Τώρα ή ποτέ: έφτασε πια η ώρα των μεγάλων αλλαγών

Ονέος Μαραθώνιος αγώνας των 365 ημερών, στον οποίο παίρνουν μέρος εκατομμύρια συμπολίτες μας, ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες. Για τον αγώνα αυτόν, ας θυμηθούμε και πάλι τα λόγια του ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, ο οποίος στο ποίημά του «Ιθάκη» (πηγή έμπνευσής του ήταν η Ιθάκη της Οδύσσειας του Ομήρου) περιγράφει τον πολυπόθητο στόχο του Οδυσσέα, για την επιστροφή στην πατρίδα. Δεν θα κάνουμε ανάλυση του ποιήματος, γιατί είναι γνωστό από τα μαθητικά μας χρόνια τι ακριβώς συμβολίζει.

Θα θυμίσουμε, όμως, την άποψη, του φιλέλληνα Γάλλου συγγραφέα Ζακ Λακαρριέρ (1925-2005), ενός από τους κυριότερους συντελεστές της προβολής της ελληνικής λογοτεχνίας στη Γαλλία, ο οποίος για το ποίημα «Ιθάκη» είχε γράψει. «Ποτέ ένα ποίημα δεν έχει πει τόσα πολλά πράγματα σε τόσες λίγες λέξεις». Γι’ αυτό ίσως, θα χρειαστεί να ξαναρίξουμε μια ματιά στο ποίημα του «Αλεξανδρινού» ποιητή.

Έκανα αυτόν τον πρόλογο, ο οποίος μπορεί να μην συνάδει με το θέμα της πορείας της χώρας μας, με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα. Όμως, είναι ένα καλό έναυσμα, για να θυμηθούμε ποια Ιθάκη θα πρέπει να αναζητήσουμε, στην πορεία μας, για να βρούμε στην ζωή μας, ένα υπήνεμο λιμάνι για να αγκυροβολήσουμε.

Έχουμε, όλοι μας, αναλωθεί σε πολλές συζητήσεις, για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας, ώστε να βρει διέξοδο στα πολλά και μεγάλα αδιέξοδα που την κατατρύχουν. Δεν είμεθα πεσιμιστές, όμως διαισθανόμαστε, όπως και πολλοί συμπατριώτες μας, ότι υπάρχουν πολλά και άλυτα προβλήματα, για τα οποία γίνονται πολλές επισημάνσεις και ατέρμονες συζητήσεις αλλά – εν τούτοις – παραμένουν άλυτα. Και κάθε φορά οι λύσεις παραπέμπονται στις καλένδες, γιατί δεν υπάρχει η θέληση και η αποφασιστικότητα των κυβερνώντων, να κοπεί κάθε «γόρδιος δεσμός».

Ένα άκρως χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ατέρμονες συζητήσεις που γίνονται στα τηλεκάναλα κάθε μέρα, από τις οποίες δεν βγαίνει κανένα συμπέρασμα. Ανάλογη εικόνα παρουσιάζουν και οι διάλογοι που διεξάγονται – στο κατ’ εξοχήν βήμα του λαού – στη Βουλή. Κάθε ομιλητής οχυρώνεται πίσω από τον κομματικό του πατριωτισμό. Οι κυβερνώντες τα βρίσκουν όλα «καλώς καμωμένα» και οι αντιπολιτευόμενοι ότι όλα γίνονται «στραβά και ανάποδα».

Δεν υποστηρίζουμε σε καμιά περίπτωση ότι η αντιπολίτευση, θα πρέπει να υποτάσσεται στα κυβερνητικά κελεύσματα. Πιστεύουμε, όμως, ακράδαντα, ότι από την αντιπαράθεση πρέπει να εξάγονται επωφελή για την χώρα συμπεράσματα. Αντιθέτως, υποστηρίζοντας

κάθε ομιλητής «το μακρύ και το κοντό του», τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική, τουλάχιστον για ένα μίνιμουμ συμφωνίας για σοβαρά και κρίσιμα ζητήματα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των ημερών είναι εκείνο που αφορά την δημιουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Πρέπει να ιδρυθούν ναι ή όχι. Οι καταφάσεις και οι αντιδράσεις, θα πρέπει να τεκμηριώνονται με αμάχητες τοποθετήσεις και όχι με κορώνες ασάφειας. Στο κάτω – κάτω, οι διαφωνίες, μπορούν να λυθούν, με μια απλή «διαιτησία», από το αδελφό κράτος της Κύπρου. Και μια απλοϊκότερη ερώτηση. Έβλαψαν ναι ή όχι το «νησί της Αφροδίτης» τα ξένα Πανεπιστήμια; Ας ερωτηθούν Κύπριοι αρμόδιοι και ας ακούσουμε τις απόψεις τους. Έλληνες είναι και αυτοί.

Λύσεις υπάρχουν, όμως πολλοί πολιτικοί κρύβονται πίσω από το παραβάν της υποκρισίας, προσπαθώντας να εξαπατήσουν τους πολίτες, οι οποίοι δεν μπορούν να γνωρίζουν θέματα, τα οποία – ενδεχομένως – δεν τους αφορούν.

Γι’ αυτό οι πολιτικοί, σε όποιο κόμμα και εάν ανήκουν, θα πρέπει να ακολουθούν τον δρόμο της αλήθειας. Παρακολουθώντας μερικές φορές, τους διαλόγους,

οι οποίοι διεξάγονται επί 24ώρου βάσεως στα τηλεκάναλα, δεν μπορείς εύκολα να βγάλεις συμπέρασμα για το τι υποστηρίζει κάθε ομιλητής.

Κι’ αυτό γιατί οι απαντήσεις των ομιλητών είναι «ήξεις αφίξεις», αλλά και γιατί οι συνεγελαζόμενοι φωνασκούν καλύπτοντας ο ένας την φωνή του άλλου. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις γυναίκες. Πάντως, κατά μία έννοια, δεν είναι απαραίτητο να ακούσεις τι λέει ο καθένας ή η κάθε μία, προκειμένου να μορφώσεις γνώμη για τις απόψεις τους, αφού από τα πρώτα λόγια, αντιλαμβάνεσαι σε ποιο μήκος κύματος εκπέμπουν. Είναι εκείνο ακριβώς, το οποίο υπαγορεύει ο κομματικός πατριωτισμός.

Το τι ακριβώς απασχολεί την Ελλάδα και πως θα βγει από τα αδιέξοδά της, είναι ζητήματα, που αφορούν την επόμενη αντιπαράθεση. Πρώτο ρόλο στην ατζέντα των συζητήσεων είναι οι έντονες αντιπαραθέσεις, οι αφορισμοί, οι αλληλοκατηγορίες, καθώς και οι προβλέψεις για ένα άδηλο μέλλον. Τεκμηριωμένες

απόψεις, για τα ζέοντα ζητήματα, οι οποίες ενδεχομένως, μπορούν να αξιοποιηθούν, από τους «φωστήρες» οι οποίοι κατέχουν κυβερνητικούς θώκους, δύσκολα θα ακούσεις.

Κι’ όμως, θα επιμείνουμε για ακόμη μια φορά, όπως έχουμε κάνει σε πάρα πολλά δημοσιεύματα, ότι κάποια στιγμή, θα πρέπει να σταματήσουμε όλοι μας, το «κυνήγι των μαγισσών» και να προσπαθήσουμε να δούμε με καλόπιστη προσέγγιση όλα όσα απασχολούν πρώτα την χώρα και βεβαίως τους πολίτες της. Δεν είναι δυνατόν, σήμερα το 2024, να υπάρχουν χαίνουσες πληγές στο σώμα της Δημόσιας Διοίκησης και κατ’ επέκταση του κρατικού μηχανισμού. Όλες αυτές, θα πρέπει να κλείσουν σύντομα και η χώρα μας, να βρίσκεται στην ίση «παράταξη», με όλο τον προηγμένο κόσμο. Και ιδιαίτερη μέριμνα να δοθεί για την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της πατρίδας μας.

Η Ελλάδα, δεν είναι παρίας του σύμπαντος κόσμου, αλλά είναι εκείνη η χώρα, που μετέδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλη την οικουμένη. Οι Έλληνες, στο σύνολό τους είναι έξυπνα πλάσματα, καθώς διαθέτουν σπινθηροβόλο μυαλό. Το DNA τους έχει τον σπόρο των τεράστιων φιλοσόφων, ποιητών, επιστημόνων, οι οποίοι διέδωσαν τα φώτα τους σε όλη την οικουμένη. Υπάρχει, βεβαίως και μια άλλη πλευρά, σε εκείνην όπου εμφιλοχωρεί ένας άλλος εαυτός, ο οποίος είναι εμποτισμένος, με «το υγρόν πυρ» των ελαττωμάτων. Θα ήταν ευχής έργον, όλα αυτά να ξεπεραστούν και μάλιστα σύντομα. Μπορεί, σε αυτή την φάση να φαίνεται ανέφικτο τέτοιο εγχείρημα, όμως, δεν είναι ακατόρθωτο. Γι’ αυτό, θα πρέπει να υπάρξει μια καταιγίδα μεταβολών και μεταρρυθμίσεων. Και εάν αυτές τις αλλαγές δεν μπορεί να τις υλοποιήσει η παρούσα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τότε μπορούν να αναλάβουν αυτήν την προοπτική άλλοι κομματικοί σχηματισμοί, οι οποίοι έχουν στο DNA τους την νοοτροπία της αλλαγής.

Αναφέρομαι στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, το οποίο έδωσε δείγματα γραφής των μεγάλων αλλαγών από την εποχή που ανέλαβε την εξουσία το 1974, με επικεφαλής τον μεγάλη ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να συνεχίσει τα έργα των προηγουμένων κυβερνήσεων, όπως έγινε και με την τετραετία Σημίτη και αργότερα με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο νέος αρχηγός Νίκος Ανδρουλάκης, μπορεί να αξιοποιήσει εκείνες τις παρακαταθήκες και να βαδίσει με νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στα βήματα των προηγουμένων ηγετών.

Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ, είναι το μόνο κόμμα, που μπορεί να διαδεχθεί την «πλαδαρή» Κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία ως συντηρητική παράταξη, αδυνατεί να κάνει τις μεγάλες αλλαγές, τις οποίες σήμερα έχει ανάγκη η χώρα. Την ώρα, μάλιστα, που η αριστερά έχει κατακερματιστεί, το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να βγει τώρα μπροστά. Όπως έλεγε και ο μεγάλος ποιητής Νίκος Γκάτσος «η Ελλάδα πορεύτηκε πάντα μέσα στους αιώνες ποντάροντας στις εξαιρέσεις της». Και αυτό μπορεί να γίνει και στις μέρες μας.

Λύσεις υπάρχουν, όμως πολλοί πολιτικοί κρύβονται πίσω από το παραβάν της υποκρισίας. Γι’ αυτό, σε όποιο κόμμα και εάν ανήκουν, θα πρέπει να ακολουθούν τον δρόμο της αλήθειας