσία να είναι έτοιμοι να τον αξιοποιήσουν. Άλλωστε η δεξιά ΝΔ, φαίνεται κουρασμένη και αγχωμένη, ο δε ΣΥΡΙΖΑ και η άλλη αριστερά, βρίσκονται υπό διάλυση.

Ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (600-520 π. Χ.), πολιτικός, φιλόσοφος, ένας από τους 7 σοφούς της Αρχίας Ελλάδας, είχε πει το ρητό «χρόνου φείδου», δηλαδή να μην σπαταλάς το χρόνο σου ή να τον χρησιμοποιείς με σύνεση. Γιατί ο χρόνος φεύγει και δεν τον προλαβαίνεις...

Ευχόμαστε σε όλους Καλή Χρονιά

Η Ελλάδα δεν είναι ο φτωχός συγγενής. Το παρελθόν της, μπορεί να γίνει ένας οδηγός για ένα καλύτερο αύριο